tag:blogger.com,1999:blog-30008731699945173152024-03-15T20:23:53.830+01:00De Toekomst HervondenOnderdak voor de kritische massaO. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.comBlogger467125tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-5991201491170844872024-03-15T20:22:00.002+01:002024-03-15T20:22:53.327+01:00Living For the Future<p> </p><p></p><p></p><p></p><p><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/iJZfEBK_p2A?si=HuHIAsSoi-IhTBBl" title="YouTube video player" width="560"></iframe></p>
Deze week weer eens na lange tijd <i>The Deepest Cut Vol.1</i> van Omni Trio opgezet. En deze track, met de lange intro gevolgd door de magnifieke maalstroom van bas en ritme, sprong er dit keer uit. Vreemd dat we nu in de toekomst leven en die melancholie veel meer van toepassing is dan in 1995.O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-75289280857048119832024-02-24T13:34:00.001+01:002024-02-26T23:00:33.415+01:00Nooit meer ontwaken<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGXEnr55GQzvPZjTDQdu532SR-dnTSTec7Y_GfbsusgBTHS1lRXEzU-VLrfZ31WxVb6sYLtpHFQzETJwkbQdk6zOY5X-z7m0VfVGH0FDh8ZwRcB2bvOVhq4aYwuA7z5FfoJWezfXtsDJzIcnEMR7n8Llb5b-vakPZrpCBfD_miYpCFCJSn0HZXGUDtt0c/s400/850332-dreamfear-boy-sent-from-above_003226-1789428868.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGXEnr55GQzvPZjTDQdu532SR-dnTSTec7Y_GfbsusgBTHS1lRXEzU-VLrfZ31WxVb6sYLtpHFQzETJwkbQdk6zOY5X-z7m0VfVGH0FDh8ZwRcB2bvOVhq4aYwuA7z5FfoJWezfXtsDJzIcnEMR7n8Llb5b-vakPZrpCBfD_miYpCFCJSn0HZXGUDtt0c/s320/850332-dreamfear-boy-sent-from-above_003226-1789428868.jpg" width="320" /></a></div><br />Een nieuwe Burial. Daar moet je wat vinden. Het zijn platen die beluisterd moeten worden en, zoals het tegenwoordig sarcastisch heet, <i>the discourse</i> voeden. In mij zit alleen een herhaling van zetten, die steeds dichter bij exegese komt. <i>Dreamfear/The Boy Sent From Above</i> is in ieder geval een amusante zet. Een soort dubbele rave megamix in kenmerkende Burial-stijl: gruizig, schijnbaar willekeurig en met het geluid van de vallende kogelhulzen. 'Dreamfear' is voor mij een ironische titel want vanaf de "I am the lord of ecstasy" sample klinkt het als het realistische geluid van mijn dromen, mochten die in de periode 1990 - 1993 zijn gesitueerd. Veel breakbeats, hitsige loops en zoekplaatje met samples van Eon, The Prodigy en The Orb. Een vrolijke boel als je je niet meteen door nostalgische gevoelens laat overmannen. Al luisterend bedacht ik me vooral hoe onuitputtelijk mijn energie destijds was, hoe je lichaam de assimilatie in die opgeroepen krachten van muziek, licht en serotonine, die overdaad aan plezier langs schaduwranden moeiteloos aankon. Een vreemde onschuld in een korte periode tussen 1977-1989 nihilisme en het verstikkende dance-industrieel-complex van de afgelopen dertig jaar. <br /><p></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-3408903545400951262024-02-16T11:19:00.001+01:002024-02-16T11:19:29.705+01:00Meer museïficatie van techno<p><i>Called it</i>. Al heb ik er verder weinig meer over te zeggen. Misschien het resultaat van een niet geheel onprettig gevoel dat alles is gezegd over de meeste dingen. De laatste grote verschuivingen in de jaren '90, zeker, maar ook <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/01/">de komende twintig jaar</a>. <br /></p><p><span></span></p><blockquote><span>It has been a rather surreal experience to see these two trends side-by-side in my RSS news-feed on a weekly basis: </span><em>New
documentary, seminal club closes, new exhibition, seminal club forced
to relocate, new photo album, seminal club facing closure. </em><span>To
me, this odd coexistence raises the following question: Why is it that
electronic dance music is now, for the first time ever, being
"celebrated" and "appreciated" by mainstream cultural institutions at
the same exact time that it is facing such existential precarity?</span></blockquote><span></span><p></p><p><span>Vincent Jenewein - '<a href="https://infinitespeeds.substack.com/p/techno-inside-the-museum-of-the-living" target="_blank">Techno: Inside the Museum of the Living Dead'<br /></a></span></p><p></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-25030356883635101622023-12-19T12:58:00.006+01:002023-12-21T09:02:31.512+01:00De 20ste eeuw in de achteruitkijkspiegelMet de verschijning van <i>Selected Nonfiction 1962-2007</i> zijn de complete werken van sciencefictionschrijver J.G. Ballard vrijwel uitgeput (een slag om de arm, dit zijn immers niet de complete non-fictie werken.) Deze kloeke uitgave blijkt na lezing een noodzakelijk vervolg op <i>The User’s Guide to the Millennium</i> uit 1996. Soms is er een overlap tussen beide bundels maar Mark Blacklock kon uiteindelijk over genoeg materiaal beschikken om de Ballardiaan tevreden te houden. Bovendien schreef Ballard tijdens de laatste elf jaar van zijn leven, inmiddels een geliefde autoriteit op het gebied van de onorthodoxe mening, scherpzinnige recensies en artikelen over uiteenlopende onderwerpen als <i>C.S.I.</i>, het Guggenheim Museum, Helmut Newton en nieuwe politiek die nu te plaatsen zijn binnen het oeuvre (zijn late meesterwerk <i>Super-Cannes</i> wordt bijvoorbeeld in een reisimpressie uit 1995 al aangekondigd.) <i>The User’s Guide to the Millennium </i>verscheen ook op een ander moment. Ballard had net met hernieuwd elan zijn late periode ingezet, Cronenberg zou datzelfde jaar de verfilming van <i>Crash</i> uitbrengen en in de jaren negentig—de tijd van techno-optimisme, rave futurisme en alles wat daar aan gelieerd was, van smart drugs tot gewone drugs, sensualiteit, online verkenningen en <i><a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2015/02/herlezen-ocean-of-sound.html">Ocean of Sound</a></i>—gedijde de fictie van de ambivalente optimist misschien als nooit te voren. Daarmee vergeleken is <i>Selected Nonfiction 1962-2007</i> veel meer een terugblik waardoor je vanzelfsprekend de vraag stelt: wat is in de diepe 21ste eeuw de status van Ballard?
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MC3zOn42FHgKZZyDrzsEyG6WWpHq8Sj0l15KaVnnECEbIzeSl5mfVSlzrRnglLEAmUn8I7gOdRnLAnnDo4yp2UNg1K3vcKHB8pjJlWBPyzxfSZzY39Q-9lkOXvj-FsHm_5DSsvkrQvkAitUxymyajV0aVZWUXix-n4DaS0zR8WM1nZk_totz_bOoQaQ/s592/ballard-nonfiction.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="592" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MC3zOn42FHgKZZyDrzsEyG6WWpHq8Sj0l15KaVnnECEbIzeSl5mfVSlzrRnglLEAmUn8I7gOdRnLAnnDo4yp2UNg1K3vcKHB8pjJlWBPyzxfSZzY39Q-9lkOXvj-FsHm_5DSsvkrQvkAitUxymyajV0aVZWUXix-n4DaS0zR8WM1nZk_totz_bOoQaQ/s400/ballard-nonfiction.jpg" /></a></div><div style="text-align: left;">
Ballard is de sciencefictionschrijver die, in tegenstelling tot vrijwel al zijn collega’s, geïnteresseerd was in het heden in plaats van de toekomst. Het is opvallend hoe vroeg hij al teleurgesteld raakt in de toekomst. De vlucht van Spoetnik is voor hem het hoogtepunt van het futurisme, waarna een soort voorspelbaarheid toeslaat en sciencefiction als genre op een dood spoor raakt. Terwijl Ballard ervan overtuigd is dat het de enige literatuur kan zijn die de opkomende technologisch cultuur betekenis kan geven. ¨...one certain thing about the future is that it will be boring…” En dat is gezien de interplanetaire toekomstvisioenen van weleer lastig te ontkennen. De look & feel van 2023 verschilt in principe heel weinig van die van de jaren negentig (nog steeds ergens “het vorige decennium”) of zelfs 1977. Technologische verandering is grotendeels onzichtbaar of speelt zich af op detailniveau. Met dat gevoel van saaiheid en betekenisloosheid binnen de kaders van de allesoverheersende consumptiemaatschappij worstelen de personages in de boeken uit zijn late periode en die werken zijn allemaal nog actueel. Maar eigenlijk worden de personages uit de meeste van zijn werken geconfronteerd met betekenisloosheid die het universum, dreigende natuurrampen of de gruwelen van de 20ste eeuw teweegbrengen. Wat zijn personages zo uniek maakt is dat ze er gewoon wat van maken, bij voorkeur door hun eigen obsessies te volgen en psychopathologie te omarmen om zo een nieuwe realiteit vorm te geven. </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">Dit alles is het product van een vriendelijke Engelse huisvader die een groot deel van zijn leven in de buitenwijk Shepperton woonde. Ballard zou zelf ontcijferen waarom hij schreef op de manier waarop hij deed en waarom hij ook uniek zal blijven. Natuurlijk zijn er invloeden als de surrealisten en William Burroughs die in <i>Selected Nonfiction 1962-2007</i> uitgebreid en herhaaldelijk aan bod komen. Maar de sleutel ligt in zijn kindertijd in Shanghai en pubertijt in een Jappenkamp (een onwerkelijke Britse autonomie die dicht tegen zelfopsluiting lag.) De semi-tropische idylle van het vooroorlogse Shanghai (volgens zijn vader op dat moment de meest vooruitstrevende stad van de wereld) waarvan de realiteit bruut wordt verstoord door oorlog is zonder twijfel de bron van zijn onmiskenbare fantasie. En dat wordt in menig artikel, rond het schrijven en de verfilming van zijn autobiografische <i>Empire of the Sun</i>, geanalyseerd. ‘Unlocking the Past’ vormt een fraaie beschrijving van zijn terugkeer naar Shanghai voor de documentaire <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=xp4Qu0SppYw" target="_blank">Shanghai Jim</a></i> (1991) waarin Ballard op wonderbaarlijke wijze zijn ouderlijk huis en het kamp intact terugvindt. Het is voor mij geen toeval dat mijn favoriete Nederlandse schrijver, Couperus, een deel van tienerjaren in Indië woonde. De Oriënt is het Onbewuste van de Westerse literatuur en een handvol kunstenaars werd hier gevormd om, even in psychoanalytische termen door te gaan, opeens te worden geconfronteerd met het realiteitsprincipe van hun grauwe thuislanden. </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">Tijdens het lezen van zijn non-fictiewerk werd ik al snel overmand door tweestrijdige indrukken. Op een niveau leven we in de wereld van Ballard en zijn penvriend Baudrillard, al is het avontuurlijke afwezig, de droomlaag verdampt om plaats te maken voor de even nerveuze als fantasieloze oppervlakte van het digitale. Wat daaruit opdoemt is een wereld die veel meer lijkt op de pessimistische boeken van John Brunner, een langzaam uit elkaar vallende wereld van overbevolking, vervuiling, kansloze strijd tegen klimaatverandering waar fascisme continue dreigt toe te slaan. Technologische vooruitgang is voornamelijk in handen van <a href="https://www.scientificamerican.com/article/tech-billionaires-need-to-stop-trying-to-make-the-science-fiction-they-grew-up-on-real/" target="_blank">techbro’s met een gebrekkige verbeeldingskracht</a> die cultuur het liefst uitleveren aan hun geliefde algoritmen. Waar ik naar toe wil, is dat we langzamerhand door de de achteruitkijkspiegel kijken naar de grootste avant-gardist van sciencefiction. Het oeuvre is af, zijn obsessies en interesses eindig, de 20ste eeuw steeds verder weg als de vervlogen details van een nachtmerrie. Ik denk dat hij de woestijn waar we naar toesnellen op verschillende plekken scherper in kaart bracht dan menigeen. Niets is echter opgewassen tegen de winden uit het niets die geduldig de markeringspunten wegvagen. Op goed geluk zijn er misschien nog enclaves te vinden waar goedaardige zonderlingen oude dromen najagen als in een spel dat het leven genoeg zin geeft.</div><p>J.G. Ballard - Selected Non-Fiction 1962-2007, edited by Mark Blackclock (The MIT Press, 2023. ISBN 978-0-262-04832-3) <br /></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-46320761283621375162023-03-08T20:25:00.011+01:002023-03-13T11:39:48.085+01:00 ae: een handreiking aan de fantasie (draft 7.30) <p>Een uitstekend
moment om dit artikel dat ik destijds voor De Subjectivisten schreef
enigszins geremastered en met een bonustrack te publiceren.</p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItvOZClwC6msqeDuAVrjD4kHsnH5TyKPAYWsnXsv57rDIyG7LJ9DV_WxTaVvTB6opFh4jHm87dfZ0pwsaEJXeubsMCJkKkjcwuZRGkbcqmNAv23E8ny953eNuN3d7-Wi6yT6IprI9X9d1ezmDRhmkhjmpaqob3GMrHJc4YnCs1GMbxnozB3_HgAwk/s967/ae-draft730-promo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="967" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItvOZClwC6msqeDuAVrjD4kHsnH5TyKPAYWsnXsv57rDIyG7LJ9DV_WxTaVvTB6opFh4jHm87dfZ0pwsaEJXeubsMCJkKkjcwuZRGkbcqmNAv23E8ny953eNuN3d7-Wi6yT6IprI9X9d1ezmDRhmkhjmpaqob3GMrHJc4YnCs1GMbxnozB3_HgAwk/w400-h249/ae-draft730-promo.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: small;"><br /></span>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: left;"><span style="font-size: small;">0. autechre are
original hardcore niggaz who dont need winking indie organ riffs and
shit in their songs</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: left;"><span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: small;">zoals gelezen op I
Love Music</span><br /><br /> <br /></p><div style="text-align: left;">1. Voor de eerste keer een nieuwe Autechre plaat opzetten is altijd speciaal. Een lawine van “hoe verzinnen ze het toch?”-momenten. Ritmes die niet lijken te kloppen, melodieën die halverwege overslaan in een ander geluid en ontelbare vormen van ruis die door muziek zijn geweven.</div><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: left;"></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>xylin room: <i>ik ben een astronaut die is neergestort op een onbekende planeet waar ik noodgedwongen een nieuw leven moet beginnen, voor altijd afgezonderd van de mensheid. Het is een droge planeet. Wit. Ik woon bij een meer gevuld met een mysterieuze zilveren vloeistof. De waterspiegel is altijd glad. Over het oppervlakte rollen talloze vreemde insecten, de enige bewoners van deze wereld. Er is niks te doen behalve jezelf overgeven aan pure nostalgie. In de glinstering van het meer verlies ik mezelf in dagdromen, herinneringen aan dansen. 1991. Rave.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>2. <i>Draft 7.30</i> is gestoken in de mooiste hoes sinds <i>Amber</i>.* De abstractie tot haar logische conclusie uitgewerkt. Geen digitale lelijkheid meer maar drie balken: Groen/Licht Groen/Zwart-Wit Gestreept. Suggestie van een orde die voorbij de directe waarneming ligt. Symbool voor de muziek van <i>Draft 7.30</i>? Of herinneringen aan jaren zeventig behang? Verlopen futurisme. <br /><br /> (* Dat bleek uiteindelijk de hoes van de promo-cassette te zijn. Pas jaren later ontdekte ik tot mijn afgrijzen de werkelijke hoes, ironisch genoeg mijn minst favoriete Autechre-hoes en heel digitaal.) <p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>IV VV IV VV VIII: <i>er wordt iets aangedraaid…en losgelaten waardoor we naar voren schieten. We zweven rustig in positie. De tijd wordt stroperig als resultaat van de collectieve spanning die het zicht op de vijand, verborgen in het asteroïdenveld, veroorzaakt. Dan gaat alles los. Waanzin van onmenselijke snelheid, reacties op gebeurtenissen in de toekomst. En zoals in een goede samoeraifilm is het gevecht bijna meteen voorbij. Een laatste schermutseling en dan kalmte. De bries van de overwinning.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>3. Het hoge woord er dan maar in een vroeg stadium uitgooien: <i>Draft 7.30</i> is geen revolutie in het oeuvre van Autechre. Iedereen brengt zijn eigen breekpunten aan. <i>Draft 7.30</i> is een evolutie ten opzichte van <i>Confield</i>, het is aan die plaat gebonden zoals <i>Amber</i> dat is met <i>Incunabula</i>, <i>Chiastic Slide</i> met <i>Tri Repetae</i>. Het proces van uitwerken, nuances aanbrengen.<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>6ie.cr: <i>Engeland 2003 in een alternatieve toekomst waar geen oliecrisis heeft plaatsgevonden, Thatcher nooit de macht heeft gekregen, waar 1987/1988 is blijven doorwerken. Alle utopische dromen belichaamd in futuristische architectuur. Engelse excentriciteit tot norm verheven. Plezier is werk, geen zonde.</i> <br /><br /> 4. Meer dan ooit is Arthur Rimbauds beroemde idee van ‘een systematische ontregeling van de zintuigen door rationele middelen’ van toepassing op de muziek van Autechre. <br /><br /> tapr: <i>het geluid van een smeltende piano. De muren geven een vaal schijnsel af. Een smaak van metaal in de mond. Draaien de wijzers van de klok terug? Gedachten vallen weg in een tunnel die oneindig blijkt te zijn.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>5. Omdat het vriest, loopt de batterij van mijn walkman sneller leeg. Als ik op play druk om verder naar <i>Draft 7.30</i> te luisteren, blijft de motor met een laatste krachtsinspanning duwen. Het resultaat is een licht tikkend geluid. Even ben ik verward: “was ik hier gebleven?” <br /><br />suprripere: <i>een droom zwerft zoekend door de nachtelijke stad. Eindelijk vindt het zijn slachtoffer en wringt zich door je schedel heen. In je hoofd ontpopt de nachtmerrie zich die wild begint te snijden. Geschrokken word je wakker. Je start de routine van de dag en stapt je huis uit. De wereld is gehuld in een gele mist. Overal krioelen kleine machines die alles in puin hakken, gecoördineerd door vormloze wezens van vloeibaar metaal die boven de stad zweven. Naar verloop van tijd beginnen de machines door de realiteit zelf te hakken. De witte vlekken worden steeds groter.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>6. Nieuwe geluiden? ‘6ie.cr’ kan met wat goede wil worden opgevat als hun interpretatie van two-step, de enige knipoog naar hedendaagse muziek buiten Autechre’s eigen hermetische geluidswereld om. Wat <i>Draft 7.30 </i>een eigen karakter geeft qua textuur is het op onregelmatige tijdstippen opduiken van ouderwetse geluiden: een klassieke hiphop-loop, een ravemelodie, een melodie in de stijl van <i>Blade Runner</i>. <br /><br />theme of sudden roundabout. <i>Ik ben verwikkeld in een heftige wedstrijd van een spel dat vergelijkingen vertoond met squash. Mijn tegenstander is een elegante alien. Omdat we aan elkaar gewaagd zijn, bestrijden we elkaar ook met telepathische middelen. Hij probeert me af te leiden met pastorale beelden uit mijn jeugd. Ik tracht zijn gedachten te verstoren met ruis. Dan synchroniseren onze gedachten: het spel zal eeuwig doorgaan, we weten precies waar elke bal zal vallen. We moeten lachen om de absurditeit van het spel en prompt stuitert de bal twee keer. Het universum verdwijnt.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>7. Bij elke nieuwe release de vraag: wat is de verhouding tussen ritme en textuur? Het wordt steeds duidelijker dat mijn persoonlijke wensdroom van een Autechre dat de ritmes voor een keer laat rusten en hun gevoel voor melodie in alle openheid laat horen nooit in vervulling zal gaan (zou er ergens een parallelle wereld zijn waar Autechre bezig is de melancholie van <i>Amber</i> album na album te perfectioneren?) Die wensdroom zal niet in vervulling gaan omdat ritme op <i>Draft 7.30</i> meer dan ooit textuur is: tracks worden onder gestrooid met tikken en gruis. Hoe lang nog voordat Autechre-tracks bestaan uit ritmische ruis? <br /><br /> vl al 5: <i>Detroit, 3018. Een complexe liefdesscène in het schijnsel van de stad. Elke aanraking wordt versterkt door speciale handschoenen, plezier cirkelt in nieuwe patronen over de huid. Rillingen over haar rug die te heftig zijn. Verwarring die op mij overslaat. Er is een soort climax die op heerlijke wijze uitsterft.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>8. Terugkerend discussie: de relatie techniek <> gevoel. Het blijft verbazingwekkend om te horen dat Coltrane in zijn tijd een controversieel figuur was die menigmaal werd beschuldigd van krachtpatserij of een overdaad aan techniek dat “het gevoel” zou overschaduwen. Het is een controverse die Autechre achtervolgd, de voortdurende technische innovatie wordt steevast verward met kilte. Toch is er een mysterieuze gloed in hun muziek die moeilijk is te verklaren. Het heeft me altijd bevreemd hoe Autechre epigonen aantrekt, in hoeveelheden die zelfs Aphex Twin of Boards of Canada overtreffen. Wat lijkt te fascineren is de techniek, een uitdaging van het ontrafelen van de methode om vervolgens zelf puzzels te bouwen. Die gloed echter, die ontsnapt. <br /><br /> p.:ntl: <i>een tocht door steden die aan elkaar gegroeid zijn, een onwerkelijke verzameling hoogbouw afgewisseld door industrieterreinen die fungeren als musea. Op de radio heersen Detroit bas en Sheffield gruis totdat de muziek wreed wordt onderbroken door politieke speeches van fundamentalistische aliens. De radio pikt een nieuwe zender op met een speciale live uitzending van een gamelan concert gespeeld door een verzameling Aphex Twin klonen. Het klinkt niet van deze wereld.</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>9. Ik had het over een gloed. Wanneer Autechre deze weet te vangen zijn ze de soulband van de 21ste eeuw. Natuurlijk hebben we het niet over soul als gemanierd overzingen maar als een glimp van iets voorbij jezelf, de ruimte tussen mens en machine. Het leek altijd een proces van vangen, een methode die met een duistere logica wegtikt totdat plotseling de beats wegvallen en een subliem geluid/melodie zich bevrijdt en vervolgens in volle glorie schijnt. Die methode gebruiken ze op <i>Draft 7.30</i> vrijwel niet meer. De interesse is verlegd naar het invoegen van op het eerste gehoor incompatibele ritmes, die naar verloop van tijd toch synchroon lopen. <i>Draft 7.30 </i>lijkt Autechre’s meest ontzielde plaat, de tracks klinken als afstandelijke denkexperimenten. Toch blijkt met name de tweede helft van de plaat gevuld met prachtige melodieën die meer dan vroeger verweven zijn door het hele nummer. Desondanks lijkt de soul van Autechre steeds meer te worden bewogen door gevoelens van verlies, negatie en dreiging. Als ze niet uitkijken raken ze hun mooiste titel kwijt aan opkomende man Jan Jelinek wiens kraakjes zich minder aantrekken van wiskundige vondsten en direct op zoek gaan naar de warme gloed van verlangen en verwondering die de in het lichaam gedistribueerde ziel veroorzaakt. Microsoul.<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>v-proc: <i>een ruimtestation gespecialiseerd in de verwerking van vuil achtergelaten door ontelbare lanceringen van kolonisatieshuttles werkt op volle toeren. Het pompende ritme van het proces is perfect. In de werkploeg maken de rasta’s de dienst uit op muziekgebied. Druk blowend zetten ze een gigantische gettoblaster neer en met geconcentreerde blikken timen ze het begin van de muziek zodat op het moment dat de metalen dub de ruimte in wordt geslingerd deze exact is gesynchroniseerd met het geluid van de lopende banden en machines. Ooit hopen we op een soundclash met een rivaliserend ruimtestation vol gitaarjengelende bleekneusjes. </i><br /><br />10. Maar wat willen ze eigenlijk? Een deconstructie van electro? Een lange studie naar pre-oedipale auditieve werelden voltooien? De schoonheid van wiskunde eren? De mooiste suggestie blijft natuurlijk de meest onverwachte: Autechre’s eigen omschrijving van hun muziek als nieuwe folk. Een slimme omzeiling van hun mechanische/dehumaniserende imago. Autechre wordt daardoor ook heel Engels: ze bouwen steeds maar weer nieuwe soundtracks voor wat Eno zo treffend <i>Another Green World</i> noemde. Engels groen geïnfecteerd met de moderne kathedralen van viaducten, verwaarloosde tuinsteden, de romantiek van wegroestende industrie, een vervlogen empire van droomkoloniën.<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>reniform plus: <i>zonsondergang over de smaragd gekleurde oceaan. Radioactieve deeltjes van neerstortende ruimtestations stuiteren door de hemel. Een magisch schouwspel van licht. Ik kus haar en het voelt echt, ook al kan ik in mijn fantasie haar mechanische hart horen tikken. Tijd valt uit elkaar, versnelt en wordt vervolgens vloeibaar. Plotseling rennen we door het zand richting zee. Het maakt toch allemaal niets meer uit. Hoe zal het water voelen?</i><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>11. Twintig jaar later. De keurige heruitgave in uitklaphoes (derde in reeks van vier die niet door <a href="https://www.thedesignersrepublic.com/autechre">The Designers Republic</a> werd ontworpen…“I Was Today Years Old”) met daarin twee kloeke vinylschijven (dat had ik in 2003 nooit voorspeld.) De onvermijdelijke vraag: hoe klinkt <i>Draft 7:30</i> in de toekomst? Goed, minder complex dan ik me kan herinneren. Een reden waarom ik destijds naar fictie greep was dat ik moeilijk grip kreeg op de muziek. En dat is ergens nog steeds het geval. Het is fraaie muziek, onmiskenbaar Autechre, maar het is misschien hun meest “anonieme” plaat naast <i>Exai</i> (2013). Ik durf wel toe te geven dat wanneer iemand me de plaat in een Pepsi-test had laten horen ik waarschijnlijk in eerste instantie geen nummer had kunnen herkennen. Zoals ik wel kan met tracks van <i>Quaristic</i>, <i>Oversteps</i> of <i>NTS Sessions</i> (Autechre-titels begin ik niet eens over, ik kan alleen ‘Basscadet’ en een aantal titels van <i>Amber</i> moeiteloos noemen.) Nu ik de tekst heb herlezen herken ik een aantal nummers in de beschrijving al denk ik ook soms “Je hoorde hier wat in?” De ambient Autechre heb ik uiteindelijk gekregen. En dat heeft hun muziek uiteindelijk goed gedaan door voor meer contrast te zorgen. Verder lijkt een periode van twintig jaar weinig waarde meer te bevatten. Voorheen onvermijdelijk een breuk tussen tijdperken, oude en nieuwe geluiden, nu gewoon een aantal Autechre-platen geleden. <i>Draft 7:30 </i>klinkt ook niet ouderwets, ware het een lost tape zou je hem stiekem na <i>PLUS</i> (2020) kunnen uitgeven en dan zou het alleen een handvol hardcore liefhebbers opvallen. Ik weet niet zo goed wat dat betekent. Zijn we gewend geraakt aan Autechre, hebben ze sinds <i>Confield</i> (2001) een bepaalde manier van musiceren verfijnd die geen grote omslag kan veroorzaken of hebben ze de laatste twee decennia te weinig concurrentie gehad? Misschien maakt het niet meer uit en worden we binnenkort overspoeld door een nieuwe golf van gegeneerde kloons, moeten we ons opmaken voor de Turing test van muziek die de deur opent naar een overdaad van het bekende. Een alles tot stilstand brengende atemporaliteit waarin de mens langzaam wegzakt.O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-38577586705985475912022-12-08T20:27:00.006+01:002022-12-10T23:03:03.999+01:00 Andor | Een Star Wars voor ons<p><br /></p><div style="text-align: left;">Ik dacht enkele jaren terug na het teleurstellende <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2019/12/the-rise-of-skywalker-de-opkomst-van.html"><i>The Rise of Skywalker</i></a> werkelijk dat ik mijn laatste <i>Star Wars</i> had gezien. Maar zoals Al Pacino in <i>The Godfather 3</i> op heerlijk pompeuze wijze zegt: “Just when I thought I was out, they pull me back in!” Ik geef toe dat ik de Baby Yoda-meme’s niet kon weerstaan en de postmoderne samoeraiverhalen van <i>The Mandolarian</i> een seizoen heb gevolgd. Maar daarna leek Disney de franchise uit te melken met spin-offs die eenvoudig waren te negeren. Wat ik ook van plan was met de nieuwe serie <i>Andor</i>. Langzaam voelde ik echter de fluisteringen aanzwellen totdat ze mijn vriendenkring bereikten: Andor is een van de beste series van het jaar, een van de beste dingen die onder de noemer <i>Star Wars</i> is gemaakt. Politieke intrige, The Force en Jedi nergens te bekennen, spannend! Ze hadden gelijk.</div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2AXHcHbZcLiZSoEkPQ745udN8lik-e6PLqjBzwBYQnYDUGtNTjTMmiS0L0Ci9luXpYb9orYDBZ5EKDvg23NMtKj6kDnpCCfm6TEmKaRWSYRXCjCf9fkRTSsNJ9nhvcEeLTh_Sw6pavQ2K6ZH-PRAhDBuf8MR0Exb-y7SwaD71tgGHXQiSxWnn_JKg/s343/andor-title.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="147" data-original-width="343" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2AXHcHbZcLiZSoEkPQ745udN8lik-e6PLqjBzwBYQnYDUGtNTjTMmiS0L0Ci9luXpYb9orYDBZ5EKDvg23NMtKj6kDnpCCfm6TEmKaRWSYRXCjCf9fkRTSsNJ9nhvcEeLTh_Sw6pavQ2K6ZH-PRAhDBuf8MR0Exb-y7SwaD71tgGHXQiSxWnn_JKg/w400-h171/andor-title.png" width="400" /></a></div> <p></p><div style="text-align: left;"><i>Andor</i> komt de eerste drie afleveringen redelijk traag op gang, wat misschien een teken is dat men de personages rustig probeert te introduceren. Wat daarna volgt is een verhaal dat de metafysica negeert en de politiek naar de voorgrond brengt. Op zich is dat geen grote goocheltruc. <i>Star Wars</i> is altijd politiek geweest: de oorspronkelijke film, twee jaar na de val van Saigon uitgebracht, was een anti-imperialistische parabel. De politiek in de tweede trilogie (1999 – 2005) is vaak bekritiseerd als saai maar achteraf zijn de machinaties van Palpatine om de senaat uit te schakelen een opmerkzame waarschuwing gebleken voor tendensen in de Westerse politiek. Zelfs <i>The Rise of Skywalker</i> wist met “They win by making you think you’re alone¨ een memorabele anti-neoliberalistische oneliner te plaatsen. Wanneer <i>Andor</i> echter losgaat presenteert het niets minder dan een complete kritiek van de post-9/11 jaren waar fascisme stap voor stap terrein wint.</div><div style="text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1BHC6ZjZJwYh8eF5jjBK7LXlsPcSsFKkt6S9ytajSAZI7EzDz0zzVZ9SpidX4su6IZbwYX-bJNID7zWjdR2K5LYtYiC50JbEqJW2i8ApwJRJehcDfDCQEcEIcTnjGKizeoH9l6m9Jxm4QaTU_uIaMrhhO-TNAcjmO_SmkQYlnK371PgwCLU8Vjowr/s3840/andor-e1.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1676" data-original-width="3840" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1BHC6ZjZJwYh8eF5jjBK7LXlsPcSsFKkt6S9ytajSAZI7EzDz0zzVZ9SpidX4su6IZbwYX-bJNID7zWjdR2K5LYtYiC50JbEqJW2i8ApwJRJehcDfDCQEcEIcTnjGKizeoH9l6m9Jxm4QaTU_uIaMrhhO-TNAcjmO_SmkQYlnK371PgwCLU8Vjowr/w400-h175/andor-e1.png" width="400" /></a></div><p><br /></p><div style="text-align: left;"><i>Andor</i> speelt zich af in de aanloop naar de eerste <i>Star Wars</i>-film (ergens tussen Episode III en IV voor de kenners) en lijkt het ontstaan te verhalen van wat uiteindelijk de <i>rebel alliance</i> zal worden. Een plotlijn volgt de ontwikkelingen rond de senator Mon Mothma die uiteindelijk in <i>A New Hope</i> de aanvalsplannen op de Death Star presenteert. Een andere oude bekende is de schavuit Cassian Andor die in de spin-off <i>Rogue One</i> de plattegrond van de Death Star steelt en hier tegen zijn zin wordt meegetrokken in politieke intriges. De puzzel past dus in het <i>Star Wars</i>-universum al gaat <i>Andor</i> uiteindelijk over het huidige Amerika en daardoor over de Westerse wereld in het algemeen. Over de opkomende controlestaat die bij de minste tegenstand te ver doorslaat, over de oneindige War on Terror, de militarisering van de politie, het gevangenis-industrieelcomplex en de gameficatie van de economie. De bedompte sfeer is die van de laatste twintig jaar. Tegelijkertijd worden bijna achteloos bepaalde vragen beantwoord die je als kritische <i>Star Wars</i>-kijker wel eens stelde: hoe wordt het empire bestuurd? Wie bouwt een Death Star en hoe wordt dat betaald? <i>Andor</i> neemt de moeite om het ambtelijk apparaat te laten zien en dat geeft de hele reeks meteen een noodzakelijke verdieping. In een sneaky scène na de laatste aftiteling wordt duidelijk dat de onderdelen waar de gevangen continu aan werken voor de Death Star zijn bedoeld. </div><p><br /></p><div style="text-align: left;">Ondanks de verdeeldheid van de tegenstanders laat <i>Andor</i> een groeiende tegenbeweging zien, paranoïde, fanatiek, bij vlagen meedogenloos maar dankzij de figuur Karis Nemik, schrijver van een politiek manifest, ook intellectueel en empathisch. Wat vanzelfsprekend de vraag oproept: hoe is dit gemaakt door Disney, een in wezen Amerikaans conservatief entertainmentcomplex dat braaf zijn steentje bijdraagt aan inclusiviteit en multiculturalisme? Want dit is van een andere orde, puur antiautoritair, ACAB, pro-open source en <i>right to repair</i>, anti-imperialistisch, antifascistisch, feministisch en anarchistisch zonder enige centristische nuancering. Kan dit louter worden uitgelegd als een multinational die zich een progressieve politiek en levensstijl toe-eigent en als ongevaarlijke fictie verkoopt? Want een <i>Star Wars</i>-verhaal bluf je niet langs allerlei comités, doelgroeponderzoeken en managementlagen, daarvoor is het te bekend en ook teveel waard. Veel betrokkenen waaronder schrijver <a href="https://www.rollingstone.com/tv-movies/tv-movie-features/andor-explained-season-1-finale-season-2-preview-1234626573/" target="_blank">Tony Gilroy</a> en acteurs Diego Luna en Fiona Shaw hebben geen geheim gemaakt van hun intenties dus dit is wat het systeem toelaat, repressieve tolerantie in de vorm van hoogstaand entertainment. Een <i>Star Wars</i>-film zal nooit een revolutie ontketenen en toch...met <i>Andor</i> worden eenvoudig te begrijpen concepten gepresenteerd die je kunt gebruiken om een complexere sociologische of politieke analyse uit te leggen. Helemaal onschuldig is het niet, zelfs voor een publiek dat murw is geslagen door decennia van multinationalkapitalisme en daar geen alternatief voor kan voorstellen.</div><div style="text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigqLfWoQIISI67WmmWrOXx32h7wPVGtWrVXloFV9ES6bZEQOuDWs9RDkQC4ZBQD8Lp9d4y5m3eYV5zZDuJSdcH00BuwPt9cZ717VNu3VmMFzbk7vECpmw0lEGHR0qL0fPZHW285bp2BiHkMLqclQDOc7MXgZ1F2-gz5c6hyVegqODdowfUI60jTLO-/s348/andor-brutalism2.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="145" data-original-width="348" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigqLfWoQIISI67WmmWrOXx32h7wPVGtWrVXloFV9ES6bZEQOuDWs9RDkQC4ZBQD8Lp9d4y5m3eYV5zZDuJSdcH00BuwPt9cZ717VNu3VmMFzbk7vECpmw0lEGHR0qL0fPZHW285bp2BiHkMLqclQDOc7MXgZ1F2-gz5c6hyVegqODdowfUI60jTLO-/w400-h166/andor-brutalism2.jpeg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: left;">Het bovenstaande maakt <i>Andor</i> al tot een fascinerende kijkervaring. Maar het ziet er ook nog eens heel goed uit, beter dan menig <i>Star Wars</i>-film, alsof een Tumblr-comité de serie heeft samengesteld. De keuze om <i>Star Wars</i> stug in het Darth Vader – Luke Skywalker tijdperk te laten afspelen heeft een interessante consequentie. De esthetiek is vrijwel onveranderbaar. Hierdoor kan men niet losgaan op de lelijke digitale <i>look</i> van hedendaagse sciencefiction en blijft de technologie gedwongen hangen in een permanent 1977 – 1983 futurisme van primitieve computers en vieze machines die vaak van ellende uit elkaar lijken te vallen. Die beperking doet vormgevers enorm goed. Het hoofdkwartier van het Imperial Security Bureau en appartementen op Corcusant zijn gebouwd in brutalistische stijl, imposante gevaartes van beton met bijpassende interieurs in de beste jaren ‘70 traditie. Ook de kleding is stijlvol maar praktisch, met name de lange jassen die een aantal personages draagt zien er fraai uit alsof de mode rond 1979-1980 een ander pad is ingeslagen. Hetzelfde geldt overigens voor de slechteriken, de jassen van officiers zijn nu dankzij een vintage kleur groen onmiskenbaar nazistisch terwijl de kaki trenchcoats de ISB een aristocratische air geven. De <i>galaxy far, far away</i> krijgt hierdoor een doorleefde sfeer, het is een levende wereld met mode, standen, rituelen, arbeiders, kantoren, industrie, geruchten, verwijzingen naar mystici, schrijvers en zelfs openbaar vervoer, waar mensen in verschillende talen gewone gesprekken voeren. En om het af te maken is de muzikale bombast van John Williams ingeruild voor een spannende mix van synthwave en electro die precies de juiste sfeer aanvoelt.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1TiGxjvJ1DYMKBDAeq153RlwzrSPyn9dKGO8bI4miZbPgFoocIxhCr7HSD-Lp1UjftkTpgP43PHRj5i6GW4rnF_1Zqt_xicNN6wbTqXrBbTT7QQn1GnroqMB5hi1qjdXEB8MO6PSj3jcn19W6ppBqUKJfBrgQKDai5azSyzpwWGUtgIP5lGAd7595/s1024/andor-bluecoat.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1TiGxjvJ1DYMKBDAeq153RlwzrSPyn9dKGO8bI4miZbPgFoocIxhCr7HSD-Lp1UjftkTpgP43PHRj5i6GW4rnF_1Zqt_xicNN6wbTqXrBbTT7QQn1GnroqMB5hi1qjdXEB8MO6PSj3jcn19W6ppBqUKJfBrgQKDai5azSyzpwWGUtgIP5lGAd7595/w400-h225/andor-bluecoat.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: left;">Een <i>Star Wars</i> voor ons die bijna alles goed doet. Het is een vreemde gewaarwording. Rest de vraag of dit goed kan blijven gaan nu er een tweede seizoen is aangekondigd. Het eerste seizoen koos grotendeels voor sfeer en inhoud boven plot, dat gedreven werd door de gebruikelijke overval, ontsnapping en confrontatie. Al in de laatste twee afleveringen voelde je het verhaal bewegen richting de conventies van de keurige resolutie en cliffhanger. Ik hoop dat een vervolgseizoen genoeg tijd neemt om rond te kijken, de fantasie te laten ademen, de narratieve clichés zoveel mogelijk negeert. The Empire Struck Back, wie had dat nog verwacht?</div>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-41276230983603618152022-12-06T15:47:00.002+01:002023-12-20T09:31:06.887+01:00 Duistere wetenschap | Gammelsæter & Marhaug – Higgs Boson<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEWRJC1Q_pdhEYwht9lrfAPsjm4cJBN-mqbF85xxUGNH02qUq1AkbhA_TD2vGKAmcB77kxl1SfTi6imjLeWjleexqq5iuQ1yDvy2ETBvQ9m2qYQTj8FdAk7kUJvJ3lT-QfbJ5FCBu4eDwQzWH96Gkd2vcyiTqWLaqeEKEPaHleH843PQQeObjVGIxa/s666/SOMA043-cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="666" data-original-width="666" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEWRJC1Q_pdhEYwht9lrfAPsjm4cJBN-mqbF85xxUGNH02qUq1AkbhA_TD2vGKAmcB77kxl1SfTi6imjLeWjleexqq5iuQ1yDvy2ETBvQ9m2qYQTj8FdAk7kUJvJ3lT-QfbJ5FCBu4eDwQzWH96Gkd2vcyiTqWLaqeEKEPaHleH843PQQeObjVGIxa/w400-h400/SOMA043-cover.jpg" width="400" /></a></div><br />
<p></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Liefhebbers van de
avant-gardistischere metalregionen weten dat wanneer je de naam
Runhild Gammelsæter googelt de kans groot is dat je onder een van
eerste zoekresultaten een foto zult vinden van een vrolijke
Scandinavische wetenschapper in plaats van de imposante vocaliste van
slow motion riffsmeders als Thor’s Hammer, Sunn o))), Khlyst of
soloartieste wier <i>Amplicon</i> album uit 2008 een uitzonderlijke
verzameling ingetogen black metal vormde. Aangezien ze sinds 2014
geen werk meer had uitgebracht was het aannemelijk dat Gammelsæter
definitief voor een carrière in de biologie had gekozen, wat
ongetwijfeld beter betaalt dan de experimentele metalwereld maar het
verlies van een van de spannendste stemmen in de hedendaagse muziek
zou zijn geweest. Schijnbaar uit het niets verscheen dit jaar dan
toch een vervolg van haar samenwerking met landgenoot Lasse Marhaug,
een veelzijdige noisemuzikant met wie ze acht jaar geleden het album
<i>Quantum Entanglement</i> maakte. Het is met gemak mijn favoriete
album van 2022 geworden.
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">De titel <i>Higgs
Boson</i> maakt er geen geheim van dat de plaat thematisch
voortborduurt op het debuut. Hier geen odes aan Satan of heroïsche
Vikingavonturen maar ingetogen liedjes over ‘The Stark Effect’,
‘Propeller Arc’ en ‘Hadron Collider’. Kortom, we zijn beland
in de immer mysterieuze domeinen van de kwantummechanica en
deeltjesfysica. Wat eigenlijk geen vreemd onderwerp is voor black
metal. De oorspronkelijke black metal van de jaren ‘80 richtte zich
thematisch op onversneden satanisme terwijl de Noorse adaptatie van
de jaren ‘90 veel is meer ingebed in een heidense cultuur met een
nadruk op het primaat en de verering van de natuur. Het is dan een
kleine stap richting de moderne wereld en de biologie, natuurkunde en
kwantummechanica. Op het eerste gehoor lijkt Gammelsæter met haar
karakteristieke grommen, sissen en fluisteringen een demonische
bevalling in te leiden maar als snel blijkt er weinig
bovennatuurlijks te worden opgeroepen. In plaats daarvan presenteert
het duo wetenschap als een duister ritueel (“The giver of names”
– The Magus) die het sublieme van de fysica invoelbaar maakt: de
leegheid van de intermoleculaire ruimte, opdoemende
zwaartekrachtgolven of de onoverbrugbare afstanden van de <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/KBC_Void" target="_blank">KBC-leegte</a>. De natuur is geen groene
utopie maar een kil uitdijend universum van ontelbare processen, van
ongrijpbaar klein tot gekmakend groot, waar de mens zich gelukkig mag
prijzen dat hij een rol als observator kan spelen maar in wezen
insignificant is.
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">In die zin is <i>Higgs
Boson</i> de zwartst mogelijke metal en toch verplettert het je niet
door zinloosheid. De ingetogen muziek van Gammelsæter & Marhaug
heeft een onmiskenbare schoonheid die bevrijdend werkt, zoals <span style="font-style: normal;">de
pracht van de <a href="https://www.nasa.gov/feature/goddard/2017/messier-1-the-crab-nebula" target="_blank">Krabnevel (M1)</a> gevormd wordt door de overblijfselen van
een gestorven zware ster. </span><span style="font-style: normal;">Pulsen,
bliepjes, basemissies en </span><span style="font-style: normal;">een
</span><span style="font-style: normal;">enkele gitaarwolk vormen het
minimalistische netwerk waar </span><span style="font-style: normal;">Gammelsæter</span><span style="font-style: normal;">s
stem zich doorheen beweegt, </span><span style="font-style: normal;">in
</span><span style="font-style: normal;">verschuilt en </span><span style="font-style: normal;">weer
</span><span style="font-style: normal;">verschijnt om een chemische
litanie te declameren. </span><span style="font-style: normal;">Dankzij
een zorgvuldige opbouw eindigt dit alles in het lange ‘These
Questions’ waar <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2017/04/swans-samen-op-weg-naar-het-niets.html">Swans</a> en <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2013/05/piketpaal-1-linear-accelerator.html">Dopplereffekt</a> elkaar ontmoeten, de duik in
het zwarte gat waar de realiteit uit elkaar valt en </span><span style="font-style: normal;">Gammelsæter</span><span style="font-style: normal;">
</span><span style="font-style: normal;">vrolijk fluistert en neuriet
als een imploderende </span><i>Starsailor</i><span style="font-style: normal;">.
Een einde dat tegelijkertijd veel routes richting nieuwe hybrides met
kosmische ambities doet opleven. Een buitengewoon </span><span style="font-style: normal;">plaat</span><span style="font-style: normal;">
die suggereert dat </span><span style="font-style: normal;">Gammelsæter</span><span style="font-style: normal;">s
</span><span style="font-style: normal;">vaker een black sabbathical
van haar laboratorium moet nemen.</span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"><span style="font-style: normal;"><a href="https://ideologicorgan.bandcamp.com/album/higgs-boson" target="_blank">Higgs Bosson (Ideologic Organ Music, 2022)</a> <br /></span></p>
<p><style type="text/css">p { margin-bottom: 0.1in; line-height: 115%; background: transparent }a:link { color: #000080; so-language: zxx; text-decoration: underline }</style></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-60384107640743391132022-08-07T22:01:00.004+02:002023-12-20T09:39:04.251+01:00De laatste overblijfselen van De Nederlandse Belofte <p>
</p> 'It is because you feel that everything you might need is available here? A big store, a supermarket, is a complete world in itself?’ <br />‘I guess so,’ he admitted. <br />‘So there is nothing to fear,’ the woman said. ‘No need to feel anxiety. You can relax. Find peace, here.’ <br /><br />Philip K. Dick – <i>Time Out of Joint</i><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Een maand terug in
Diemen, een minder Proustiaanse ervaring dan ik van te voren had
verwacht. Het verschil in perceptie is te groot, als kind leef je in
een soort dagdroom, een kleine wereld. Op een warme zomeravond toch
maar mijn oude kleuterschool en basisschool bezocht<span style="font-family: Liberation Serif, serif;">—</span>verbouwd
maar de structuur hetzelfde gebleven<span style="font-family: Liberation Serif, serif;">—</span>om
vervolgens terug naar “huis” te lopen. Al snel passeer ik drie
dennenbomen die ik als oude vrienden herken en helemaal niet lijken
te zijn veranderd. De rest van de bomen zijn enorm gegroeid. Wat
indrukwekkende resultaten oplevert (frappant dat hier geen
mysterieuze boomziektes heersen die de populatie aan de andere kant
van de A10 continu teisteren.) Speelvelden tussen de flats bevinden
zich nu in diepe schaduwen. Het pad tussen mijn oude huis en het
treinspoor waar opgewonden Feyenoordfans naar De Meer werden geleid,
als er niet eerst een veldslag met Ajacieden of M.E. plaatsvond,
wordt nu afgeschermd door hoge bomen die een bospad vormen. Diemen is
groen. Het beloofde groen op de maquettes van modernistische wijken
van de jaren ‘50 en ‘60 waargemaakt.</p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh00hdi34fe9tL4glPHzclTHznJFWts1Fp4SZLEuoKYrkZ7PMEH8bBE_bAoos47SdkRxMJPDhr5QD-Yik1RFx9AH_EA5ZOL7mLgkbyAPO_rDW2fC5yZBTvDNNN94u0I9J7HBoLumDa_fdEEkMK6RwbOb9iirjVIxCX0P9UspjmaTxLXAC3uATY5UY4G/s2048/OMC_1102.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1630" data-original-width="2048" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh00hdi34fe9tL4glPHzclTHznJFWts1Fp4SZLEuoKYrkZ7PMEH8bBE_bAoos47SdkRxMJPDhr5QD-Yik1RFx9AH_EA5ZOL7mLgkbyAPO_rDW2fC5yZBTvDNNN94u0I9J7HBoLumDa_fdEEkMK6RwbOb9iirjVIxCX0P9UspjmaTxLXAC3uATY5UY4G/w400-h319/OMC_1102.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Tijdens de laatste
landelijke verkiezingen kwam D66-lijsttrekker Sigrid Kaag opeens
aanzetten met de term De Nederlandse Belofte. Nederlandse politieke
partijen hebben al jaren last van campagneleiders die stage hebben
gelopen in de Verenigde Staten en daar slechte ideeën opdoen. Dit
leek ook weer een fraai staaltje kopieergedrag, veel te pompeus voor
de polder. En toch moest ik hier opeens aan de term denken. Zoiets
als een Nederlandse Belofte lijkt hier stand te houden. Ik vul dit in
als een naoorlogs idee dat een groeiende welvaart voor een opwaartse
beweging zorgt waardoor de arbeidersklasse aansluiting vindt bij de
middenklasse en iedereen zo een materiële basis heeft voor een
redelijk bestaan. Waar iedereen kan rekenen op een sociaal vangnet,
betaalbare zorg en een woning. Ruimte lijkt het basiselement van dit
overzichtelijke universum, het stratenplan is breed opgezet waardoor
bomen in vijftig jaar glorieus kunnen uitdijen. Je loopt in ongeveer
een kwartier van de ene kant van het centrum naar het ander maar het
lijkt veel groter. Diemen-Zuid dat eind jaren zeventig werd
ontwikkeld is al <i>legacy</i> nieuwbouw terwijl de enigszins
verborgen tak van Diemen-Noord alleen nog tot in de Diemerpolder kan
uitbreiden. Het centrale winkelcentrum biedt alle basisbehoeften van
de consumptiemaatschappij terwijl de populaire woensdagmarkt een
kleinschalig alternatief biedt. De schaduwkant van de Nederlandse
Belofte, de auto, wordt op ingenieuze wijze getolereerd maar beperkt
met blauwe zones (alleen ‘s nachts wordt er opeens met piepende
banden door de straten gescheurd.) Het is allemaal logisch opgezet
en, op een paar details als de spoorwegtunnel, af. Diemen heeft de
naam saai te zijn, maar het is vriendelijk en rustig, achteloos
multicultureel en op haast mediterrane wijze zichtbaar vergrijzend.
Onfuturistisch ook, alleen de gerobotiseerde supermarkt Ochama en het
Equinix Data Center dat boven de rij flats en bomen torent als een
Cronenberg-gebouw vormen directe aanwijzingen dat de 21ste eeuw
bestaat.</p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNvurGVJjfXl_gjlJCPk_mebR0uPwkPRh5fl_0OCNghUAbY1sNP93kgwCyiMd5nBme2k2-aqjioHuuo3_-H6OvAQmji9gziX8zx_xsS70aIRPQySENIHNb-MqDAbYAHkLPFl-22w-gabu_YZbTL7EtRfAOeTcdiO--toepWu7bDpxlm4CAVom_4o7-/s2048/IMG_20220808_202251_738.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1198" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNvurGVJjfXl_gjlJCPk_mebR0uPwkPRh5fl_0OCNghUAbY1sNP93kgwCyiMd5nBme2k2-aqjioHuuo3_-H6OvAQmji9gziX8zx_xsS70aIRPQySENIHNb-MqDAbYAHkLPFl-22w-gabu_YZbTL7EtRfAOeTcdiO--toepWu7bDpxlm4CAVom_4o7-/w234-h400/IMG_20220808_202251_738.jpg" width="234" /></a></div><br /><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Diemen kan zo zijn
omdat het nog steeds een eigen gemeente is. Het heeft, met het steeds
verder uitdijende Amsterdam om zich heen, dan ook iets weg van het
dorp van Asterix. Een enclave die stug weerstand biedt en de dingen
grotendeels zelf wil regelen. Wat ooit een ouderwets idee leek is in
de diepe 21ste eeuw een meesterzet gebleken wanneer in de gemeente
Amsterdam <i>Alles Ständische und Stehende verdampft</i>. Naar
<a href="https://cla.purdue.edu/academic/english/theory/postmodernism/modules/jamesonpostmodernity.html" target="_blank">Frederic Jameson</a>, die in zijn worsteling met de term <a href="https://www.marxists.org/reference/subject/philosophy/works/us/jameson.htm" target="_blank">laatkapitalisme</a>
een alternatief poneert, is Amsterdam verworden tot een postmoderne
stad die in hoog tempo het multinationalkapitalisme van Über,
Airbnb, Blackstone, LiveStyle, EasyJet, RyanAir, Schiphol en Heineken compleet
heeft omarmd. In Diemen zie je af en toe een verdwaalde toerist, voor
zo ver ik weet is er geen hotel en de horeca beperkt zich tot een
klein aantal cafés en restaurants. Parken zijn bedoeld om in te
recreëren en tot rust te komen. Omdat je op de fiets binnen vijf
minuten in Amsterdam bent, ontstaat een vreemd gevoel alsof je in een
stedelijke oase terecht bent gekomen. Niet dat de Oostelijke
Eilanden, waar ik hiervoor woonde, hectisch waren. In zekere zin was
dat ook een dorp binnen de stad, maar je voelde constant de druk van
de genadeloze gentrificatie, de mogelijkheid dat ambtelijke plannen
ook hier op elk moment je leefplezier teniet kunnen doen.</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Wellicht dat Diemen
de grote buurman nederig een werkzaam model kan aanreiken. Lange tijd
is het samenvoegen van Nederlandse gemeenten als een wetmatigheid
gepresenteerd. Nu Amsterdam met de Westelijke uitbreiding van de
Haven-Stad eigenlijk te groot gaat worden voor een centraal bestuur
is de tijd aangebroken voor de geatomiseerde stad. Zelfs de
stadsdeelcommissies zijn nog te groot en log om een diepgaande
verandering te bewerkstelligen die duidelijk nodig is. Geïnspireerd
door de <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Speciale_wijken_van_Tokio" target="_blank"><i>nijūsanku</i></a>
van Tokio zouden buurten met de omvang van Diemen of kleiner
(bijvoorbeeld de Staatsliedenbuurt, Rivierenbuurt, Betondorp,
Jordaan) als eigen eenheden, met een autonoom bestuur en
burgemeesterachtige functionaris, moeten opereren. Gericht op
leefbaarheid, wonen en socius. Met voor Groot-Amsterdam een
gemeentebestuur/burgemeester voor overkoepelende zaken als openbaar
vervoer, infrastructuur en wat symbolische taken. Kortere
communicatielijnen, overzicht en meer participatie lijken mij de
enige manieren om de stad op productieve wijze te redden van haar lot
als opgefokt pretpark. In dit scenario kan Amsterdam weer eens
anticiperen in plaats van achter de feiten aan te lopen, een echt
21ste eeuwse stad worden. Creatief, groen en vriendelijk.
Multinationalkapitalisme zal nog deze eeuw overgaan in terminaal
kapitalisme, een zwart gat waar men ver uit de buurt moet blijven of
het zal je genadeloos meetrekken in zijn vernietiging.</p><p><style type="text/css">p { margin-bottom: 0.1in; line-height: 115%; background: transparent }a:link { color: #000080; so-language: zxx; text-decoration: underline }em { font-style: italic }</style></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-71261980904777822652022-07-10T10:51:00.002+02:002022-07-17T10:15:53.779+02:00Αὐτεχρε<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">“For a long time I
stayed away from the Acropolis. It daunted me, that somber rock. I
preferred to wander in the modern city, imperfect, blaring. The
weight and moment of those worked stones promised to make the
business of seeing them a complicated one. So much converges there.
It’s what we’ve rescued from the madness. Beauty, dignity, order,
proportion. There are obligations attached to such a visit.”</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"> </p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">Don DeLillo – <i>The
Names</i></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Ik kon mij die luxe
niet permitteren. De dag na aankomst moest ik onvermijdelijk naar de
Akropolis. Een ochtendklim leek mij gezien de opkomende hitte beter,
om in de avond terug te keren voor de muziek. De Akropolis? Die
ontelbare afbeeldingen die je van kinds af aan ziet (encyclopedieën,
Grote Steden kwartet, schoolboeken, Griekse restaurants, reisbureaus)
bereiden je toch niet voor op de eerste blik die me onverwacht
ontroerde. Moeilijk te achterhalen waarom. Misschien omdat dit soort
bezienswaardigheden meestal kleiner blijken te zijn dan je verwacht.
Dit is groter dan de verbeelding, veel groter. Ik was nog geen 24 uur
in de stad, een echte stad van hitte, lawaai, geuren en continue
beweging, maar het voelde alsof ik er al veel langer was. Het
optreden van Autechre, toch in eerste instantie de reden om eindelijk
naar Athene af te reizen, werd al snel een bijzaak, ook iets wat ik
nog moest doen. In Athene zie je alles al snel in het juiste
perspectief. Autechre, Nederland, Amsterdam, het digitale domein. Een
ander soort ritme, een ander verlangen.</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Voordat ik afreisde
was er een moment waar ik van de hele ervaring een geheim wilde
maken. Het anti-social media evenement, iets wat enkel is gebeurd voor
degenen die erbij waren. Zonder het plichtmatig plaatsen in de
<i>timeline</i>, een gebaar van opschepperij om de tweede identiteit
te bevestigen, de status van overbluffen, een kort lidmaatschap van
de Insta-jetset, dat toch met een beweging van de steeds strammere
wijsvinger onderdeel wordt gemaakt van een vergeten rivier aan
beelden. Autechre lijkt zich hiervan bewust. Zelfs in het Odeon van
Herodes Atticus, de parel van het Atheense culturele leven, speelden
ze in het donker waarbij van te voren vriendelijk werd verzocht om
geen opnamen of foto’s te maken. Iets waar de in wezen
anarchistische Athener zich voor het grootste gedeelte verrassend
genoeg aan hield. Het dwingt je om te luisteren, zonder beeldscherm,
en vervolgens de gebeurtenis te verhalen. </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk9i_M4lu9YdwtN1nv0pwFVF0lcTrKp2PDEil2xLzFwSc3hPrVK_RUefARa45KaR1IVIAZfuWd4HFP5foDInbv_MP54XdNAR32exMXnVnW8ynShWHEywrvJN1tMf4lNVbgKHlMPm0vmGKlxf2RsJLMhhSdfbVlrs0D2NhNp7MljWbknd04pbhNof03/s2048/IMG_20220705_214410_464.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1311" data-original-width="2048" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk9i_M4lu9YdwtN1nv0pwFVF0lcTrKp2PDEil2xLzFwSc3hPrVK_RUefARa45KaR1IVIAZfuWd4HFP5foDInbv_MP54XdNAR32exMXnVnW8ynShWHEywrvJN1tMf4lNVbgKHlMPm0vmGKlxf2RsJLMhhSdfbVlrs0D2NhNp7MljWbknd04pbhNof03/w400-h256/IMG_20220705_214410_464.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Niet dat de Griekse
avond een complete duisternis kan verwezenlijken. In het samenspel
van een zomerse sterrenhemel, het schijnsel van de stad en de gouden
stralen van het Parthenon ontstaat een schaduwwereld die uitstekend
zal passen bij wat Autechre aan het publiek presenteert. Het
Herodeion is vanzelfsprekend indrukwekkend, half ruïne, half
gerestaureerd Romeins theater met keurig geplaatste kussens op het
marmer. Die eerste verwondering kon je verwachten. Al snel werd
echter mijn aandacht verlegt naar het binnenstromende publiek. In
plaats van de bierzeulende kalende man van middelbare leeftijd in
zwart T-shirt en de smartphone/hipster Mensch-Maschine blijkt de
Atheense cultuurliefhebber de overhand te hebben. Vaak goed gekleed,
soms al van pensioengerechtigde leeftijd, afgewisseld met veel jonge
stellen, een handvol kinderen. Alles ademt een kalme nieuwsgierigheid uit.</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
Ik ga ervan uit dat Autechre dit niet wist en bovendien denk ik dat
ze het totaal niets kan schelen. Van te voren had ik me natuurlijk en
bepaalde voorstelling gemaakt hoe Autechre bij de Akropolis zou
kunnen klinken. Bijvoorbeeld als een soort ode aan de omgeving en
architectuur, een meer etherische Autechre die een <span lang="el-GR">αλήθεια
</span><span lang="el-GR">weet te ontsluieren</span>. Heel even
lijkt zoiets in gang te worden gezet waarna 70 minuten compromisloze
techno uit de diepe 21ste eeuw volgen. De essentie. Drum, bas en
geluiden. Vrijwel geen melodie. Letterlijk elke maat verschilt steeds
van de voorafgaande. Ik kan er in het begin moeilijk grip op krijgen.
Pas wanneer ik mijn ogen sluit word ik direct in de muziek gezogen,
ontvouwt zich een domein waarin steeds kleine veranderingen
plaatsvinden, een soort submoleculaire realiteit waar onvoorstelbare
processen hoorbaar worden gemaakt. Kristallen draaien, materie stolt,
tijd vloeit plotseling weg, atomen worden omgevormd tot onbekende
entiteiten, deeltjes botsen, flitsen en verdwijnen om nooit meer
terug te keren. Het is op geen enkele conventionele wijze te
omschrijven als mooi. Tijdens het laatste kwartier begint de muziek
enigszins te ademen al zal een zalvende melodie nooit verschijnen.
Het is na dertig jaar onwerkelijk om te concluderen dat Autechre nog
nooit zo radicaal heeft geklonken. Een enkele Griek is voortijdig
weggeslopen maar na afloop klinkt zowaar een enthousiast applaus in
plaats van een verbaasde stilte.
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">“Noise is a kind
of rain to Athenians, an environment shaped by nature.”</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">Don DeLillo – <i>The
Names</i></p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"><br />
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Later die nacht,
wanneer ik nog verdwaasd aan een halve liter Mythos sip op het balkon
van mijn hotelkamer <span style="font-style: normal;">in </span><i><span style="font-style: normal;">Omonoia,
</span></i><i><span style="font-style: normal;">luister ik naar het
verkeer dat zeven verdiepingen lager doorraast. </span></i><i><span style="font-style: normal;">De
monotone ruis van weleer is veranderd. Opeens hoor ik dat het steeds
anders is, een aaneenschakeling van nooit op dezelfde manier
knetterende brommers, piepende remmen, bussen die zuchtend openen,
schijnbare stiltes voor rode lichten die al snel weer teniet worden
gedaan. En dit 24 uur lang. Kortom, de Athener moet Autechre haast
instinctief begrijpen.</span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
</p>
<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"><i><span style="font-style: normal;">Maar
er is, denk ik, meer. Autechre eerde de Akropolis op een veel
eerlijkere manier dan ik vooraf fantaseerde. </span></i><i><span style="font-style: normal;">In
plaats van altijd maar terug te kijken, de ruïne van democratie te
eren, richtte Autechre de blik strak richting de toekomst. Dit was
een aankondiging van het eind van de mens. Het onvermijdelijke
</span></i><i><span style="font-style: normal;">loslaten</span></i><i><span style="font-style: normal;">
van de idealen van de Westerse beschaving. Aan de voet van de
Akropolis werd een nieuwe wereld hoorbaar, zonder de glamour van de
cyborg als aristocratische mens-machine. Dit is de komende wereld
</span></i><i><span style="font-style: normal;">waar</span></i><i><span style="font-style: normal;">
algoritme</span></i><i><span style="font-style: normal;">n</span></i><i><span style="font-style: normal;">,
het proces, elektronische pulsen, </span></i><i><span style="font-style: normal;">draadloze
kennis, </span></i><i><span style="font-style: normal;">het
</span></i><i><span style="font-style: normal;">multiversum</span></i><i><span style="font-style: normal;">
van enen en nullen, een planetaire dictatuur </span></i><i><span style="font-style: normal;">vormen
waarin</span></i><i><span style="font-style: normal;"> organismen
getolereerd worden maar zonder enige consequentie mogen verdwijnen.
Autechre lijkt zelf al regelmatig de controle te zijn kwijtgeraakt
over de muziek. Die controle was misschien altijd een illusie, de
mens heeft waarschijnlijk nooit echt een kans gehad. Aan de voet van
een van </span></i><i><span style="font-style: normal;">zijn</span></i><i><span style="font-style: normal;">
hoopvolle visioenen krijgen de ruïnen een nieuwe melancholische
lading terwijl de sterren op veilige afstand </span></i><i><span style="font-style: normal;">toekijken
wat gaat volgen.</span></i></p>
<p><style type="text/css">p { margin-bottom: 0.1in; line-height: 115%; background: transparent }em { font-style: italic }</style></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-69983685981250586382022-06-04T10:00:00.010+02:002022-06-05T16:37:55.818+02:00Crimes of the Future | Een film voor de komende twintig jaar<p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIDoXfzvy1Aso1_OWk87GpAZ0qr7zz-JgDdjMJt_jLpkQI_KVHQUvIIE0mN9HHM-6aoQMDi6vzygvlE0V9Q-RGi8roh1I69KDO3svmVE2HBpzKqv_wSLC1oEPwM5st7zK1wRkcBwOpFTcOHT7LY21cd-VDTkMig11EmnHoVMagalUryrm3lWbeooy5/s1920/crimes-of-the-future.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIDoXfzvy1Aso1_OWk87GpAZ0qr7zz-JgDdjMJt_jLpkQI_KVHQUvIIE0mN9HHM-6aoQMDi6vzygvlE0V9Q-RGi8roh1I69KDO3svmVE2HBpzKqv_wSLC1oEPwM5st7zK1wRkcBwOpFTcOHT7LY21cd-VDTkMig11EmnHoVMagalUryrm3lWbeooy5/w400-h225/crimes-of-the-future.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">
Met <i>Crimes of the Future</i> keert de Canadese regisseur David Cronenberg niet zozeer terug naar de body horror, een term die hem weinig doet, als wel naar sciencefiction. Al kun je hier ook meteen aan twijfelen. Ja, <i>eXistenZ</i> (1999) was zijn laatste pure sciencefictionfilm maar ergens voelde de sociale afstandelijkheid in films als <i>Cosmopolis</i> en <i>Maps to the Stars</i> even futuristisch als een aflevering van <i>Star Trek</i>. Bovendien publiceerde hij in 2014 <i>Consumed</i>, een zeer beklemmende roman die de hedendaagse realiteit echt 21ste eeuws deed aanvoelen: </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"></p><blockquote><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">“I didn’t expect the camera. In the operating room. I thought you would just take notes on a notepad, like a proper journalist.” </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">“We’re all photojournalists now. It’s no longer enough just to write. We have to bring back images, sound, video. I hope you don’t mind.” </p></blockquote><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Het narratief van de terugkeer zou veeleer een van continuering moeten zijn. Cronenberg zet zijn favoriete motieven en thema’s zelfverzekerd door. Kafkaëske bedden, dubbelagenten, de esthetica van de binnenkant van lichamen, organische technologieën, avant-gardistische operaties, de vervormingen van onze lichamen, de verkenning van een nieuw soort genot en zelfs een nieuw soort tederheid, ze worden allemaal vervlochten in een verhaal over een paar performance artiesten. Viggo Mortensen, fragiel en bedachtzaam als de drager van nieuwe organen en Léa Seydoux als zijn partner die dezelfde organen tijdens undergroundoperaties verwijdert. Het is niet helemaal duidelijk of de optredens illegaal zijn en omdat Cronenberg een aantal keren met taboes speelt, kon ik me niet aan een soort metagevoel onttrekken, de gedachte “Hoe komt hij hier mee weg? Hoe is het mogelijk dat ik dit zomaar in een bioscoop kan kijken?” Dat zijn vragen die al jaren niet meer in mij zijn opgekomen. </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;"></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Als oude meester weet Cronenberg dat je in sciencefiction uitleg moet doseren, de wereld ontdekken is altijd beter dan de wereld beschrijven. Dat maakt <i>Crimes of the Future</i>, los van de lichamelijkheid, tot een vervreemdende ervaring. Vrijwel alles is nieuw, alsof je naar een documentaire uit de toekomst kijkt. Er zijn hints van een versnelde menselijke evolutie waar men nog maar moeilijk controle op kan krijgen en pijn lijkt te verdwijnen wat op subtiele wijze is verwerkt in de afstandelijke manier waarop mensen met elkaar omgaan. Cronenberg laat je griezelen met de manifeste inhoud van bizarre wonden maar stopt zijn film vol latente betekenissen (is de film in zijn geheel bijvoorbeeld een kritiek op de digitalisering van kunst?) Sciencefiction is sinds <i>Stalker</i> niet meer zo arthouse van intentie en ritme geweest. Daarbij maakt hij optimaal gebruik van de Griekse locaties, in eerste instantie het resultaat van de financiering die de film mogelijk maakte. Het ziet eruit alsof het niet anders had kunnen zijn. Het zonovergoten klassieke Athene wordt volstrekt genegeerd en alles speelt zich af in aftandse interieurs, verlaten straten en havens vol schepen die traag afsterven. Een geloofwaardige toekomst, een maatschappij die de uiterlijke schijn niet kan volhouden nu complexe veranderingen mensen overmannen. Een wereld waar ik meteen in wilde wonen. </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Het is een lange tijd geleden dat ik de behoefte voelde om een film snel nog een keer te kijken. <i>Crimes of the Future</i>, met zijn haast achteloze manier waarop ideeën worden geponeerd, krachtige beelden, hypnotiserende muziek en droomachtige ritme waarin plot oplost, is eindelijk weer zo’n film. Het is een film die we zo nodig hadden. Een worp richting de toekomst, “minstens twintig jaar zijn tijd vooruit”, bedacht ik in het donker. Of is het de enige film die echt het jaartal 2022 waarmaakt? </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0in;">Wanneer Kirsten Stewart, die de rol van intelligente Amerikaanse in Europa nu compleet beheerst, een schuchtere Viggo Mortensen probeert te verleiden stelt hij “I’m not very good at the old sex.” Een van de zinnen waar de komende jaren talloze filosofische papers over zullen worden geschreven. Maar Cronenberg presenteert niet alleen interessante ideeën, het is uiteindelijk zijn afstandelijke moraal, een gebrek aan moraal die is vervangen door een goedaardige nieuwsgierigheid waarmee alles wordt verbonden. Zijn hele carrière lang weigert hij het lichaam als morele grens te accepteren. Het lichaam is in beweging, verandert continu, uit zichzelf of met anderen, andere mensen, virussen, dieren of technologieën. In <i>Crimes of the Future</i> is transseksualiteit een gepasseerd station, een oud fenomeen. Cronenberg is allang verder, op zoek naar de onbekende mogelijkheden van het lichaam die in detail dienen te worden verkend, een continue herdefinitie van schoonheid totdat de mens niet meer bestaat.
</p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-9416953686190005352022-04-03T13:04:00.004+02:002022-12-08T20:33:01.347+01:00Een Omgekeerde Ontheiliging<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH-snvDVTp8zTWjH8e-8QBlsxFHE8XAfCAlUu2oczTXTKAvjl9Ahpbn9FW4N_EWtHeiAynW4EtM3cqGbplNVhHgmqxBx6keMe3af1L2ow_hmLsfzOiP-BvhISq_o2wmcnhDy_0ycH6JEp0Elh7-XV2b6E_txEXfH4PDxXxmrdXACAwRos0Xeu38QL1/s450/consumed%20in%20key.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="450" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH-snvDVTp8zTWjH8e-8QBlsxFHE8XAfCAlUu2oczTXTKAvjl9Ahpbn9FW4N_EWtHeiAynW4EtM3cqGbplNVhHgmqxBx6keMe3af1L2ow_hmLsfzOiP-BvhISq_o2wmcnhDy_0ycH6JEp0Elh7-XV2b6E_txEXfH4PDxXxmrdXACAwRos0Xeu38QL1/w400-h400/consumed%20in%20key.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: left;">
Het is de meest controversiële plaat in jaren, zeker in het technogenre, bij verschijning meteen geridiculiseerd en afgekraakt. Ik heb het over <i>Consumed in Key</i>, de herbewerking van technoklassieker <i>Consumed</i> (1998) van Plastikman door pianist Chilly Gonzales, onder andere bekend van zijn solo pianowerken, samenwerking met Daft Punk en amusante serie <a href="https://www.youtube.com/watch?v=deiYfCedCKI" target="_blank">Pop Masterclass</a> filmpjes. In eerste instantie nam ik het nieuws voor kennisgeving aan, maar wanneer de wil-tot-teleurstelling direct zo krachtig raast, moet er wel iets aan de hand zijn. Een <a href="https://www.thestar.com/entertainment/music/2022/04/01/consumed-in-key-a-compelling-reinterpretation-of-plastikmans-1998-album-consumed.html" target="_blank">artikel over het project</a> waarin de heren, inclusief intermediair Tiga (zelf naar eigen zeggen geobsedeerd met het album), hun relatie met <i>Consumed</i> uitleggen intrigeerde me zodanig dat ik besloot om de plaat een kans te geven.</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><i>Consumed</i> is vanaf de eerste dag een van mijn favoriete technoplaten geweest, een zelfverzekerde verfijning van de mensmachine-esthetiek en muzikale uitwerking van de schilderijen van Mark Rothko. Techno voorbij de dansvloer, muziek voor contemplatie. Een fraai vormgegeven cd die ik nog steeds regelmatig draai, ook al heb ik hem zodanig verzadigd dat ik soms vergeet dat hij opstaat. In die zin alleen al breekt <i>Consumed in Key</i>, met zijn impressionistische toevoegingen, de muziek open, laat het me op hernieuwde wijze luisteren. Soms werkt het niet en klinkt het alsof Gonzales achteloos meespeelt terwijl de plaat bij de buren is opgezet en soms zijn er slimme toevoegingen die gebruik maken van de ruimte en cadans in deze verstilde technobouwsels. Niet een plaat die ik nog vaak zal opzetten en meer een vorm van conceptuele kunst waar ik totaal geen moeite mee heb.</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">Chilly Gonzales mag een begenadigd pianist zijn maar hij is ook een provocateur die zichzelf eind jaren negentig bij aankomst in in de Duitse hoofdstad President van de Berlijnse Underground kroonde en eerder een van zijn meest poppy nummers ‘Making a Jew Cry’ noemde. In een bijgaande <a href="https://www.youtube.com/watch?v=h9QCRcCZ4xE" target="_blank">video</a> legt Gonzales uit dat hij <i>Consumed</i> niet als klassieker kende, maar twintig jaar later achteloos voorbij hoorde komen en de muziek bijna als een bedreiging voelde die beantwoord moest worden. En ook al spreekt hij het niet uit ga ik ervan uit dat hij weet dat hij heiligschennis pleegt, een elegante vorm van vandalisme. Ergens deed het me denken aan <i>L.H.O.O.Q.</i> waar Marcel Duchamps een snor op de <i>Mona Lisa</i> tekent. Maar dan omgekeerd, alsof iemand de pisbak van Duchamps schildert in de stijl van Rembrandt. Want een piano in techno is niet zomaar een extra instrument. </div><div style="text-align: left;">Voor Hawtin is het toelaten van een akoestisch instrument in zijn muziek tot nu toe ondenkbaar geweest. Dat hij zijn magnum opus vrijgeeft is een dappere beslissing, al was het omdat het de streng futuristische lading van de muziek vrijwel zeker zal ontkrachten. Een piano is immers niet alleen een instrument, het is in navolging van Barthes een mythologie, een symbool van bourgeois respectabiliteit. Zie alleen al het lot van Erik Satie wiens surrealistische streken uiteindelijk eindigden als achtergrondmuziek in talloze reclames of fijnzinnige Japanse films. Piano in de abstracte geluidswereld van <i>Consumed</i> is nooit een neutraal gebaar. Het is echter niet zonder precedent. Maxence Cyrin presenteerde in 2005 met <i>Modern Rhapsodies </i>een verzameling pianobewerkingen van danstracks waaronder magistraal melancholische bewerkingen van ‘Don’t You Want Me’ (Felix) en ‘Windowlicker’ (Aphex Twin). Al jaren is de pianist Francesco Tristano te horen op samenwerkingen met Derrick May, Carl Craig en Moritz Von Oswald (<i>Auricle / Bio / On</i> uit 2008 is een minimalistische voorloper van <i>Consumed in Key</i> waar nauwelijks aandacht aan werd besteed.) </div><p style="text-align: left;"></p><blockquote>The sound of techno was both lush and brittle, gnomic and expansive, the lingo used for song titles and labels signalling its origins in crossed-wire transplantation: Shifted Phase, Waveform Transmission, Submerge, Clone, Ground Zero. </blockquote><p></p><div style="text-align: left;">Ian Penmans welhaast achteloze beschrijving van vroege Detroit techno roept herinneringen op van hoe machinaal en ruig de muziek in de beginjaren klonk. Signalen, elektriciteit, oversturing. Desondanks is er altijd ruimte geweest voor klassieke invloeden als de dramatische strijkersarrangementen van Mike Banks en de in eerste instantie mechanische piano, zoals te vinden op de sleuteltrack ‘Strings of Life’, door Derrick May zelf omschreven als “23rd century ballroom music”. De piano en drumcomputer zijn in die zin, akoestisch en elektrisch, een manifestatie van de mens-machinefilosofie die aan de basis van de muziek ligt. Maar zelfs daarachter ligt een laatste mythe, die van Motown, de onontkoombare standaard van Detroitmuziek, een bastion van elegantie, smaak en opwaartse mobiliteit gedreven door neoklassieke arrangementen. Detroit is een ruïne maar dient te herrijzen in een nieuwe vorm van de <i>Good Life</i>. </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">Kortom, <i>Consumed in Key</i> past in een lange traditie van een muziek die inmiddels streng gecodificeerd is in verschillende smaakclusters die, wanneer je al dertig jaar naar de muziek luistert, niet meer kunnen verrassen. Elke controverse is al minstens een keer gepasseerd. Commercialisering, ongegeneerd stelen, problemen met rechten en royalty's, doorgeslagen purisme, <i>race baiting</i>, de ambivalente houding ten opzichte van drugs, het ontsluiten van een nieuw publiek buiten de clubs, de neoliberalisering van techno, streaming, draaien met vinyl, je kunt er allemaal een mening over hebben die veel, zo niet alles, zegt over je sociale identiteit/positie. Persoonlijk zal ik het gebruik van klassieke muziek in techno vrijwel altijd beschouwen als gebaar om een bepaalde status te bewerkstelligen die niet nodig is. En dit past bij allerlei ideeën en verwachtingen die ik heb over techno die totaal kunnen verschillen met andere technoliefhebbers. De museïficatie van techno is lang geleden ingezet en volgens een culture logica onvermijdelijk. <i>Consumed in Key</i> past vanzelfsprekend in dat proces van museïficatie omdat <i>Consumed</i> hier zelf de oorsprong van vormt. Dat was een oprechte stap richting het onbekende. Op het eerste gehoor lijkt de herinterpretatie een veilige inkapseling door de bourgeoissmaak waar men gelukkig nooit zeker van weet of je voor de gek wordt gehouden.
</div>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-4385889064479999542022-02-01T21:56:00.002+01:002022-12-08T20:33:58.122+01:00Twee toekomsten<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhL9Fw9rI71-juikaLxTnd6MIuq6w1oBK-krHZPVx26_otaYaAG7UqibIqAC9vib8wBvHkyCHlxhnd9VRTnUwE2YZJEM8bv_Xa56M9cjqdNcYFdoE16_1a6xdd0YvslC_RmpkKgCruw1HYJfWp_m_weiTsf1avW6ZkB56ydgVeCen2H3m3hUxgy8rPP=s1042" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1042" data-original-width="1042" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhL9Fw9rI71-juikaLxTnd6MIuq6w1oBK-krHZPVx26_otaYaAG7UqibIqAC9vib8wBvHkyCHlxhnd9VRTnUwE2YZJEM8bv_Xa56M9cjqdNcYFdoE16_1a6xdd0YvslC_RmpkKgCruw1HYJfWp_m_weiTsf1avW6ZkB56ydgVeCen2H3m3hUxgy8rPP=w400-h400" width="400" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: left;">Onlangs vroeg iemand of ik ooit iets over Burial had geschreven. "Wat een vreemd gemis eigenlijk," dacht ik. Misschien leek er na een overdaad aan superlatieven en hauntologische analyses al snel geen eer meer aan te behalen. Maar ergens diep in een bloedig sediment werden wat elektrische impulsen afgevuurd die mij door een desintergrerend digitaal archief stuurden en zowaar <a href="https://subjectivisten.nl/op-zoek-naar-de/" target="_blank">‘Op zoek naar de verloren tijdloosheid’</a> vonden een recensie van het inmiddels klassieke album <i>Untrue</i> (2007). Een terzijde viel bij herlezing op: “de manier waarop ‘Shell of Light’ uit elkaar valt kan Burial nog jaren op verder borduren.” Achteloos werd hier Burials oeuvre van de komende vijftien jaar aangekondigd. Want over een reeks van 12-inches is de muziek van Burial onderhevig aan een proces van entropie, waarbij het onlangs verschenen <i>Antidawn</i> (EP, minialbum of toch volwaardig album?) een verdere destillatie van zijn geluid presenteert. Beats waren al lang aan een terugtocht begonnen en zijn nu definitief verdwenen. Wat overblijft zijn vijf tracks die vooral op de eerste kant bijna willekeurig lijken te zijn ingekaderd. De geluidswereld is overduidelijk die van Burial, opgebouwd uit stoffig getik, ratelende kettingen, allerhande kliks en stemmen. Fluisterstemmen of fragmenten van zang die vrijwel meteen weer verdwijnen voordat zelfs zoiets als een suggestie van een liedje kan ontstaan, al was het door herhaling. Alles is nu sfeer, een soort verticale blues voor de 21ste eeuw. Zoals Don DeLillo met <i>The Silence</i> plot achterwege liet (want wat valt er nog te verhalen?) lijkt Burial hetzelfde te doen voor wat ooit dansmuziek was. Wat valt er nog te dansen, te vieren? </div><p></p><div style="text-align: left;">Pure pandemiemuziek derhalve? <i>Antidawn</i> ademt stilstand uit, de trage apocalyps waar niemand grip op krijgt en toch in door blijft leven. Vandaar nog steeds de stemmen die verlangen, hoe verlopen en ontdaan van energie ze ook klinken. Een richtingloosheid die helemaal seizoen 2020 – 2022 is. Maar eveneens, zoals de titel al aangeeft, een muziek voor een ander nachtleven, zonder clubs. De nacht als schaduwutopie, de lege stad waar de vampieren opgelucht wandelen en dronken rondfietsen, het gevoel van de oude stad dat door de aderen vloeit nu verveelde toeristen slapen en de neoliberale machine noodgedwongen rust. Een stad van vervliegende geluiden, een lach, zoemende scooters, bevroren rokers, een mooi gezicht dat door neon beweegt. <i>Ukiyo</i>.</div><p style="text-align: center;">* </p><div style="text-align: left;">Toevalligerwijze kwam op dezelfde dag als <i>Antidawn</i> een dubbelverzamelaar uit met zestien remixes die <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/02/andrew-weatherall-1963-2020.html" target="_blank">Andrew Weatherall</a> gedurende drie decennia voor het Heavenly label maakte. Het is totaal het tegenovergestelde van Burials terugtrekking, geen duisternis te bekennen, een continu beschermen van de ravevlam. Altijd dansbaar maar gedreven door een hele eigenzinnige groove. Weatherall is continu op zoek, gebruikt de remix om ongehaast te experimenteren en zo zijn eigen totaalgeluid te creëren, dat nooit house is, nooit rock, nooit dub, nooit disco en dus alles kan zijn. Reden ook, vermoed ik, dat zijn tracks zelden door de conventionele genre-dj werden gedraaid en waarom Weatherall op zijn beurt als dj uniek klonk. Hoe dan ook, zelfs diep in de jaren ‘10 klinkt de muziek hier positief als uit een parallelle vertakking, een toekomst die achter en naast ons ligt en niet valt te herstarten. Burial is realisme, een product van de laatkapitalistische ruïne die onstopbaar uitdijt, van de leefomgeving tot in de haarvaten van je brein, totdat een verzameling verdwaasde individuen overblijft op een stervende planeet. Weatherall is als een droomflard, de realisatie dat een andere wereld ooit mogelijk was.</div>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-15807715176971398092021-12-29T14:55:00.001+01:002021-12-29T15:11:11.194+01:00Music for Photographers: de klank van het moment<p>In plaats van een jaarlijst, steeds meer een artefact uit een andere wereld, wil ik graag aandacht schenken aan een recente plaat die zich in mijn leven heeft genesteld. Al tijdens de eerste beluistering wist ik dat we hier te maken hebben met een van mooiste albums uit het genre (techno) en sindsdien draai ik <i>Music for Photographers</i> op een compulsieve manier die nog zelden voorkomt. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiJiyzO5ES3iN_4tDtWUUNEMU_LYG9oGcgTCZVm6d0e6-6iG8ZtpmDrKBJuq60cRT9poSDdxqp-Qe0qACek8UDcOmzcTsbhSOIW_ScznPLzgxVwYdwtn13T_ndIPtx-avtkftU9Hc3pQPsT8I04aIHgAPoyBSJlMLCJkHX8iU6jXrIQtGI-zoFdfcHl=s1200" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiJiyzO5ES3iN_4tDtWUUNEMU_LYG9oGcgTCZVm6d0e6-6iG8ZtpmDrKBJuq60cRT9poSDdxqp-Qe0qACek8UDcOmzcTsbhSOIW_ScznPLzgxVwYdwtn13T_ndIPtx-avtkftU9Hc3pQPsT8I04aIHgAPoyBSJlMLCJkHX8iU6jXrIQtGI-zoFdfcHl=w400-h400" width="400" /></a></div><p></p><p>Om het terrein van de invloeden maar meteen af te bakenen. Op Music for Photographers hoor je echo’s van de B-kanten van <i>Low</i> en <i>"Heroes"</i>, GAS, Kraftwerk, Cluster, <i>20 Jazz Funk Greats</i>, de dromerige Coil, Eno, Aphex Twin en hun eigen <i>Music for Real Airports</i>. Omdat The Black Dog, al meer dan 30 jaar actief, sterke artiesten zijn worden deze invloeden moeiteloos geassimileerd tot een karakteristieke geluidswereld vol reverb, traag verschuivende melodieën en doffe bassdrums die klinken alsof ze uit een om de hoek geparkeerde auto ontsnappen. Het is een plaat die je achteloos kunt opzetten als ambient terwijl de koptelefoon een motregen aan details, digitaal residu en stemmen hoorbaar maakt. Elke track een stap verder naar een emotioneel einde, het lange verdwalen in ‘Lightroom Lies, Darkroom Doom’, de identiteit versmolten met de stad, gevolgd door de nostalgische neonmelodie van ‘For the Love of Tish’ en dan de vermoeide stappen richting huis ‘Lost in the Lines’, euforische ideeën die langs synapsen schieten. </p><p></p><p>De plaat had ongetwijfeld zonder covid-19 gemaakt kunnen zijn maar voelt ook als een product van de afgelopen twee jaar. De fotograaf wandelt altijd, hopend dat het beeld haar vindt. Ondertussen zijn we allemaal wandelaars geworden gedurende periodes van thuiswerken, avondsluitingen en gepauzeerde sportschoolabonnementen. De wandeling, ooit de <i>dérive</i> langs arcaden en steden binnen steden, wordt door herhaling steeds meer een ontdekking van details in het bekende die we vastleggen, voor persoonlijk plezier, Instagram of ambitieuzere projecten. </p><p></p><p>Social media schenken ons al jaren een blik in het creatieve proces van artiesten. In het geval van de Twitteraccount @TheBlackDog een onpretentieus mengsel van studiowerk, bezoekjes aan het postkantoor, een politieke ergernis, een link naar een nieuwe mix, een foto van luguber Engels voedsel, releasedata en steeds vaker berichten over fotografie, nieuwe lenzen en brutalism, de architectuurstijl van bakken beton en strenge structuren, vaak verguisd door conservatieve en extreemrechtse politici en evenzo geliefd op Tumblr, Instagram, onder Ballardianen, om uiteindelijk respectabiliteit te herwinnen met <i>Columbus</i> (2017). Thuisbasis Sheffield blijkt te beschikken over een aanzienlijke verzameling gebouwen die de schade van de bombardementen op de industriestad na de oorlog moesten herstellen. Van het trio is het Martin Dust die fotografie en architectuur laat uitgroeien tot een fraai <a href="https://www.martindust.photography/" target="_blank">project</a> waarin <i>Music for Photographers</i> een logisch onderdeel vormt. </p><p>Vaak wordt bij ambient en sfeervolle techno gegrepen naar de omschrijving ‘soundtrack van een denkbeeldige film’. Wat eigenlijk een saaie gedachte is. Film met zijn narratieve wetmatigheden doet geen recht aan de vrije ruimtelijkheid van <i>Music for Photographers</i>. Hier niet 24 beelden per seconde die beweging generen maar een geluidsbeeld dat tot beweging uitnodigt, een tijdelijke verzinking in het beeld. Waarschijnlijk een van de redenen waarom de plaat immuun lijkt voor verzadiging. De muziek is nooit hetzelfde, niet zozeer een op een medium vastgelegde reeks informatie die je herhaalt totdat deze zijn kracht verliest maar een continue herontdekking aan de hand van de eigen stemming of activiteit. </p><p>Grotestadsmuziek. Het product van <i>techno city</i> Sheffield maar net zo begrijpelijk voor bewoners van regensteden als Osaka, Amsterdam, Taipei, Vancouver, Bilbao, Los Angeles 2019, stug doorlopend, in gedachten en digitale netwerken verzonken totdat een weerspiegeling, een lijnenspel, een voorbijflitsend gezicht de aandacht opeist. </p><p><a href="https://duststoredigital.com/album/music-for-photographers" target="_blank">Music for Photographers</a> (DUSTCD095, 2019) <br /></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-59186876119487388012021-12-07T10:00:00.001+01:002021-12-07T10:00:00.214+01:00GCOM: Voor de planetarium dromers<p>Heeft futurisme nog bestaansrecht in muziek? Tom Middleton heeft in zijn eentje het Global Communication-project getransformeerd tot GCOM (Galactic Communication) om oude dromen te doen herleven. De kalme mondiale verbinding van <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/08/schatgraven-naar-ambient.html"><i>76:14</i></a> heeft plaats gemaakt voor een kosmisch ambitie in de vorm van een waar conceptalbum. <i>E2-XO</i> handelt over de ontdekking van exoplaneten en de mogelijke reizen naar deze leefbare planeten. In de uitgebreide tekst van het mooi uitgewerkte boekwerk vol illustraties die mij deden denken aan de onvolprezen Spectrum encyclopedie uit mijn jeugd, noemt Middleton zijn inspiratiebronnen: Carl Sagan, Vangelis, zijn Franse collega Qebrus maar ook het idee dat het antropoceen een uitweg vereist, een serieuze kolonisatie van andere planeten. <i>E2-XO </i>is de soundtrack van zowel de sonde die nieuwe werelden verkent als het denkbeeldige ruimteschip dat de bemanning naar de dichtstbijzijnde exoplaneet Teegarden B vervoert. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh0dnRjIb2X6MuKWMEC985pXm11exJicQIx7WZRsR8-ud1udAgudgLgBaFZzdrEFttPFnU_rwM8bMkMadrgDU6jgM3NpIeLH8G_GHC0ITYS2Diw6Aung9eSi31Dm9WvsjMO9oPHQxA5kz1rmf8gWNlLk3xsx17lcd6Dx_Ex_bM2GABekJm8W0gKPFaG=s1200" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh0dnRjIb2X6MuKWMEC985pXm11exJicQIx7WZRsR8-ud1udAgudgLgBaFZzdrEFttPFnU_rwM8bMkMadrgDU6jgM3NpIeLH8G_GHC0ITYS2Diw6Aung9eSi31Dm9WvsjMO9oPHQxA5kz1rmf8gWNlLk3xsx17lcd6Dx_Ex_bM2GABekJm8W0gKPFaG=w400-h400" width="400" /></a></div><br /><p></p><p>Na een dergelijke introductie begint de plaat bijna ironisch bombastisch met cinemasonische strijkers, alsof je in een planetarium hebt plaatsgenomen en een diepe stem bij de eerste glinsteringen vertelt dat je op het punt staat om een reis te maken langs de wonderen van de kosmos. Het is een track die ik eigenlijk nooit meer hoef te horen. Gelukkig gaat hij vervolgens meteen los op zijn samenwerking met Qebrus, de mysterieuze Franse producer die op jonge leeftijd overleed en door Middleton liefdevol als een grote inspiratie wordt omgeschreven. Daarmee krijgt ook de dynamiek van het album vorm, een afwisseling van Vangelisachtige melodieën, ambient en intens futuristische muziek, de meest zelfbewuste sciencefiction ritmiek sinds cd2 van <a href="https://www.discogs.com/release/9937-4-Hero-Two-Pages" target="_blank"><i>Two Pages</i></a>. </p><p></p><p><i>E2-XO</i> zou geïnterpreteerd kunnen worden als een opwelling van nostalgie naar de toekomst van weleer (ruimtereizen en vernieuwende dansmuziek) maar voelt vooral als serieuze speculatie dat de tijd van terugkijken ten einde loopt, dat het futuristische elan van jungle, waarvan de meeste tracks nog steeds klinken alsof ze vandaag werden uitbracht, weer naar de voorgrond moet treden. Haast ongemerkt komt de kolonisatie van andere werelden steeds dichterbij. Dit alles komt met name samen op ‘XO (Wolf 1061 C)’, het logische vervolg op de tijd-ruimtevervormingen van Photek, J Majik, Source Direct en 4 Hero, alsof 1998 en 2021 naar elkaar toebuigen en een periode van stagnatie doen verdwijnen. </p><p>Een album dat we nodig hadden, zeker niet perfect (zelf had ik de twee klassiek georiënteerde stukken graag ingeruild voor de complete 16-minuten (vinyl)versie van afluister ‘Beyond the Milky Way’) maar een krachtige remedie tegen de entropie van retromania. De hoopvolle droom van <i>golden age </i>sciencefiction nieuw leven ingeblazen. Een onverwachte hergeboorte aangezien sciencefiction tegenwoordig veel pessimistischer is over allerlei zaken, vooral ruimtereizen. Kim Stanley Robinsons <i>Aurora</i> (2015) is met name ontnuchterend over de afstanden tussen planeten en de problemen die komen kijken bij het overbruggen daarvan met generatieschepen. Exoplaneten presenteren een diep verlangen om opnieuw te kunnen beginnen, het deze keer als mensheid wel goed te doen. Zoals het er op het moment voorstaat zal echter elk project geïnfecteerd worden met neoliberale of libertaire memen Elke kolonisatie die succesvol wil zijn zal eerst moeten afrekenen met de ziekte die laatkapitalisme is of de volgende wereld opnieuw vernietigen. In die zin is het misschien maar beter dat de mens in zijn natuurlijke staat totaal ongeschikt is voor de reis over extreem lange afstanden. En is dat ook waarom het machinale geluid dat <i>E2-XO</i> overheerst zo treffend is. Het zullen machines zijn, al dan niet geladen met bewustzijn en DNA, die uiteindelijk de nieuwe aarde zullen betreden om misschien een moment meewarig terug te denken aan de dromen van hun primitieve voorgangers op een dode planeet.
</p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-74104550060429731062021-11-08T22:16:00.002+01:002021-11-08T22:16:24.638+01:00Museïficatie en wat afleidende gedachten aan de hand van Google<div style="text-align: left;"><q>Een omgekeerde recapitulatie, wat het tegenovergesteld is van een levende herinnering - het is een fanatiek <i>memorisatie</i>, een fascinatie voor herdenkingen, rehabilitaties, culturele museïficatie, een catelogisering van gedenkplaatsen, de verheerlijking van de erfenis. In feite staat deze obsessie met het herleven en het doen heleven van alles - deze obsessionele neurose, deze geforceerde herinnering - gelijk aan het wegsterven van de herinnering - een wegsterven van de feitelijke geschiedenis, een wegsterven van de gebeurtenis in de informatieruimte. Dit komt neer op het klonen van het verleden zelf tot een artificiële dubbelganger, het komt neer op het bevriezen van het verleden in schijnnauwkeurigheid die het nooit werkelijk recht zal doen.</q></div><p>Baudrillard in <i>De vitale illusie </i>(2000). De term museïficatie trok vanzelfsprekend meteen mijn aandacht, maar hij lijkt er omheen al vroeg retromania te omschrijven. Dit in het kader van het nieuwe millennium waarbij Baudrillard een van zijn beroemde riffs herhaalt, "De Golfoorlog heeft nooit plaatsgevonden" wordt hier "Het jaar 2000 heeft nooit plaatsgevonden." </p><div style="text-align: left;">Ik was bezig met herlezen van ouder werk waarna ik, al dan niet door toeval, ook zin kreeg om wat latere werken te lezen (<i>L'esprit du terrorisme</i>, destijds online gelezen blijkt nu een standaardtekst.) De minder breedsprakige Baudrillard bevalt me wel, maakt sneller zijn punt. Maar wat me nu ook meer opvalt is hoe hij sciencefiction altijd trouw is gebleven. J.G. Ballard, David Cronenberg, Arthur C. Clarke en Philip K. Dick komen allemaal langs. Dat is dan het moment waarop ik me afvraag of iemand ooit over die invloed heeft geschreven? En zo waar heeft de socioloog John Benison al in 1984 'Jean Baudrillard on the Current State of SF' gepubliceerd (ook auteur van 'J.G. Ballard and the Current State of Nihilism'.) En zo kwam ik er achter dat de relatie Baudrillard - Ballard ooit in <a href="https://www.depauw.edu/sfs/backissues/55/forum55.htm" target="_blank"><i>Science Fiction Studies</i></a> onder de loep is genomen met zowaar een streng commentaar van Ballard zelf, die verbaasd is over sciencefiction als studieonderwerp. Met een uitzondering: <span style="font-family: inherit;">"Of course, his <i>Amerique</i> is an absolutely brilliant piece of writing,
probably the most sharply clever piece of writing since Swift— brilliancies
and jewels of insight in every paragraph—an intellectual Alladin's cave." <br /></span></div><p><br /></p><p> </p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-6276337916146897592021-11-05T10:27:00.001+01:002021-11-05T10:27:19.282+01:00De definitieve museumificatie van house<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAVQkags8rMtjg9l2VFsnbFGwnPhiR7my8SN_Q8PxuQyY7-uRh2CAMEbCm2q2FTswsU8y4188TRbr-VDVwM69niM3N1k9Ny8RZq_LX6ugrX2uERy4CRohwNqZ8pAnIhf1KD4IFVbr4Tfw/s2048/IMG_20211105_092449_476.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1346" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAVQkags8rMtjg9l2VFsnbFGwnPhiR7my8SN_Q8PxuQyY7-uRh2CAMEbCm2q2FTswsU8y4188TRbr-VDVwM69niM3N1k9Ny8RZq_LX6ugrX2uERy4CRohwNqZ8pAnIhf1KD4IFVbr4Tfw/w263-h400/IMG_20211105_092449_476.jpg" width="263" /></a></div><p></p><p>
De museumificatie van house, ze hadden het niet zo letterlijk hoeven nemen. Maar ergens een logische uitkomst van een proces dat ik voor het eerst ontwaarde in 2004 toen ik Jeff Mills en Laurent Garnier in Paradiso samen een set hoorde draaien van louter klassiekers.</p><p>(Rembrandt District is natuurlijk een abominatie, een marketingfantasie.)<br /></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-64092850785398643492021-09-30T12:00:00.007+02:002021-09-30T12:00:00.164+02:00I've Been Trying to Tell You: De nazomer van de 90’s<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3YOiZv15PcAt6E3gtn1c6WpclGfIdwfdHckMVRhe-LvVacYYzVBDFHLXCQx_G0EvFfSE2gD4kTBege7el8wC88pyazm3qBFECJM6kM5lM5BSyFqT41wOUa57qmQZKa47gwBIq2YNode8/s1000/Saint+Etienne+I+ve+Been+Trying+To+Tell+You_1000.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3YOiZv15PcAt6E3gtn1c6WpclGfIdwfdHckMVRhe-LvVacYYzVBDFHLXCQx_G0EvFfSE2gD4kTBege7el8wC88pyazm3qBFECJM6kM5lM5BSyFqT41wOUa57qmQZKa47gwBIq2YNode8/w400-h400/Saint+Etienne+I+ve+Been+Trying+To+Tell+You_1000.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p>De omschrijving van het geluid van de nieuwe LP (en met zijn speelduur van 40 minuten is <i>I've Been Trying to Tell You </i>een echte LP) van Saint Etienne als echt jaren ‘90 maakte me nieuwsgierig. Het had heel makkelijk in een plezierige retrotrip kunnen uitmonden maar doet iets heel eigenaardigs. De eerste luisterbeurt zonder voorkennis is essentieel (stop met lezen en doet dat eerst.) Goed, ben je terug? De achteloze luisterbeurt riep bij mij herinneringen op aan de nazomer van de jaren ‘90, de periode 1998 – 2001, een weldadige kalmte na een continue reeks vernieuwingen. Ik moet altijd denken aan de sfeer van <i>Lifestyles of the Laptop Café</i> van The Other People Place (releasedatum 3 september 2001) waarmee Drexciyaan James Stinton verrassend een kalm futurisme aankondigde. Geciviliseerd, vriendelijk, een nieuw soort ‘Computerliebe’ die perfect paste bij hoe ik mij die tijd herinner, als een zonnige herfstdag die steeds opnieuw begint.</p><p>Met stijgende verbazing las ik vervolgens een interview met Bob Stanley van Saint Etienne waarin hij de ideeën en de methode achter het album uitlegde. <i>I've Been Trying to Tell You</i> blijkt grotendeels te zijn opgebouwd rond zes samples van popliedjes uit de tweede helft van de jaren ‘90 en het begin van het nieuwe millennium. Popconnaisseurs als Saint Etienne kozen vanzelfsprekend niet voor de gemakkelijke weg maar voor de mindere hit van een artiest, dus niet ‘Thorn’ van Natalie Imbruglia maar het minder succesvolle ‘Beauty of Fire’. Daarnaast zijn de samples zo vervormd dat ze voor mij als achteloze MTV/TMF-kijker niet zijn te identificeren. Het resultaat zijn geen echte liedjes, maar ook geen ambient. Een achttal spookliedjes, in de zin van dub, er is een gemis en er wordt iets opgeroepen wat voorheen niet bestond. Die eerste luisterbeurt met onderbewuste herkenning roept een interessante vraag op: in hoeverre vang je met muziek, een verzameling geordende trillingen, een tijdperk en kun je daar geleefde gevoelens mee oproepen wanneer je geen actieve herinnering hebt aan die muziek? Het is een mysterie dat waarschijnlijk zal vervliegen bij elke draaibeurt waarmee <i> I've Been Trying to Tell You</i> onderdeel gaat worden van mijn herinnering aan 2021. </p><p></p><p>Niet dat de uiteindelijk muzikale constructies zonder andere verwijzingen zijn, al gaat Saint Etienne ook hier niet voor de makkelijke gebaren. Het is geen slaafse simulatie, wat beneden hun stand is. Als het zo is, zullen ze het niet prijsgeven maar ik vermoed dat <i>I've Been Trying to Tell You</i> op een bepaald niveau een ode aan <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/02/andrew-weatherall-1963-2020.html">Andrew Weatherall</a> is, sleutelfiguur van het decennium die in 1990 hun eerste single ‘Only Love Will Break Your Heart’ <a href="https://www.youtube.com/watch?v=1GmjXIar4pg" target="_blank">remixte</a>. Saint Etienne gaat voor een dromige midtempo sound vol herhaling die in intentie doet denken aan Weatheralls <i>luved up</i> remixes, met name de essentiële <a href="https://www.youtube.com/watch?v=sXJZj2OPynU" target="_blank">'One Day’ (Endorphin mix)</a> voor Björk, die eigenlijk een nieuwe vertakking van lovers techno had moeten inluiden, misschien het hypothetische genre waar Saint Etienne altijd in heeft gewerkt. </p><p>Saint Etienne is vanaf het begin een groep geweest die je kunt “lezen”, verwijzing na verwijzing, laag na laag, een individuele zoektocht die nooit het complete plaatje geeft. Er is in <i>I’ve Been Trying to Tell You</i> weer een <a href="https://www.youtube.com/watch?v=0ldhg1I7IgU" target="_blank">Britse ervaring</a> te vinden vol associaties die voor de buitenstaander van het Europese vasteland nooit hetzelfde gewicht kunnen hebben. Een conceptueel web, opgebouwd uit hints binnen hints, zowel universeel als lokaal. Owen Hatherlay eindigt zijn <i>liner notes</i> vol persoonlijke herinneringen aan een verdwenen Londen opeens met “I remember seeing the blue television sky over Lower Manhattan from a council flat in southern Engeland.” <i>I've Been Trying to Tell You</i> werd uitgebracht op 10 september.
</p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-62367286962355187042021-07-01T21:44:00.004+02:002021-07-26T09:39:12.070+02:00Liefdeloos universum | een korte introductie <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuh-c3T7lCdnH9oXQySCvcXy3Wu9b1nbE4vWN8RwxFZbr5UEJoDO6iow1HQbdVAVzqryMru1Tzr8iUhUGakhGRqEN3noRWQshqnul7Z3ZJGMKoIz_tt7gqULtIOS37KxF-jSbu7aV-FFc/s640/MOSHED-2021-7-3-22-26-0.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="457" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuh-c3T7lCdnH9oXQySCvcXy3Wu9b1nbE4vWN8RwxFZbr5UEJoDO6iow1HQbdVAVzqryMru1Tzr8iUhUGakhGRqEN3noRWQshqnul7Z3ZJGMKoIz_tt7gqULtIOS37KxF-jSbu7aV-FFc/w285-h400/MOSHED-2021-7-3-22-26-0.gif" width="285" /></a></div><br /> <p></p><p>Perfecte timing. Terwijl ik dit schrijf maak ik me op voor mijn eerste vaccinatie en komt toch op individueel niveau een einde aan een unieke periode, waarbij ik even in het midden laat of dit een tijdelijke pauze zal zijn. Nu ik mijzelf een terugblik gun, mag ik persoonlijk niet klagen over deze afgelopen zestien maanden. Teruggetrokken in een soort uitgebalanceerde luxe kon ik meer lezen, veel meer films kijken en de mentale ruimte vinden om rustig te schrijven. Dat resulteerde in twee verhalen die zeer prettig waren om te schrijven en die, om diverse redenen, ook alleen door mij op dat moment geschreven konden worden. Daarna besefte ik dat nu het moment was om een bundel met korte sciencefictionverhalen samen te stellen. En zowaar lukte het me daarna om een verhaal waar ik al jaren mee worstelde af te maken zodat de basis stond.</p><p>Uiteindelijk heb ik gekozen om de bundel zo minimalistisch mogelijk te maken, bijna als een 12-inch uit de vroege jaren van house (al had ik hier nog verder in kunnen gaan, bijvoorbeeld door het ISBN-nummer te graveren, de verhalen geen titels te geven, misschien zelf mijn naam weg te laten. Maar dat is misschien voor een ander boek.) Terwijl ik bezig was met de definitieve selectie van de verhalen stelde ik me steeds meer een album voor, met lange stukken, een paar miniaturen en knetterend avantgarde-stuk, geen frontloading, maar spreiding. Maar als een soort inlegvel met <i>liner notes</i> wil ik hier toch wat achtergrondinformatie geven over elk verhaal. </p><p></p><p><b>De toekomst van house</b>. Een van de verhalen uit de coronaperiode. Met de gestage archivering van elektronische dansmuziek uit de jaren negentig in fraaie remasters en boxsets is die muziek de afgelopen tijd zeer aanwezig, op directe wijze wanneer hij klinkt uit de boxen maar ook als fenomeen om over na te denken. Waarbij onwillekeurig de vraag opkomt: waarom klinkt die muziek nog zo futuristisch? Omdat de muzikanten uit de toekomst kwamen natuurlijk. De rest hoefde ik, een bepaalde logica volgend, alleen maar uit te schrijven. </p><p></p><p><b>De esthetische terroristen</b>. Nog steeds het verhaal waar ik zelf het meest om moet lachen. Ik denk dat ik het ergens in 2005 of 2006 heb geschreven, wat verklaart waarom ik de War on Terror met zoveel plezier op de hak neem. Al gaat het wel degelijk over een serieus Spaans probleem van onverschilligheid dat mij als halve buitenstaander altijd heeft gefascineerd. </p><p><b>De afwezigheid van licht</b>. Een verhaal dat ik in opdracht van het Sonic Acts festival schreef en nog in een Engelse vertaling heb opgedragen in De Balie. Je merkt duidelijk dat ik destijds veel over Alexander de Grote las. Sowieso, een verhaal met aardig wat autobiografische details, de scène met de opa en het nieuwsgierige kind ben ik zelf bij het kasteel van Benavente. </p><p><b>De brandende kerk</b>. Ergens in 2008-2009 geschreven toen ik de overstap probeerde te maken naar schrijven op typemachines, hier nog een elektronische die al snel kuren kreeg, waarna ik overging op een rode <a href="https://www.youtube.com/watch?v=vwgnw_wuIt0" target="_blank">Olivetti Dora</a> die ik nog steeds gebruik in de eerste fase van het schrijfproces. Een verhaal dat vanzelfsprekend is begonnen met het beeld van een kerk die maar blijft branden. Dat moet onderzocht worden zodat er allerlei Spaanse mythologie, zelfverzonnen of niet, aan kan worden gehangen. </p><p><b>Het verhalenveld</b>. Ik denk dat ik destijds speelde met de invloed van Philip K. Dick maar me er bewust van was dat als je dat doet er een heel eigen draai aan moet geven. Hier dus door er een liefdesverhaal van te maken. </p><p><b>De Spaanse keuken</b>. Een satire op de obsessieve aandacht die sterrenkoks tegenwoordig in de media krijgen. Ik lees de portretten in<i> El País Semanal</i> graag omdat het meestal ook goed geschreven artikelen zijn, maar toch heeft het fenomeen en de daar aan gelieerde aandacht voor voedsel iets absurds. Eigenlijk hoefde ik me alleen af te vragen hoe de absurditeit nog een stap verder kan gaan. Een verhaal waar ik menigmaal in ben gestrand omdat ik weer werd afgeleid of de tekst kwijtraakte. Eenmaal op stoom in 2020 kon ik het eindelijk afmaken. </p><p><b>De eindeloze stad</b>. Er was een moment dat ik voor <a href="https://subjectivisten.nl/" target="_blank">De Subjectivisten </a>experimenteerde met het schrijven van recensies in fictievorm. Zelf leek het me wel een interessante manier om eens anders over een plaat te schrijven omdat je probeert de sfeer die de muziek bij je oproept te vertalen naar een nieuw creatief gebaar. Nu kwamen een tweetal verhalen mij goed uit voor de opbouw die ik voor ogen kreeg. Deze is een korte impressie geïnspireerd door de <i>Methodology: Attic Tapes 74/78</i> compilatie van Cabaret Voltaire die niet meer in de platenkast staat, dus ik kan niet controleren of de beelden nog goed bij de muziek passen. </p><p><b>De heilige vervaging van Kate Moss (remix)</b>. De oudste tekst van de bundel. Ik denk ergens in 1998 geschreven voor een essaybundel van jonge schrijvers die er nooit is gekomen. Dat was nu een mooi artefact geweest. Zonder twijfel mijn meest avant-gardistische “verhaal” en op een of andere manier heel jaren negentig met die verwijzingen naar Cronenberg, ecstasy en rave. Bij herlezing werd ik toch verrast door dat gebruik van het virus. Hoe sciencefiction. Maar het hing destijds in de lucht, als esthetisch idee, met name in de meer duistere varianten van dansmuziek. Het is een bescheiden remix, omdat er wel een aantal dingen moesten worden aangepast om het iets tijdlozer te maken. </p><p><b>Rennend droomt de wolf</b>. Dit verhaal schreef ik voor de Moderne Sprookjes editie van <i>WonderWaan</i> (nr. 17, maart 2011), het fictie-supplement van <i>Holland SF</i>, het tijdschrift waar ik een aantal jaren essays voor schreef. Ik hoef er niet mysterieus over te doen, dit is een cyberpunk-versie van Roodkapje. </p><p><b>Bevroren ochtenden en zomernachten</b>. Dit was oorspronkelijk ook een recensie voor De Subjectivisten, ditmaal van het fraaie album <i>For Frosty Mornings and Summer Nights</i> van Xela. Moet dus in 2003 zijn geschreven. Tijdens het redigeren realiseerde ik me opeens dat het verhaal is opgebouwd uit de tracktitels van de plaat. Toch wel een interessante uitdaging. </p><p><b>Het eckte-eckte Amsterdam.</b> Een verhaal dat waarschijnlijk alleen dankzij corona geschreven kon worden. Als Amsterdammer was de irritatie over het bespottelijke toeristenbeleid vanzelfsprekend al jaren aanwezig. Maar de schoonheid van de lege straten in maart-april 2020, een kleine utopie waarvan je de tijdelijkheid meteen erkende, moet dit verhaal op gang hebben gebracht. En ik kon eindelijk een van mijn favoriete foto’s in een verhaal verwerken, namelijk <a href="https://www.ravage-webzine.nl/2016/06/23/de-amsterdamse-kraakrepubliek/" target="_blank">‘In afwachting van ontruiming voeren krakers van de Conradstraat een theaterstuk op, waarbij een van de panden in brand gestoken wordt, 18-07-88’</a> van Bert Verhoeff. </p><p>Als e-book is het eenvoudig verkrijgbaar bij <a href="https://www.amazon.nl/dp/B096QY5CN5/ref=sr_1_1?dchild=1&qid=1623051150&refinements=p_27%3AOmar+Mu%C3%B1oz+Cremers&s=digital-text&sr=1-1&text=Omar+Mu%C3%B1oz+Cremers" target="_blank">amazon.nl</a>. Heel handig voor de schrijver maar zodra er papier in het spel is wordt het, ongetwijfeld door Nederlandse regeltjes, allemaal wat vreemder. Ik heb bijvoorbeeld geen invloed op de bizarre verzendkosten. Wie geïnteresseerd is kan het boek dan ook beter via <a href="https://www.amazon.de/-/nl/dp/B096TRXP3B/ref=sr_1_1?__mk_nl_NL=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&dchild=1&keywords=liefdeloos+universum&qid=1625167609&s=books&sr=1-1" target="_blank">amazon.de</a> bestellen (en met iDeal betalen), waar het boek goedkoper is en de verzendkosten heel sympathiek (door mij zelf getest.) Helaas lijkt het ecosysteem van uitgeven in vier jaar radicaal te zijn uitgedund. En er waren leuke initiatieven. Ik moet de komende tijd eens op zoek naar mogelijke Nederlandse alternatieven, al vrees ik het ergste.</p><p>Of nu te bestellen bij de <a href="https://www.dekler.nl/boek/?authortitle=munoz-cremers-omar/liefdeloos-universum--9798519527514" target="_blank">betere boekhandel</a>!<br /></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com2Amsterdam, Nederland52.3675734 4.904138924.057339563821152 -30.2521111 80.677807236178836 40.0603889tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-4721696175731100932021-05-20T09:30:00.022+02:002021-05-21T20:40:19.264+02:00De geïsoleerde vampier luistert ook naar muziek<p></p><blockquote>When I was a younger man, art was a lonely thing. No galleries, no collectors, no critics, no money. Yet, it was a golden age, for we all had nothing to lose and a vision to gain. </blockquote><p></p><p>Mark Rothko </p><br /><i><br />Only Lovers Left Alive </i>(2013) was de laatste film die ik in de bioscoop zag voordat deze werd opgeofferd aan een soort pseudo-lockdown. Zes maanden later zijn de bioscopen en andere culturele instellingen nog steeds niet heropend terwijl ze de meest effectieve coronamaatregelen hadden ingesteld (behalve de bespottelijke regel uit de koker van Polder Lysenko dat je bij je zitplaats aangekomen wel het mondkapje mocht afdoen.) Omdat ik de sluiting zag aankomen was het een zelfbewust afscheid, met per ongeluk precies de juiste film. Want deze vampierfilm van Jim Jarmusch gaat over het einde van een tijdperk, de neergang van de kunstenaar, de definitieve afsluiting van de renaissance. Dit proces is al lang geleden ingezet, maar de film werd extra beladen tijdens een pandemie waarin de laatste sporen van de kunstenaar als aristocraat of outsider worden uitgewist zodat alleen nog de kunstenaar als ondernemer overblijft. De melancholie van muzikant-vampier Adam, kluizenaar in de spookstad Detroit, is op deze manier zeer inleefbaar. Zoals <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/12/het-neoliberale-virus.html">eerder opgemerkt</a> gaat corona geen breuk veroorzaken met het neoliberalisme. Het zal waarschijnlijk nog steviger in het zadel komen te zitten. Wat in Nederland overblijft is een kunstloos complex van bedrijfshallen, eindeloos verschuiven van containers, files, te dure steden die weer overspoeld worden door toeristen die dezelfde winkels bezoeken die in hun eigen woonplaats staan. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilAhkKuRlCJlk3sDrIi_f0G8WCzhyphenhyphenKV8E3mLIPau4m1bq5aByeKK0SrWE5yzPotKFrz_wjQMYclTArKDCT82lIrpAMhQ9pnna_dSuFsVhaszm5l8PdKx8Bos-PQvy9q0uBqp82OHjTqK8/s940/Only-Lovers-Left-Alive-3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="582" data-original-width="940" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilAhkKuRlCJlk3sDrIi_f0G8WCzhyphenhyphenKV8E3mLIPau4m1bq5aByeKK0SrWE5yzPotKFrz_wjQMYclTArKDCT82lIrpAMhQ9pnna_dSuFsVhaszm5l8PdKx8Bos-PQvy9q0uBqp82OHjTqK8/w400-h248/Only-Lovers-Left-Alive-3.jpg" width="400" /></a></div>Jarmusch is een meester van de film waarin weinig lijkt te gebeuren. Maar dat is schijn. Veel vindt op een associatief niveau plaats. Het bloed is hier een pharmakon waar de kunstenaar niet zonder kan leven. Hoe het exact is gebeurd blijft vooralsnog onduidelijk maar in de 21ste eeuw lijkt inderdaad de relatie tussen drugs en kunst te zijn verbroken. Zonder dat er minder drugs worden gebruikt heeft het Californië van de zelfpresentatie, de verkoop van jezelf als geslaagd, vrolijk en gezond project diep wortel geschoten. Alles wat men met drugs kon associëren, de rafelranden van de stad, het schaduwbestaan van het nachtleven, de achteloze bohemien, de poststructuralistische breinkrakers, de kennis, verwonding en verdoving van lichaam en geest lijkt uit de samenleving verbannen. Het is niet meer dan nog een consumptiekeuze, een ander soort terrasje. Jarmusch lijkt te suggereren dat, net als de vampier, hasj en opium eerder deden, nog een authentieke kunst uit de Oriënt kan verschijnen zoals deze wordt belichaamd door de sensualiteit van Yasmine Hamdan. Al ben ik pessimistisch, alles is al overal en lijkt daarom geen gewicht te bezitten. Er is alleen nog individueel genot, een kleine openbaring zonder verdere consequentie. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXeH3JcV2EMWM3LBbj-XqZQQF38dr0ZDn5nUUm_4onRV1Rsi6fDIUTJu6PLWqVQSd3y7iKlO1NeULP3n3vwXOQ1c4fr8U-X-ULQKBuTjQ5Z5drWoNpZcKOdEpLE2_gWSJMuW_7S1GHWZU/s500/onlyloversleftalivegallery.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="500" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXeH3JcV2EMWM3LBbj-XqZQQF38dr0ZDn5nUUm_4onRV1Rsi6fDIUTJu6PLWqVQSd3y7iKlO1NeULP3n3vwXOQ1c4fr8U-X-ULQKBuTjQ5Z5drWoNpZcKOdEpLE2_gWSJMuW_7S1GHWZU/w400-h216/onlyloversleftalivegallery.png" width="400" /></a></div><br />Wat mij eindelijk brengt bij de ware aanleiding voor deze bespiegelingen. Toen de aftiteling verscheen besefte ik hoe belangrijk het was geweest om de film in de bioscoop te zien omdat het juist de ervaring van de muziek, zo centraal in <i>Only Lovers Left Alive</i>, volledig tot zijn recht liet komen. Teleurgesteld moest ik de dag daarna vaststellen dat de soundtrack al een tijd niet verkrijgbaar was. Jarmusch besteedt altijd veel zorg aan muziek, wat al eerder resulteerde in vooruitstrevende soundtracks, met name <i>Dead Man</i> (1995) van Neil Young, waar destijds wat lacherig over werd gedaan maar door Earth op magistrale wijze verder is uitgewerkt en de drie afrofuturistische autoritten in <i>Ghost Dog: The Way of the Samurai </i>(1999) waar Forest Withaker geconcentreerd naar dub, freejazz en Killah Priest luistert. Hier creëert zijn eigen band SQÜRL in samenwerking met luitspeler Jozef van Wissem een soort renaissance doommetal die perfect de lome schaduwsfeer van de film—tussen opiumroes en nostalgische dagdroom in—complementeert. Vaak verlang je wat je niet kunt krijgen en soms lacht het lot je toe. Inderdaad, de soundtrack van <i>Only Lovers Left Alive</i> is opnieuw uitgebracht, op dubbel-LP voor degene die van mooie hoezen houdt en graag regelmatig de benen strekt of stemmig digi-pack voor de vampier die niet bang is voor het digitale. Perfecte muziek voor overpeinzingen tijdens deze bloedeloze dagen.O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-37770172261053118122021-03-07T11:17:00.006+01:002021-03-07T23:24:15.750+01:00De sublieme clichés van Cyberpunk 2077<p></p><blockquote><p>How I loathe to become accustomed to this grave, </p><p>To be what I once was - that is all I crave. </p></blockquote><p></p><p>Bolesław Leśmian, “Why so many candles…” </p><p></p><br /><br />Onlangs keek ik de Italiaanse western <i>Il Grande Silenzio</i> (1968) en de climax van die film maakte me enorm bewust van de rol die clichés spelen en hoe wij als kijker zijn geconditioneerd om er door te worden gerustgesteld. Regisseur Sergio Corbucci koos ervoor om radicaal te breken met narratieve zekerheden en deed mij als kijker even ontzettend verlangen naar het “goede einde”. Terwijl ik mij langzaam liet onderdompelen in de game <i>Cyberpunk 2077</i> moest ik weer denken aan de rol van clichés. Want de wereld van Night City is in bijna elk detail opgebouwd uit bekende elementen. Je kunt ze afvinken: rebelse hackers, controlestaat, geprivatiseerde politie, multiculturele stad met veel Aziatische invloeden, <i>zaibatsu</i> die de dienst uitmaken en onderling oorlog voeren, ruige buitenstaanders die hun mannetje staan op technisch gebied, de mens-machine compleet geaccepteerd, de directe verbinding van hersens met digitale data, het is allemaal herkenbaar en uitgewerkt in de korte periode tussen <i>Blade Runner</i> (1982) en de <i>Sprawl</i>-trilogie (1984 – 1988) van William Gibson. Wat maakt <i>Cyberpunk 2077</i>, een spel dat na verschijning vanwege de hype en een aantal <a href="https://www.gamesradar.com/cyberpunk-2077-bugs/">bizarre bugs</a> razendsnel werd afgekraakt en geridiculiseerd, dan toch tot een heerlijke ervaring? Zoiets als het sublieme cliché?<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBkgGvvvTUbLXdP64WcMZ_OF-VuSDMkdONmBTMwwp3UxBGoPGzmMUlCbT6U6v9gtoU5HjNLdpZBB8YC2COVlb6NCLBPPEH_HouCvBDAg5TLAuJMKn1NGIuYFFuKRRxAjoLee5apJMrspE/s1361/cyberpunk-einde.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="763" data-original-width="1361" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBkgGvvvTUbLXdP64WcMZ_OF-VuSDMkdONmBTMwwp3UxBGoPGzmMUlCbT6U6v9gtoU5HjNLdpZBB8YC2COVlb6NCLBPPEH_HouCvBDAg5TLAuJMKn1NGIuYFFuKRRxAjoLee5apJMrspE/w400-h224/cyberpunk-einde.png" width="400" /></a></div><br /><p></p><p></p><p style="line-height: 150%;"><i>Cyberpunk 2077</i> behoort in de kern tot het genre van de adventure. Het spel staat in de traditie van <i><a href="http://www.ourdigitalheritage.org/archive/playitagain/games/the-hobbit-2/">The Hobbit</a></i> (1982), <i><a href="https://policequest.fandom.com/wiki/Police_Quest:_In_Pursuit_of_the_Death_Angel_(EGA)">Police Quest</a></i> (1987) en <i><a href="https://www.theverge.com/2019/12/18/21027749/blade-runner-game-classic-pc-re-release-gog">Blade Runner</a></i> (1997) waarbij je een verhaallijn dient te volgen en op bepaalde momenten keuzes dient te maken. De innovatie van <i>Blade Runner</i> bestond uit de verschillende manieren waarop je het spel kon uitspelen en soms mens, soms machine bleek te zijn. Bijna 25 jaar en tig delen van <i>Grand Theft Auto</i> later zijn de mogelijkheden enorm toegenomen. <i>Cyberpunk 2077</i> is een open wereld, een gigantische metropool, inclusief woestijnachtige omgeving, waar je vrijelijk doorheen kunt bewegen, los van de verhaallijn die je tot actie beweegt. Wanneer je de sprong waagt, vormt dit al snel een tweede wereld in je leven, een virtuele wereld, ergens tussen realiteit en droom, waar je overdag naar smacht. Zelfs wanneer je de verhaallijn volgt schenkt <i>Cyberpunk 2077</i> de speler een grotere vrijheid dan voorheen. Dat begint al bij aanvang wanneer je de keuze krijgt tussen drie kasten die grotendeels je persoonlijkheid vormen. Mijn personage V. begon als ‘corpo’ in een <i>zaibatsu</i> en tijdens gesprekken kan ze daardoor regelmatig terugvallen op een dwingende manier van spreken. Ik vermoed dat het grote verhaal aan een aantal gebeurtenissen is gehangen waar elke speler uiteindelijk aan moet geloven, maar de hoeveelheid keuzes in gesprekken en ook de manier waarop je je ontwikkelt aan de hand van klussen om te overleven, vormen een eigen verhaal. Vergeleken met een vriend die het spel heeft uitgespeeld, zijn we volstrekt anders uitgekomen, mijn verhaal met een intense maar tragische liefdesaffaire veel melancholischer dan het van hem en zelfs met gebruik van specifieke gedichten van onder andere Yeats, Szymborska en Leśmian. In die zin is <i>Cyberpunk 2077</i> een grote stap richting het ultieme spel, de virtuele wereld van complete vrijheid, de definitieve onderdompeling. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaFIPQ2TarkHKeKwtTOjeu6TPKJaaY_Yum3nHLVVLRJjBVAhsdSP1lzRFCgxwxfbkR1BfBqq8QEtW28m3jn94QQKHWi3sqMn_EtOCFJWs6_MwyPdS1VZ1J8Sx_QZtaKznxqZ3gyH9wMUI/s1362/cyberpunk-judy.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1362" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaFIPQ2TarkHKeKwtTOjeu6TPKJaaY_Yum3nHLVVLRJjBVAhsdSP1lzRFCgxwxfbkR1BfBqq8QEtW28m3jn94QQKHWi3sqMn_EtOCFJWs6_MwyPdS1VZ1J8Sx_QZtaKznxqZ3gyH9wMUI/w400-h225/cyberpunk-judy.png" width="400" /></a></div><br /><p></p><p style="line-height: 150%;">Wat de narratieve clichés naar een tweede plan duwt is de textuur van de wereld, het leven-in-de-wereld. Grafisch is de game helemaal in orde en kan mijn acht jaar oude laptop met Ubuntu het via <a href="https://stadia.google.com/games" target="_blank">Google Stadia</a> makkelijk bijbenen, een buitengewone technische prestatie. De grens tussen digitaal en wat je perceptie gladstrijkt wordt effectief geslecht. Personages gebruiken verschillende gezichtsuitdrukkingen die tijdens gesprekken moeiteloos veranderen en de wereld is gevuld, met mensen en objecten. Interieurs zijn met zorg ontworpen, men heeft duidelijk nagedacht over architectuur, er is een klimaat en vooral licht. De stad wordt plotseling omhult door mist of gelig woestijnzand, de straten zijn bij zonsopgang verlaten en ‘s nachts spookt het. Visueel is <i>Cyberpunk 2077</i> prachtig maar het klinkt nog beter. Het is gemaakt om te spelen met een koptelefoon waarbij de ruimtelijkheid volledig tot zijn recht komt. Op straat klinken stemmen in verschillende talen (Spaans, Japans en Russisch zijn het populairst), zowel binnen als buiten is geluid, van gebrom en druppels tot schermen met bizarre reclames en nieuwsuitzendingen, waaronder een item over het vluchtelingenprobleem in Scandinavië omdat Nederland is overstroomt. Geluid heeft ook de juiste impact, wanneer je de club Totentanz binnenloopt hoor je van ver de doffe beat die steeds duidelijker wordt naarmate je dichter bij de dansvloer komt. En dan is er de muziek. Niet alleen de ambientdrone die je bijna niet bewust waarneemt maar ook wat klinkt uit de autoradio’s, een overweldigende selectie op verschillende stations met dreigende electro (grotendeels te danken aan Nina Kraviz, die ergens in het spel nog een kliniek heeft), jazz (Miles, Coltrane, Mingus), techno, Aziatische pop, moderne rock en hiphop (Run the Jewels werkt hier geweldig.) Kortom, de wereld leeft. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCARLRtnVsFLmEw7BNzHJWJhXz2YxCWIkkmvBxxE5XhDAfos0K9uxifp8lgQatJUTbBQRNq7944ag04vuYUPA6EmkFlxquXgRSsdwXagCuYcqUnk-s1XfYFIbBwPToZ8LrY2_AjFrpJN0/s1362/cyberpunk-weg.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1362" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCARLRtnVsFLmEw7BNzHJWJhXz2YxCWIkkmvBxxE5XhDAfos0K9uxifp8lgQatJUTbBQRNq7944ag04vuYUPA6EmkFlxquXgRSsdwXagCuYcqUnk-s1XfYFIbBwPToZ8LrY2_AjFrpJN0/w400-h225/cyberpunk-weg.png" width="400" /></a></div><br /><p></p><p style="line-height: 150%;">Het spel maakt het cyberpunkgenre tastbaar zoals nooit tevoren. En de timing is helemaal niet zo slecht als snobs doen geloven. Binnen de avant-garde van sciencefiction woedt al lange tijd de discussie of cyberpunk zijn retrofase is ingegaan en als verzameling van futuristische thema’s en motieven weinig meer te bieden heeft. Tegelijkertijd is cyberpunk steeds meer mainstream geworden waardoor veel onderdelen, vaak de meest oppervlakkige, eenvoudig zijn in te zetten in series en jeugdboeken. Cyberpunk is naturalistische fictie geworden. Het genre kwam op aan het begin van het neoliberalisme, de eerste contouren van dit gedrocht op speculatieve wijze uitvergroot. <i>Neuromancer</i> is onmiskenbaar een roman over de Reagan-jaren. Eigenlijk is 2021 een prima moment voor een tussentijdse samenvatting want neoliberalisme dendert gewoon door, ongetwijfeld in gemuteerde vormen maar we gaan er niet aan ontsnappen. Daarom zitten we ook vast aan cyberpunk. We pluggen ons brein misschien niet direct in een computer, maar dat is een detail. We zijn allang een innige relatie met onze informatiemachines aangegaan. De uitdijende stad, een terugdringende overheid behalve als het om controlemechanismen gaat, een <i>melting pot</i>, met een onderklasse en daarboven een vrij verkeer van abstract kapitaal, een informatiewereld die in het dagelijkse leven is verweven en steeds krachtiger wordt terwijl klimaatverandering langzaam maar zeker toeslaat. Gibson is onze Zola geworden. <i>Cyberpunk 2077</i> vormt een aantrekkelijke hybride van adventure en shooter, gelinkt aan het entertainmentcomplex, met een aftiteling die een Hollywoodblockbuster doet verbleken maar ook met literaire pretenties die op de juiste, achteloze, manier worden gepresenteerd. De vraag is nu, willen we hier daadwerkelijk in leven of nog vechten voor een betere, saaiere wereld?
</p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-232934785953148382021-02-23T09:00:00.009+01:002021-05-19T23:44:06.541+02:00Daft Punk en het plezier van geluid<br />Eigenlijk reageerde ik in eerste instantie nonchalant op het nieuws dat de wegen van Daft Punk scheiden. Hoogstwaarschijnlijk betekent het dat ik onderbewust al mijn vermoedens had. Nooit afgemaakte gedachten over hoe nu verder na <i>Random Access Memories</i>, een plaat die niet te herhalen is, in zichzelf al een grandioos afscheid van een tijdperk, het Analoge Tijdperk, dat toen al achter ons lag. Hoe dan verder? <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2014/01/de-laatste-keer-de-grote-plaat.html">Destijds</a> vond ik dat Daft Punk zijn prog-kant moest uitwerken. Welcome to the machine, et cetera. En dat leek volgens tot nieuwsberichten gepromoveerde geruchten ook te gaan gebeuren met een soundtrack voor de aanstaande film van horrormaestro Dario Argento. Niemand die het blijkbaar echt heeft gecontroleerd.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUORo7T5Tp4iUsDvY5ltSnp4qOT4Y46YJpYOaFP52_TF73ZnGY5STXHrsdA2Fn8hCDHJsb36oiJFdG2QW4v1SYIQwdx3aXCnF60l4-_5rvM9WCtUOkvtB9g4RSa1NU1DulDsSGVe42cXU/s2048/DaftPunk_NeverEverLand_Sydney_2007.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUORo7T5Tp4iUsDvY5ltSnp4qOT4Y46YJpYOaFP52_TF73ZnGY5STXHrsdA2Fn8hCDHJsb36oiJFdG2QW4v1SYIQwdx3aXCnF60l4-_5rvM9WCtUOkvtB9g4RSa1NU1DulDsSGVe42cXU/w400-h300/DaftPunk_NeverEverLand_Sydney_2007.JPG" width="400" /></a></div><br /><br /><br /> <br /><br />Ik vermoed dat ze zijn uitgekeken op het project en je kunt inderdaad beter met een afgemeten discografie stoppen. Bangalter maakt al jaren interessante soundtracks waarop hij soms ouderwets van <a href="https://www.youtube.com/watch?v=oKlIv8HzocE">beukenstein</a> gaat en Homem Christo is een verfijnde producer dus er is geen reden om te stoppen met muziek maken. En eerlijk gezegd was ik bang dat een volgend album een volstrekt Amerikaanse gelegenheid zou worden met gastbijdragen van Kanye en andersoortige autotune-paupers. Wat ik zo in de sportschool meekreeg heeft The Weeknd goed opgelet tijdens hun samenwerking en was het duo daarna niet meer nodig om de simulacrumpop ‘Blinding Lights’ te maken. <br /><br />Dan doemen onvermijdelijk de volgende woorden op: het einde van een tijdperk. En dat is voorbij de reflex ook gewoon waar. Het tijdperk was echter al een tijd geleden geëindigd. De cultuur waar Daft Punk door werd gevormd, jaren ‘90 house, de rave, bestaat in zijn authentieke verschijning allang niet meer. Dit heeft Daft Punk zelf ook gerealiseerd, waarschijnlijk al in de aanloop naar <i>Discovery</i> (2001) waarna ze house-als-disco in andere vormen presenteerde: anime, conceptuele kunst, extravagante concertervaring, soundtrack en bestseller uit verloren tijden. Voorwaar, een fascinerende reeks. Nu rest de museumificatie van house, de concertzaal met zitstoelen, het tweede leven van de gamelicentie en de elegieën van Burial. De Daft Punkers hebben hun pensioen al geregeld en hoeven hun gehoor niet op te offeren in het nostalgiecircuit. Alleen Aphex Twin rest nog als een onberekenbare figuur, die met het verstrijken der jaren steeds meer op een legende zal lijken, de terugkeer van de koning.<br /><br />Maar die melancholische bespiegelingen doen geen recht aan de muziek van Daft Punk. Want Daft Punk ging vooral over plezier. Plezier in geluid, in eerste instantie de extase van de <i>loop</i>—de glorieuze spiraal van ‘Around the World’, de machinale dreun van ‘Alive’, dat riedeltje in Armand van Heldens remix van ‘Da Funk’—het moment op de dansvloer dat eeuwig mag duren. Daarna met <a href="http://www.kindamuzik.net/recensie/daft-punk/discovery/675/index.html"><i>Discovery</i></a> het bouwen van een fantasiewereld met geluid, vol verrassingen, inventiviteit, valse herinneringen, ongegeneerd romantisch, dan weer melancholisch. Een waar <i>chef d'oeuvre</i>. Alleen The Avalanches zijn in staat gebleken om deze ambitie te volgen waar dansmuziek droomt. Dat plezier komt in deze vorm, met zijn specifieke verwijzingen, met een complete anime in jaren zeventig-stijl, niet meer terug voor iemand van mijn leeftijd die dezelfde cultuur als Daft Punk in een veel overzichtelijkere mediaconstellatie heeft meegemaakt. Het archief wacht, de onvermijdelijke onderdompeling in de lege geneugten van het entertainmentcomplex en dan uit het niets een glimlach als ik me herinner hoe de herkeningsmelodie van ‘Music Souds Better With You’ opdoemt om plotseling te fuseren met de bas van ‘Together’ terwijl de robotpakken rood oplichten. One More Time.<p></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-3231385414837866872021-01-23T14:15:00.002+01:002021-01-23T14:17:45.850+01:00The Ministry of the Future | Vuile handen voor een groene toekomst<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzWQ6hs9kzUOphBB_4hC6ildqGHWlS3cmsCgzW6cVueVC5fEwsJHYVlhvPi5S2yFhnk_GOVZI_RxcHZBHOoE6SMN-onuz8KBjIZFTo3cdt8veLwpA2uSqHKnHNh7FrHvSn5whQ5lMdQZM/s339/220px-The_Ministry_for_the_Future.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="339" data-original-width="220" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzWQ6hs9kzUOphBB_4hC6ildqGHWlS3cmsCgzW6cVueVC5fEwsJHYVlhvPi5S2yFhnk_GOVZI_RxcHZBHOoE6SMN-onuz8KBjIZFTo3cdt8veLwpA2uSqHKnHNh7FrHvSn5whQ5lMdQZM/w260-h400/220px-The_Ministry_for_the_Future.png" width="260" /></a></div> <p></p><div style="text-align: left;">Aangezien klimaatverandering de mensheid de komende decennia (eeuwen?) zal bezighouden is het geen overbodige luxe om de fantasie aan te spreken. Het onbekende tastbaar maken, dat is een prachtige klus voor de sciencefictionschrijver. Weinig schrijvers zijn zo doortastend in het doordenken van toekomstscenario’s als Kim Stanley Robinson. De kolonisatie van Mars, een alternatieve wereldgeschiedenis zonder Europeanen, de praktijk van ruimtereizen op lange afstanden en het leven in een metropool wanneer de zeespiegel is gestegen, Robinson beschrijft dit alles in zijn boeken op overtuigde wijze. Dat deze kenner van progressieve politiek (hij studeerde onder <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Fredric_Jameson" target="_blank">Frederic Jameson</a>, aan wie het boek is opgedragen) zich zou richten op klimaatverandering was eigenlijk onvermijdelijk, want klimaatverandering verbindt vrijwel alle grote politieke vragen die er tegenwoordig toe doen: bestaat er een alternatief voor kapitalisme? Wat te doen met vluchtelingen? Met welke erfenis kun je volgende generaties opzadelen? En hoe richt je een rechtvaardige globalistische samenleving in? Het ambitieuze <i>The Ministry of the Future</i> probeert hier in 563 bladzijden antwoorden op te vinden. <br /><br /> Literair gezien is het boek helaas geen hoogvlieger. De eerste 100 pagina’s lezen als een manuscript dat nog moet worden bijgeschaafd, met veel korte zinnen en houterige dialogen, alsof Robinson ongeduldig naar de didactische kern van zijn boek verlangde en snel de setting moest neerzetten. Pas tegen het einde gunt hij zijn hoofdpersoon een lang afscheid dat niet meer wordt gedreven door de ideeën. In die zin is het een hele ouderwetse SF-roman waar de ideeën de literaire vorm overheersen, een balans die sciencefictionschrijvers de afgelopen 50 jaar met moeite hebben proberen te veranderen, misschien niet altijd even enthousiast ontvangen door lezers van het genre, al heeft het op de lange termijn zijn vruchten afgeworpen waardoor sciencefiction ook interessant werd voor meer conventionele auteurs. Als je er een positieve draai aan wilt geven is <i>The Ministry of the Future</i> een soort fictieve non-fictie, een hybride die wetenschappelijke en technologische onderwerpen toegankelijk maakt met behulp van narratief. Fantasie is nodig om scenario’s te bedenken die realistisch aanvoelen en laten zien welke gevolgen bepaalde beslissingen kunnen hebben. Het overkoepelende narratief wordt dan ook aangevuld met kleine hoofdstukken die de vorm hebben van memo’s, transcripties en vermakelijke subjectieve omschrijvingen door bijvoorbeeld chemische processen. <br /><br /><i>The Ministry of the Future</i> begint met de beschrijving van een dodelijke hittegolf in India. Deze ramp zet alles in beweging. Terwijl India op radicale wijze probeert een herhaling te voorkomen en geen zin heeft om op de rest van de wereld te wachten, richten de Verenigde Naties in 2025 een organisatie op die zich inzet voor de rechten van toekomstige generaties. Vanuit Zurich probeert het “ministerie” onder leiding van de Ierse Mary Murphy op allerlei manieren de stijging van de mondiale temperatuur en daarbij horende zeespiegel tegen te gaan. Een oplossing wordt gezocht in het vastzetten van de schuivende ijsplateaus in Antarctica terwijl Murphy met haar team vanuit het kalme Zwitserland probeert om de wereldeconomie te hervormen. <br /><br /> De omschrijvingen van de negatieve gevolgen van klimaatverandering zijn inlevend en deprimerend. Als waarschuwing werkt <i>The Ministry of the Future</i> vrij effectief. Robinson presenteert een groot aantal oplossingen die in theorie mogelijk zouden moeten zijn, al is het bijvoorbeeld moeilijk te geloven dat financiële instellingen, zelfs als het water iedereen aan de mond staat, hiermee zullen instemmen zoals ze hier uiteindelijk overstag gaan. Om de veranderingen te laten plaatsvinden en aan te tonen dat een andere toekomst mogelijk is, moeten bepaalde personages beslissingen nemen die ik ze in het echte leven lastig zie maken. Wat tijdens het lezen regelmatig tot de conclusie leidt dat de toekomst er zeer donker uitziet. Maar goed, het nut zit hem juist in het denken over oplossingen, het inspireren en dat is een lovenswaardig streven. <br /><br />Wat <i>The Ministry of the Future</i> zonder twijfel een uniek karakter geeft, is de manier waarop het—zonder een duidelijke morele afwijzing van de auteur—een taboe-onderwerp bespreekbaar maakt, namelijk de rol van geweld in de bestrijding van klimaatverandering. Al vroeg wordt in India de ecoterroristische organisatie Children of Kali opgericht die koppige tegenstanders van verandering uit de weg ruimen. Wanneer de maatregelen van het ministerie in eerste instantie te weinig opleveren twijfelt Murphy over haar wettelijke slagkracht. Robinson laat knap in het midden of het ministerie een ondergrondse tak krijgt om op illegale wijze sabotage uit te voeren en mogelijk als doodseskader functioneert, zonder dat Murphy hier echt vanaf weet zodat ze geruchten altijd geloofwaardig kan ontkennen. Onvermijdelijk leidt dit tot tegenaanslagen op het ministerie. Het is uiteindelijk de uitvinding van de, niet eens zo vergezochte, pebble mob missile, een goedkope zwerm AI-drones, overal ter wereld ingezet om elkaar het leven zuur te maken, die eigenlijk de grote doorbraak forceert omdat het de militaire machtsverhoudingen compleet egaliseert (en bijvoorbeeld mogelijk maakt om elke tanker tot zinken te brengen.) </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">Wellicht is dat Robinsons meest realistische boodschap, dat ondanks de overdaad aan goede bedoelingen en utopische bespiegelingen, klimaatverandering niet kan worden tegengehouden zonder vuile handen te maken. Het is duidelijk dat kapitalisme uit zichzelf geen betere toekomst kan bewerkstelligen. Fossiele brandstoffen hebben de motor van kapitalisme in beweging gezet en houden deze in een monsterlijk militair-industrieel complex draaiende. Om het tot de laatste druppel olie en brok steenkool te laten uitrazen is onmogelijk. Robinson maakt ons duidelijk dat verleiding met mooie ideeën over schone energie, groene steden, biologische productie en individuele goede werken waarschijnlijk tekort zullen schieten. Een nieuwe vorm van vals bewustzijn met desastreuze gevolgen voor iedereen.<br /></div>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-5649000812686396612020-12-29T13:17:00.005+01:002021-07-01T23:32:30.788+02:00Het neoliberale virus <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KZiwAqz8_ke8MdK0H3wIipZNRAruRWLoCFS2GzUDhqFdbJSYeibCHd26cCivxsaCwbJcZtnS2WvkKXjr6caDRnUoqbIxLKlSvEBDXbhitvYQD1ZP-caKQO15YbTYBLedfQnhKIH04vc/s1200/the-thing-ending.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KZiwAqz8_ke8MdK0H3wIipZNRAruRWLoCFS2GzUDhqFdbJSYeibCHd26cCivxsaCwbJcZtnS2WvkKXjr6caDRnUoqbIxLKlSvEBDXbhitvYQD1ZP-caKQO15YbTYBLedfQnhKIH04vc/w400-h200/the-thing-ending.png" width="400" /></a></div><br /> “Why don't we just wait here for a little while, see what happens?” <br /><br />Lang heb ik covid-19 hier genegeerd. Ik wilde de hot takes laten verdampen en heb tot nu toe alleen voor <a href="http://www.metropolism.com/nl/opinion/41574_het_virus_wijst_de_weg_onzekerheid_3" target="_blank">Metropolis M een bescheiden artikel over de rol van het virus in sciencefiction geschreven</a>. Al is hierin al veel verwerkt van wat ik kwijt wilde: vertrouw op jezelf, zoek naar onverwachte positieve veranderingen en houd het klein. De tekst is achteraf gezien het product van fietstochten door het centrum van Amsterdam, plotseling verlaten, zowel futuristisch als de stad van mijn kindertijd, verdwenen betekenissen opeens weer zichtbaar, de magie van film bijna tastbaar. Er was in die eerste paar maanden van onzekerheid een moment van hoop, met zowaar semi-mainstream analyses over een alternatieve samenleving voorbij kapitalisme in zijn spectaculaire fase. En de verleiding was vanzelfsprekend groot om hier vol enthousiasme aan mee te doen. <p></p>Ik vond enige terughoudenheid op zijn plaats om vrolijk over lijken te speculeren hoe een betere samenleving eruit moet zien, maar ik vermoed dat ik al snel aanvoelde dat covid-19 de sluier van het neoliberalisme rukte en zijn kille machinaties compleet zichtbaar heeft gemaakt. Nergens meer dan in Nederland waar een soort talibaan het neoliberalisme tot het bittere eind in stand zal houden en veranderingen gaat tegenwerken. Calvinisme heeft de Nederlandse volksaard gevormd, zelfs katholieken, fascisten, atheïsten, punkers en vooral socialisten ontkomen hier niet aan (...en ja, ik ben zelf natuurlijk een hybride-Calvinist.) Er zijn periodes geweest—de jaren ‘20, de jaren ‘64-’74 en de jaren ‘90 van de vorige eeuw—waarin Nederlanders zich leken te ontworstelen aan dit juk, om door grote gebeurtenissen te worden teruggeworpen. Waar we veel te laat zijn achtergekomen is dat de, zeg maar meer aardse, Calvinistische deugden van continue spaarzaamheid, een ambivalente hang naar matigheid en morele superioriteit perfect aansluiten op de economische mythe van het neoliberalisme.<br /><br />Het coronabeleid is vanaf de eerste televisiespeech van Rutte gestuurd vanuit de neoliberale gedachte, waarin extra collectieve kosten zoveel mogelijk moeten worden vermeden. Dit met hulp van een polder Lysenko die zijn adviezen richtte op een gecontroleerd verspreiden van het virus, wat ook mooi past in de Calvinistische grondhouding en daar uitvloeiende kijk op zorg (een beetje lijden is niet erg, de natuur zijn gang laten gaan en neem maar een paracetamol tegen de pijn.) Geen strenge lockdowns, geen vervelende controles op Schiphol, geen investering in beschermingsmateriaal. Hopen op natuurlijke immuniteit (die al snel van tijdelijke aard bleek te zijn), we kunnen tegen een stootje en meer impliciet vanuit de overheid maar via de omweg van sympathiserende opiniemakers: wie te oud is heeft een mooi leven gehad en moet niet zeuren, chronisch zieken zijn eigenlijk ook maar een vervelende kostenpost voor de maatschappij en zo komt de B.V. Nederland redelijk ongehavend door deze crisis. In die zin was corona geen golf maar een tij, eb om precies te zijn, en wat zichtbaar werd is niet fraai, een maatschappij waar zonder blikken of blozen wordt gesproken over wie het recht heeft om te leven en mag sterven ter meerdere glorie van de economie.<br /><br />Er is in de Nederlandse politiek geen gedachte besteedt aan een mogelijke systemische verandering, ook niet door de overgrote meerderheid van de oppositie. Voor de zittende partijen overigens zonder enige consequenties. In tegendeel, dankzij een pers die, enkele uitzonderingen daargelaten (namelijk Pieter Klein, Jan Kleinnijenhuis, Jop de Vrieze en Milena Holdert), als herauten van de macht opereren, is er geen serieuze tegenmacht meer, enkel een entertainment-opinie-doorgeefluik dat de gevestigde orde op fanatieke wijze beschermt. Covid-19 is de laatste slag geweest waarmee de burger is geïndividualiseerd, teruggeworpen op eigen keuzes waarbij niet gerekend hoeft te worden op solidariteit en ressentiment zorgvuldig wordt gecultiveerd. <i>They win by making you think you’re alone</i>. <p></p>Doordat een alternatief geen kans krijgt om zich te manifesteren dreigt de parlementaire politiek zich definitief te vervreemden van de burger. Ik begon het jaar met <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2020/01/speculaties-over-de-jaren-20.html">speculaties over het komende decennium aan de hand van drie thema’s</a>. Politiek gezien is een trage overgang naar een pseudo-fascisme in 2020 dichterbij gekomen en ik zie op het moment geen enkele serieuze tegenbeweging die dit kan pareren. De economische klappen veroorzaakt door covid-19 zullen zonder twijfel worden opgevangen met langdurige bezuinigingen en een hernieuwd offensief om met de continue inzet van xenofobie de aandacht hiervan af te leiden. De grote winnaar is daarnaast het entertainmentcomplex dat ondanks gesloten bioscopen en concertzalen online moeiteloos kon doorgroeien terwijl de culturele sector klap na klap moest incasseren. Na bosbranden groeien nieuwe bloemen, maar de vraag is hoe levensvatbaar ze zullen zijn, hoe elke artiest, instelling, theater ook zal worden gedwongen om als individuele entiteit te overleven. Het zou me niets verbazen dat wanneer we over een aantal jaar terugkijken 2020 het kantelpunt bleek te zijn in de gamificatie van de cultuur, een versnelling richting de virtuele cocon. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2AtYIq0rNTz4hN5AnUYYdH7sEAttBxhzvy01y5z7bjPS2-0fpbNRP05M3zYDW47xDRr6yProVfvep4Yxoja-e4EVpjqVcoyT6ycpoS-RU2LEtavGOCBZPMOUzuGT8MX0xWXlFyVlZVqo/s253/waves.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="199" data-original-width="253" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2AtYIq0rNTz4hN5AnUYYdH7sEAttBxhzvy01y5z7bjPS2-0fpbNRP05M3zYDW47xDRr6yProVfvep4Yxoja-e4EVpjqVcoyT6ycpoS-RU2LEtavGOCBZPMOUzuGT8MX0xWXlFyVlZVqo/w320-h252/waves.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><br /><br />De bovenstaande tekening van corona als een golf met daarachter recessie en klimaatverandering als nog grotere golven verscheen al vroeg in de pandemie en is daarna talloze keren gedeeld en gemodificeerd (onder andere met een vierde golf Biodiversity collapse.) Terecht, omdat het op heldere wijze laat zien wat ons te wachten staat en tegelijkertijd duidelijk maakt hoe desastreus de generale repetitie is geweest. Er is op politiek niveau weinig tot geen internationale samenwerking geweest en West-Europese landen hebben structureel geweigerd om werkende strategieën over te nemen van Aziatische landen. Als dit bij een snel bewegende pandemie niet gebeurt, gaat dit voor een trage ramp als klimaatverandering ook niet veranderen, totdat het veel te laat is. Natuurlijk bestaan er nog steeds veel positieve klimaatprojecten op verschillende niveaus, maar er is geen synergie, een cultuur die de vaak individuele inspanningen bindt en richting geeft. Er is een flauwe hoop dat de Amerikanen hun <i>can-do</i>-mentaliteit terugvinden onder een vriendelijke Uncle Joe. De scherpste kantjes van het Trumpisme zullen verdwijnen, het akkoord van Parijs wordt weer geaccepteerd, de geldstromen richting neofascistische partijen in Europa grotendeels opdrogen, maar wie realistisch is zal moeten rekenen op een zachtere versie van het neoliberalisme, ook omdat een alternatief als een Green Deal op allerlei manier gaat worden tegengewerkt. <br /><br />Wanneer de zaken zo vastzitten en voorspelbaar lijken, wordt vreemd genoeg de kans groter dat een factor x verschijnt. Dat wat we niet zien aankomen. Covid-19 is dit tot op zekere hoogte, al was het in kringen van virologen allang aangekondigd. Maar de gedachte dat iets een grotere impact zal moeten hebben dan een mondiaal virus is intimiderend. Zelfs als het iets positief is, en hier word ik weer sciencefictionschrijver, zal het onze levens onherkenbaar veranderen. Tot dan is het overleven, alleen.O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-21966019084409982462020-12-21T15:59:00.015+01:002020-12-23T12:21:28.843+01:00The Avalanches - We Will Always Love You: Poëtica van de ruimteAls ik een cultuurpessimist was zou ik iets stellen als: vroeger verschenen albums als een plotse gift, nu volgen we het complete proces via Instagram. Al snel na de <i>Wildflower</i>-tournee maakte The Avalanches duidelijk dat ze vol goede moed in de studio waren gedoken voor een derde album. En inderdaad was het mogelijk om via <a href="https://www.instagram.com/theavalanches/">Instagram</a> de productie in bijna al zijn facetten te volgen, het resultaat te zien van uitstapjes naar Tokio om mogelijk samplemateriaal te kopen en teasers te horen van wat uiteindelijk <i>We Will Always Love You</i> zou worden. Een opulent album, zelfs voor Avalanches begrippen. Een speelduur van meer dan 70 minuten. Talloze gastbijdragen, 25 nummers, supergedetailleerd en met een sfeer die steeds beweegt tussen melancholie en euforie. Lastig te plaatsen en door zijn ambivalentie in eerste instantie misschien minder makkelijk op te zetten dan de voorgangers, een positieve plaat maar ergens ook zwaar door de grote gebaren over verloren liefdes.<br /><br />Wat al snel opvalt is dat de klassieke opbouw, die van de reis, is behouden. Er is een weifelend begin waarna alles op stoom komt, hier met een vrijwel onherkenbare Perry Farrell op de gediscoficeerde heliolatrie “Oh the Sunn!”. Daarna is het hit na hit met als zorgvuldig geplaatste piek ‘Running Red Lines’, nu al de klassieke popsong, om vervolgens de ruimte te pakken en stijlvol uit te doven. Een plaat van de 21ste eeuw—een Grote Plaat zonder twijfel, alleen al de opbouw en versnelling van ‘Wherever You Go’ is buiten categorie—die allerlei bruggen slaat tussen de muzikale innovaties van de jaren ´90 en, naar ik vermoed, excentrieke jaren ‘70 albums van vergeten artiesten die in de nasleep van psychedelica de relatie tussen individu en kosmos verkenden. <br /> <br />Vooraf maakte ik me enigszins zorgen over het aantal gastzangers, totdat ik <a href="https://toekomsthervonden.blogspot.com/2016/07/the-avalanches-wildflower-de-triomf-van.html">mijn eigen stuk over <i>Wildflower</i></a> terug las waarin werd opgemerkt: “Gastzangers, vooraf een problematisch concept, worden moeiteloos in de geluidswereld geplaatst als lange “zelfverzonnen” samples en leiden nooit af (op zich een prestatie van formaat.)” En dit geldt ook weer voor <i>We Will Always Love You</i>, het is de grote “truc” van The Avalanches: samples natuurlijk laten klinken, zangers laten klinken als samples. Met zijn spookachtige echofluister is Tricky hier een meester in, ook Mick Jones doet eigenlijk niet meer dan een refrein meezingen, maar precies met de juiste vrolijke intonatie en variatie. Aan de andere kant wordt het toch redelijk bekende ‘Eye in the Sky’ van Alan Parsons Project prominent ingezet zonder dat ik het de eerste luisterbeurten als zodanig herkende. Sampledelia van de hoogste orde.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23Bqk-oiAcfOUUn_xHm9JjJ12BD5Q4AuEeymLZBMEQAis3cLhTlpfdZZ9O4e6bKfhsQkgl78pvG5U4JNT_NDQ7K78xH42Uwx-n8iNT3iUbpLUIsx5fwmto5I0thY2RwH9orAGTbzrjdM/s640/moonlight-over-the-pacific-scenic-324acb.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="387" data-original-width="640" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23Bqk-oiAcfOUUn_xHm9JjJ12BD5Q4AuEeymLZBMEQAis3cLhTlpfdZZ9O4e6bKfhsQkgl78pvG5U4JNT_NDQ7K78xH42Uwx-n8iNT3iUbpLUIsx5fwmto5I0thY2RwH9orAGTbzrjdM/w400-h243/moonlight-over-the-pacific-scenic-324acb.jpg" width="400" /></a></div> <br /><p><p></p>Wat maakt <i>We Will Always Love You</i> dan toch anders dan de twee illustere voorgangers? Het is denk ik hun meest Daft Punkachtige plaat, 'Born to Lose' had niet misstaan op <i>Discovery</i> en de efficiënte extase van 'Music Makes Me High' zou bijvoorbeeld een verloren Roule-release kunnen zijn. De "alles wat ik op de radio vind, past in mijn loops" sfeer doet me dan weer denken aan het FM-anarchisme van de vroege Moodymann. Maar uiteindelijk, omdat ze sterke artiesten zijn, is het onmiskenbaar The Avalanches, niemand kan een sample-loop laten opkomen zoals zij. En het is de plaat waar de "Pacifische sound" van The Avalanches nog duidelijker wordt ingezet. Je hoort een bepaalde oceanische ruimtelijkheid waarin geluiden wegsterven. De Polynesische cadans waarmee ze 'Gold Sky' lanceren, de <i>reverb</i> op een piano, stemmen op het mythische kerstfeest-op-het-strand passen allemaal in deze associatieve ruimte. Intieme immensiteit als popmuziek.<br /></p>Radiosignalen als eeuwig leven. De dans als medicijn. <i>Pacific State</i>. Het oude einde van de wereld, waar water overgaat in overleden sterrenlicht. O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3000873169994517315.post-72258861256886657142020-12-09T10:00:00.078+01:002022-04-08T10:48:20.374+02:00Kruder & Dorfmeister - 1995: een zorgeloze toekomst<p>
</p><br />Als van een ster die al lichtjaren eerder is uitgedoofd werd er in augustus voor het eerst in lange tijd een levensteken ontvangen van Kruder & Dorfmeister, het Weense triphop duo dat de jaren negentig in stijl afsloot. Een nieuwe single ‘Johnson’ met <a href="https://www.youtube.com/watch?v=GxH5piakaHc" target="_blank">stemmige videoclip</a> viel even op en verdween vrijwel direct van de aandachtsradar. En dan is er toch opeens een compleet album, met het vertrouwde G-Stone symbool en al. In de albumtekst wordt het verhaal uit de doeken gedaan over een album dat in 1995 ongeveer gereed was en waarvan een tiental testpersingen werden uitgedeeld aan vrienden en bekenden (ik wil graag geloven dat een daarvan Helmut Lang was, hier op de hoes bedankt, zodat we misschien ooit ontdekken dat de muziek is gebruikt tijdens een van zijn modeshows.) Om vervolgens te worden vergeten nadat de roem toesloeg. De DAT-tape werd decennia later in een doos van de studio teruggevonden waarna de herenigde Kruder & Dorfmeister met hervonden energie begonnen aan een restauratieproces wat uiteindelijk resulteerde in <i>1995</i>.<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQkA9rO8fOmwxD0RSGRohDdn3lx2p_Tgp04Q91qZesW761rYZZj2QSV5is71eSrcOAV4MZDFu6t9YMI91keqDaFwmbuQJPsGigryIUZ_a1gPU8vDc-ydVDJmc-73sBrWmJTWsmpBz3dL0/s1002/kd.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="666" data-original-width="1002" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQkA9rO8fOmwxD0RSGRohDdn3lx2p_Tgp04Q91qZesW761rYZZj2QSV5is71eSrcOAV4MZDFu6t9YMI91keqDaFwmbuQJPsGigryIUZ_a1gPU8vDc-ydVDJmc-73sBrWmJTWsmpBz3dL0/w400-h266/kd.jpg" width="400" /></a></div><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</p><br />Is het verhaal waar of een tot in detail uitgewerkt concept, inclusief Polaroid en in ere gehouden testlabel? Het maakt weinig uit, allebei hebben hun charme. Beide heren waren notoire stoners dus in combinatie met het ritme van het DJ-leven is enige vergeetachtigheid voor te stellen. Maar een heel album aan muziek vergeten? Zeker wanneer een paar jaar later op het hoogtepunt van hun populariteit wordt uitgekeken naar een echt debuutalbum. Het blijft een vreemd verhaal. Toch heb ik een voorkeur voor de legende van de verloren DAT. Het biedt namelijk de mogelijkheid voor een uniek (luister)experiment.<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</p>Want wat betekent een nieuwe K&D in 2020 als puur nieuwe muziek? Weinig tot niets. Kruder & Dorfmeister werden gelinkt aan de kortstondige lounge-hype, ik heb geen idee wie van de Weense scene nog muziek maakt, Mo' Wax is inactief en de sociale component, met zijn stemmen en gelach, die zo essentieel was voor de muziek (de bar, coffeeshop, Kaffeehaus) is momenteel stil. Maar de waarde, los van de prettige muziek, is meer voor de doordenkers. Heeft muziek een aura? Is dat verbonden met de tijd waarin het gemaakt is? Kun je dat horen? Kun je inbedding in een cultuur horen? Is het anders dan een plaat uit 1995 in de tweedehandsbakken ontdekken die je toevallig nooit had gehoord?<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</p><i>1995</i> biedt op het eerste gehoor weinig verrassingen. Het is zonder enige twijfel een Kruder & Dorfmeister-plaat, met dat karakteristieke mengsel van hiphop-beats, dubecho´s en jazzy melodieën. Wat me vooral verbaast is dat het geen nostalgie oproept. Ergens had ik verwacht te worden getransporteerd naar 1995, of iets minder dramatisch, dat de muziek bepaalde associaties zou los wrikken uit mijn herinneringen. Er is dus geen mystiek moment, geen ingang tot een parallel universum. <i>1995</i> is op een andere manier vervreemdend, de muziek hoort nergens thuis, niet in het heden—het sociale opgeheven door de plaag, de popmedia vrijwel gedecimeerd en anders gedesinteresseerd—niet in 1995 en waar het thuis had moet horen, in 2000 als goed getimede opvolger van <i>The K+D Sessions</i> (1999), bevindt het zich al helemaal niet. <p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</p>Een compleet losgezongen muziek, wat een vreemd lot. En toch draai ik de plaat al een week met veel gemak. Dat is niet veranderd, je kunt Kruder & Dorfmeister altijd opzetten, het stoort nooit, heeft een laag verzadigingspunt en kalmeert op stijlvolle wijze. Soms, wanneer de saxofoon wordt gehanteerd, is het te glad als een jaren '80 reclame en het beste blijven Kruder & Dorfmeister wanneer ze genarcotiseerd klinken zoals op het sensueel wazige ‘Morning’ en het lange ‘One Break’ dat loom begint en geduldig evolueert tot een opgewekte jungle-track die onmiskenbaar klinkt als 1995. Er heeft altijd een melancholische schaduw gehangen over de muziek van Kruder & Dorfmeister, de magische tweede kant van <i>Sessions</i>, de tweede helft van <i>DJ-Kicks</i>, Peace Orchestra als medicijn voor de ziel. De melancholie van de blower, zeker. Hier ook heel soms aanwezig, maar over het algemeen is dit een opgewekte plaat uit een onbezonnen tijd, voor de makers, maar ook 1995 in zijn algemeen. Dat is uiteindelijk wat je wel hoort, een zorgeloze toekomst. <p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }</style></p>O. L. Muñoz Cremershttp://www.blogger.com/profile/00900050386197471733noreply@blogger.com2