Platte technologie

Een van de mooiste blogs die ik ken is The Dictionary of Obscure Sorrow. Een sensationele collectie zelfverzonnen verdriet, mentale afwijkingen, omschreven met poëtisch inzicht, waaronder recentelijk deze:

vemödalen
 n. the frustration of photographing something amazing when thousands of identical photos already exist—the same sunset, the same waterfall, the same curve of a hip, the same closeup of an eye—which can turn a unique subject into something hollow and pulpy and cheap, like a mass-produced piece of furniture you happen to have assembled yourself. 

Meest extreme voorbeeld is waarschijnlijk de Mona Lisa/La Gioconda die ik laatst weer onder ogen kwam. Toen ik de hoek om kwam was ik in een flits even onder de indruk van de kleur (het schilderij was bovendien groter dan ik me kon herinneren, toen ik het, de eerste keer dat ik het zag, juist veel kleiner vond dan ik had verwacht.) Maar in detail bestuderen was er niet bij omdat de voorspelde schare toeristen met hun opgeheven telefoons verder elk zicht ontnamen. Ik had eigenlijk achter het schilderij moeten gaan staan om het tafereel vast te leggen maar zelfs dat is waarschijnlijk al duizenden keren gedaan. Bovendien is fotograferen in een museum vulgair. Dit is een extreem voorbeeld maar soms maken die je dingen snel duidelijk. Fotografie is vrijwel betekenisloos geworden. Het volgende slachtoffer van een neurotische omgang met de zwarte spiegel.