Kraftwerk Trans-Europe Express live: een korte impressie

Dat was heel anders dan ik had verwacht. Om het waardeoordeel er meteen uit te gooien: erg goed. Kraakhelder geluid op precies het goede volume. Prettige visuele aankleding (de belichting eigenlijk leuker dan de 3D-projectie, die soms hypnotiserend is –zoals tijdens ‘Trans-Europe Express’ of ‘Man-Machine’—en soms een beetje jaren negentig overkomt.) Maar twee dingen wil ik vooral belichten.

Allereerst. De setting. Ik vond het van te voren een beetje jammer dat de concerten niet gesitueerd waren in een museum zoals in New York, Londen of Berlijn. Achteraf ben ik blij dat voor het goede oude Paradiso is gekozen. Het optreden werd daardoor minder afstandelijk en kreeg bijna iets intiems. Ik kon nog net de laatste zitplaatsen op het balkon bemachtigen en zat opeens op een paar meter van Hütter. Daardoor had ik ook perfect zicht op de apparatuur van de heren en in tegenstelling tot wat je soms verwacht werd er druk gemusiceerd door drie leden (de vierde rechts doet de visuele kant.) Ik heb het idee dat een meer gericht is op de effecten, een ander op het ritme en Hütter speelt de belangrijkste melodieën. Een van de mooiste momenten vond ik de toegift ‘Music Non-Stop’ waarbij de leden zoiets als een solo spelen vol klikjes en bliepjes en daarna een voor een na een buiging het podium verlaten. 

Maar wat mij vooral verraste was dat voor een retrospectief de band weinig respect toont voor het eigen materiaal. In de zin dat niet is gekozen voor een perfecte nabootsing. Hierdoor valt de laag retromania plotseling weg (en toont Kraftwerk juist meer respect voor de intentie van de eigen muziek.) Trans-Europe Express wordt inderdaad in zijn geheel gespeeld maar ze beginnen gewoon bij kant-B. En nummers worden in allerlei frisse versies gespeeld. ‘Airwaves’, superkalm gezongen door Hütter, is omgebouwd tot een prachtige technotrack, ‘Radioactivity’ is alweer vernieuwd—Fukishima is toegevoegd in de rij kernrampen—en wordt in het Japans gezongen, zoals ‘The Model’ verrassend in het Duits wordt gezongen. Vrijwel alle nummers klonken spannend* en technologisch bij de tijd (er waren regelmatig serieuze subbas detonaties te ontwaren). Dat heeft de oude Hütter, met zijn vriendelijke lach aan het eind, toch allemaal weer goed uitgedacht. Kortom, een klasse apart.

* Ik ben liefhebber van de Tour de France suite op plaat, maar zoals mijn dochter opmerkte duurde deze live iets te lang, eigenlijk het enige minpunt naast misschien het ietwat korte 'Franz Schubert'.