Favoriete albums 2014 inclusief mix

2014. Een acceptabel muziekjaar, als je de cyclus van 365 dagen belangrijk vindt om muziek mee te kaderen. Een paar mooie comebacks, gedroomde samenwerkingen en gewoonweg een goede dosis spannende muziek. Over het effect op de komende jaren valt weinig te zeggen, maar men doet zijn best. Mijn tien favoriete platen in willekeurige volgorde, al denk ik dat Ex mijn favoriete plaat van 2014 is.

Plastikman - Ex

Ik heb elders Ex al uitgebreid besproken en kan hier nog maar enkele punten accentueren. Eigenlijk wist ik vanaf het moment dat ik de ‘trailer’ van Ex hoorde dat we hier met Hawtin in topvorm te maken zouden hebben. Ruimte, bliepjes, gevoel. Een even belangrijke comeback als Aphex Twin. Ex klinkt bekend en ontzettend fris. Dat heeft denk ik te maken met de snelheid waarmee Hawtin het heeft gemaakt. Een spontaan idee in plaats van een worsteling. Daarnaast zijn er tegenwoordig in techno gewoon weinig artiesten die dit kunnen: noten weglaten, geduld hebben en dan toch een ongekende emotionele diepte bereiken. Ex is eenvoudig weg te zetten als de definitieve manifestatie van museumtechno (dat ís het ook letterlijk). Veeleer vormt het een eerbetoon aan grootmeester Pete Namlook en een van de meest complete techno-albums tot nu toe. Vul hier je favoriete superlatief in.

Aphex Twin – Syro

Aphex Twin, dude.

GusGus – Mexico

De meest onderschatte popband van de laatste twintig jaar. Braaf blijft het IJslandse collectief geweldig album na geweldig album uitbrengen (met dank aan Kompakt die ze trouw een warm onderkomen verzorgt.) Mexico is weer op en top GusGus: dansbaar, melodieus en melancholisch. De riedel waarmee ‘Another Life’ begint - zo juist, zo spannend en opliftend als de beste ravekraker. Mexico is misschien niet zo consistent als Arabian Horse (‘Sustain’ doet me bijvoorbeeld niet zo veel) of compleet als meesterwerk Attention, maar als het goed is dan is er op het moment geen betere pop te vinden.

Scott Walker + Sunn o))) – Soused

Is bij sommige liefhebbers ten ondergegaan aan te hoge verwachtingen. Jammer voor hen. Een welhaast onvermijdelijke samenwerking: delen van The Drift baanden de weg richting Soused, dat een van de origineelste popalbums ooit mag heten. Beide artiesten vullen elkaar bijna moeiteloos aan en halen het beste in elkaar naar boven. De eerste Sunn-riff die neerdaalt is van een ongekende pracht. Walker heeft weer geweldige teksten geschreven vol intrigerende lagen en verwijzingen. Zijn zang past zoals verwacht prima bij Sunn dat hem ook lijkt uit te nodigen tot een bepaalde beweging voorwaarts –scherp en gericht— waardoor ‘Bull’ een heerlijke intensiteit krijgt en vervolgens uitdooft in van de mooiste lavadrones die Sunn ooit wist te kanaliseren. Een van mijn favoriete albums van beide artiesten.

Caustic Window – Caustic Window

De nerdmessias van techno keerde dit jaar eindelijk terug en werd met open armen ontvangen. Een soort officieuze aanloop vond eerder plaats met het Caustic Window album dat om vage redenen nooit werd uitgebracht. Het verloren gewaande testalbum werd geveild en na aankoop via een crowdfundtraject openbaar gemaakt. Een gift aan de mensheid: vintage Richard D. James muziek uit het glorieuze 1994. Het klinkt onaangetast door herinneringen extreem fris: speelse dansmuziek zoals maar een iemand kan maken. In interviews bleek RDJ verguld door het project en het heeft hem waarschijnlijk een laatste zetje gegeven om nieuw werk uit te brengen. Hopelijk volgt nu meer muziek uit zijn legendarische archief. Er kan nooit genoeg Aphex Twin muziek zijn.

Swans – To Be Kind

Deze dubbelaar van Swans 2.0 is zo opgehemeld en uitgebreid geanalyseerd dat er nog weinig aan valt toe te voegen. Niet alles is even goed. De funk in ‘Oxygen’ kan me gestolen worden en de blues is acceptabel. Nee, Swans moet BEUKEN! BEUKEN! BEUKEN! Dubbele drums in je solar plexus met een laag riffs erover heen gezandstraald. En dat gebeurt hier gelukkig regelmatig. Genadeloos psychedelische en hypnotische beukestein richting het hart van de zon. 

The Soft Pink Truth – Why Do the Heathen Rage?

The Soft Pink Truth heb ik altijd leuker gevonden dan Matmos waar Drew Daniel een helft van vormt. Toch is Why Do the Heathen Rage? een zeer onverwachte stap. Daniel blijkt al jaren een liefhebber van black metal, maar heeft daar als weldenkend mens ook zijn twijfels over. Want hoe is de liefde voor de muziek te verenigen met de meer discutabele kanten van het genre? Tijd om meta te gaan en door electronische covers het genre zowel te vieren als te kritiseren. De provocateurs geprovoceerd. Resultaat is een vuige, innovatieve en ook erg grappige plaat.

Lana Del Rey - Ultraviolence

Graag loop ik hand in hand met Lana na een gezamenlijke snowball heel traag richting de zonsondergang in de Pacifische Oceaan. Er zijn op het moment twee ekte-ekte popsterren, Taylor Swift en Lana del Rey. Swift kan ik respect voor opbrengen maar is meer iets voor mijn dochters, Lana is in Ellisaanse termen, post-Empire, met haar realistische lichaam en nihilistische teksten. Ultraviolence is een veel completer album dan haar debuut, dat een connectie zoekt en vindt met Mazzy Star. Het resultaat is een soort valiumversie van Appetite for Destruction. 

ø – Konstellaatio

Een van de platen die ik het meest heb geluisterd dit jaar. Mika Vainio (van Panasonic) is een veelzijdige technoartiest die zijn pseudoniem ø meestal gebruikte voor de betere minimal techno. Op Konstellaatio kiest hij voor een verstilde reis door de kosmos (de titel betekent sterrenbeeld in het Fins). Resultaat is de beste ambientplaat die ik in jaren heb gehoord, een soort onontgonnen vertakking van het WARP geluid van 1992-1994 met een vleugje Porter Ricks. Koud maar menselijk. Soulmuziek voor kosmonauten.

Ariel Pink – Pom Pom

Met gemak zijn beste album sinds The Doldrums. Een ijzersterke verzameling geflipte lo-fi yachtliedjes met het gebruikelijke Ariel Pink gevoel voor humor (waar niet iedereen helemaal gevoelig voor is, zelf lig ik helemaal in een deuk van schedelkleverachtige meligheid als dat "poompadora" op 'Exile on Frog Street'). Een soort god-als-10 jarige die overal zijn neus voor op haalt, classic rock als een soort muziekdoos in zijn hand bestudeert en het wel grappig vindt om even mee te spelen. En op een ander niveau is Pom Pom een van twee grootse L.A.-albums van 2014.

 

2014 Mix by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud