woensdag 22 januari 2014

De praktische problemen van ruimtereizen


Als sciencefictionschrijver (en lezer) of futurist kun je haast niet ontsnappen aan het idee van ruimtereizen. En de praktische problemen dit hierbij komen kijken. Vanzelfsprekend de klassieke vraag: hoe overbrug je een afstand die, wanneer je naar een ander sterrenstelsel reist, vrijwel zeker langer zal duren dan een mensenleven? Maar ook diverse problemen van fysieke aard waaronder: hoe overleef je op de lange termijn kosmische straling? Een van de interessantere problemen vind ik echter die van economische aard. Paul Krugman heeft verrassend genoeg ooit een stuk geschreven over intergalactische handel. Maar voordat het zover is verschijnt eerst de vraag: wat kost het eigenlijk om een ruimteschip dat werkelijk een  interessante afstand moet afleggen in beweging te krijgen?

Een vraag waar blijkbaar serieus over wordt nagedacht gezien dit artikel in The Economist. Ook al heb ik het laatst in een verhaal gebruikt, betwijfel ik of de conventionele manier van ontsnappen aan de zwaartekracht door grote raketmotoren nog veel toekomst heeft, gezien de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Naast het zeilen op zonlicht (met zijn eigen nadelen) lijkt het gebruik van artificiële zwarte gaten door ruimteschepen een theoretisch intrigerende oplossing. Maar hier komt een andere economische vraag naar boven drijven: wat hebben we er voor over om dit soort reizen te bewerkstelligen? Hoeveel financiële middelen moeten richting onderzoek worden bewogen om een doorbraak te vinden?* Moeilijk om van te voren te zeggen, maar ik ben er van overtuigd dat als de V.S. niet al dat geld had weggegooid aan onzinoorlogen in het Midden-Oosten allang mensen op weg waren geweest naar Mars.

* Ik was laatst toevallig bezig in deel twee van Fernand Braudels De Middellandse Zee en kwam daar een geweldige passage tegen over het opzetten van handelsmissies door Portugal en hoe dit de complete economie van het land op het spel zette, met alle risico's van dien als galjoenen niet op tijd terugkeerden. Tegenwoordig doen we aan obsessieve risicospreiding (vermijding) dus eenzelfde inzet zal moeilijk voorstelbaar zijn. Of: hoe slecht moet het er voorstaan wil men wel zulke risico's nemen?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten