Ik begin voor Myjour aan een nieuwe, lange reeks kritieken van popalbums. Kritiek hier vanzelfsprekend in de zin van systematische analyse (niet als negatieve beoordeling). Ik heb toen ik het lumineuze idee kreeg heel snel een lijst met titels opgeschreven die niet expliciet iets met elkaar te maken hebben. Behalve dat ze bij mij in de platenkast staan en belangrijker: breken met het idee van de witte man met gitaar (of zijn even overgeanalyseerde evenknie, de zwarte man met soul.) Waar ik aandacht aan wil besteden zijn de platen waar niet om de vijf jaar een jubileumstuk over wordt geschreven, die niet in rockumentaries worden gecanoniseerd. Platen waar ik gewoon de behoefte over voel om iets over te schrijven.
Daarnaast mis ik ook een bepaald schrijven over popmuziek. De laatste tijd merk ik dat, wanneer ik een artikel over popmuziek lees, de tekst steeds wordt onderbroken door foto's, youtube-filmpjes en spotify playlists. Een begrijpelijke inzet van de mogelijkheden van de link, maar een onrustige leeservaring. Ik wil een rustige tekst presenteren. Muziek is al "waarde"-loos en een nerveuze verzameling data. Prima, mijn Spotify-lijst loopt ook vol. Maar reden te meer om ergens anders rust aan te brengen. Bovendien ben ik van mening dat iedereen prima zelf de muziek weet te vinden (SEO interesseert mij in dit geval niet zoveel.)
Grace Jones - Nightclubbing is het eerst aan de beurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten