Vooruit, braaf tot bijna de laatste week gewacht, zodat ik kan stellen: dit waren echt mijn tien favoriete albums van 2013. Duiding? Groene sprieten die uit het permafrost verschijnen? Of wel, de toekomst hervonden? Ik ben er nog niet helemaal uit. Een kanttekening die je kunt plaatsen is dat het hoofdzakelijk veteranen waren die de kar trokken. De vormen zijn bekend en kunnen nog lange tijd worden uitgewerkt met als resultaat uitstekende muziek, zoals:
Holden – The Inheritors
Puur muzikaal de avontuurlijkste plaat van 2013. Dat wat we heel erg nodig hadden. Onvoorspelbaarheid en mystiek in techno, het kan nog.
The Inheritors zou veel muzikanten die in en rond de dansmuziek opereren aan het denken moeten zetten en daarmee een breuk forceren. Maar ik vermoed dat het een uniek artefact zal blijven. Dat heeft ook zijn kracht.
Daft Punk – Random Access Memories
De laatste Grote Plaat ooit? Hoogstwaarschijnlijk. De moeite, het budget, hét liedje en het zelfbewustzijn (naast historisch bewustzijn) die nodig waren om het voor elkaar te krijgen maken het welhaast niet te herhalen. “The dream was so big.” Maar dat je het dan toch voor elkaar krijgt, door over alle interwebz ironie/ongein/onkunde heen te walsen en voor een korte periode het collectieve popmoment weet te vangen, weinigen lijken door te hebben wat Daft Punk echt voor elkaar heeft gekregen. Steeds vaker als ik aan Daft Punk denk zie ik ze als twee farao’s, oppermachtige heersers van een dodencultus.
The Knife – Shake The Habitual
Een
Metal Box voor de 21ste eeuw, daar sta ik nog steeds achter. Een kille muziek gedreven door theorie en politiek. Radicaal feminisme ben ik ambivalent over, het heeft de neiging humorloos te zijn (en interviews met The Knife beginnen de laatste tijd wel heel streng ideologisch te worden). Aan de andere kant heb ik respect voor de andere manier van denken, het idee dat het neoliberale project (gekoppeld aan de visie dat de blanke manaap de maat der dingen is) geen logisch eindpunt is. Een album hier op baseren kan slecht uitpakken maar de provocatie is knap op diverse niveaus uitgewerkt. Bovendien, wees blij dat er nog popmuziek bestaat die weigert braaf de regels te volgen.
Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest
Waarschijnlijk de plaat die het meest als 2013 klinkt. Pessimisme in het heden en ambivalente gevoelens over de nabije toekomst. Boards of Canada hoeft het niet uit te spellen. Politiek zonder retoriek, elektronische muziek met ongekende visuele kracht.
My Bloody Valentine – mbv
In januari verschenen dus bijna vergeten. Niet hier. De opvolger van
Loveless is een echte LP, met twee kanten, een die verder gaat waar we in 1991 waren gebleven, een die voorzichtig uittekent hoe verder. Kant A is subliem, een onderdompeling in alles wat My Bloody Valentine zo uniek maakt. Kant B is…intrigerend, maar ergens ook liefdeloos, alsof het een aankondiging is van dingen die nog moeten komen.
Autechre – Exai
Die twee geniale gasten met hun tigste album, maak er een dubbelaar van. Ik kan er nog jaren mee leven voordat het al zijn geheimen zal prijsgeven. De tragiek van Autechre, altijd innovatief, altijd eigenzinnig en vrijwel iedereen doet er blasé over.
Moritz von Oswald & Nils Petter Molvaer - 1/1
Ik vermoed dat deze plaat wordt vergeten. Doe het niet want Moritz Von Oswald laat in deze samenwerking zien dat er zoiets is als echte jazztechno. Diep en open. Misschien de meest conventioneel
mooie plaat van 2013.
Primal Scream – More Light
Hun beste sinds
XTRMNTR (toch ook alweer 13 jaar geleden). Scherp en avontuurlijk, je hoort dat Gillespie en kornuiten dachten “we hebben niets meer te verliezen/bewijzen, dus we doen waar we zin in hebben.” Resulteert in een fijne plaat die op onvoorspelbare wijze alle kanten opspringt.
Daniel Avery – Drone Logic
Beste pure dansalbum. Daniel Avery timmert al een tijd aan de dansvloer als een avontuurlijke DJ die precies de balans tussen experiment en dansbaarheid weet te vinden.
Drone Logic weet die balans mooi uit te werken.
De Jeugd van Tegenwoordig – Ja, Natúúrlijk!
Niet zo goed als
De Machine, wat waarschijnlijk hun meesterwerk zal blijven. Maar niet getreurd, dit blijft op en top Jeugd. De tekstvondsten zijn weer vaak pure poëzie en muzikaal blijft de Neger Des Heils ook niet stilzitten (ik ben er van overtuigd dat hij naar Stefan Goldmann heeft geluisterd met ‘De Formule’ als resultaat). Betere muziek wordt in Nederland niet gemaakt (daarbuiten meestal ook niet trouwens).
Een mooi excuus voor een mix!
2013 - de mix by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud
