Een uitweg voor routine

Vreemd dat die obsessie met de identiteit van Burial weer is opgelaaid. Met alle onderwerpen waar aandacht aan besteed kan worden, om een bescheiden voorbeeld te noemen: een gerenommeerde muziekwebsite als The Quietus kan geen schrijver vinden die een recensie van de laatste Boards of Canada wil schrijven. In The Guardian wordt de zaak geanalyseerd en een oud interview geciteerd waar Burial stelt: 

"I can't step up, I want to be in the dark at the back of a club. I don't read press, I don't go on the internet much, I'm just not into it. It's like the lost art of keeping a secret, but it keeps my tunes closer to me and other people. I love that with old jungle and garage tunes, when you didn't know anything about them, and nothing was between you and the tunes. I liked the mystery; it was more scary and sexy."

Dat is in bredere zin wat clubcultuur de das om doet: een compleet gebrek aan mysterie. Het is een lange termijn proces geweest maar de club als motor van vernieuwing en ruimte voor verdwijning is niet meer. Daar moet iets nieuws voor in de plaats komen en hieronder geef ik mijn bescheiden aanwijzingen hoe het “donkere licht” (een prachtige term van Burial zelf, zie verderop in het stuk van The Guardian) kan worden hervonden:

1. Trek bij voorkeur de stad uit.

2. De entree van clubavonden of rave’s mag niet meer dan 10 euro bedragen (en dat is al aan de hoge kant, ideaal zou gratis entree zijn.)

3. De DJ moet een plaats krijgen aan de periferie van de dansvloer. Nooit op een podium.

4. Een rookmachine en een stroboscoop. Met optie op een glitterbal. Meer is niet nodig en vormt meteen een prima recept tegen smartphoneverslaafden en compulsieve filmers/fotografen.

5. Onder geen beding mag er beveiligingspersoneel worden ingehuurd. Het is geen voetbalwedstrijd.

6. De muziek stopt wanneer men geen zin meer heeft.

7. Houdt het kleinschalig.

8. Speel of draai vrij.

9. Zwijg op sociale media. (vergeet ik bijna een van de belangrijkste)