Selected Ambient Works volume III

De vraag stellen is eigenlijk al symptomatisch voor deze tijd: wat zou het effect zijn van een release van Selected Ambient Works volume III? Vanzelfsprekend zou het album allereerst worden meegetrokken in torenhoge verwachtingen, waarna het in een korte fase door social media trolls wordt afgebrand. Eigenlijk vormde drukqs (2001), Aphex Twins laatste grote release, het eerste album waarbij het online verlangen om teleurgesteld te worden mij voor het eerst opviel. Maar inmiddels is dit een vulgair ritueel en kun je het, post-Random Access Memories, negeren. Vanzelfsprekend ben ik gecharmeerd van het idee dat er een plaat verschijnt die alles in beweging zet, een flits in het donker. Aan de andere kant was het werk van Aphex Twin in die gouden periode onderdeel van een continuüm. Niet alleen bracht hij per jaar meerdere albums uit, waarvan je wist dat ze anders klonken dan voorgaand werk, het was ook nog ingebed in een stroom muziek van andere gelijkwaardige muzikanten. Selected Ambient Works volume II was bij release een instant-klassieker, maar het gebeurde achteloos. Dat is nu onmogelijk. En toch zou een derde Ambient Works genoeg kracht moeten uitstralen om een oude stroom richting te geven, losse eilanden als het ware met elkaar verbinden (en dat noemen we niet nu-IDM).

Het zou in ieder geval helpen als Richard D. James zijn “ik heb materiaal voor vijf/acht/elf albums liggen” bluf eindelijk eens waarmaakt. In een van zijn laatste interviews (in El País, 2011) geeft hij zijn vrouw die achter zijn geld aanzit de schuld. De aangekondigde scheiding zou inmiddels toch wel een feit mogen zijn.

Bonusmateriaal. In deze wereld hebben we geleefd, waar MTV 70 minuten spendeerde aan een combinatie van interview en clips van een artiest.