The biggest danger with this current all-pervading sense of a nostalgic
wallowing, and the attendant obsession with revivalism is this: we might
miss our moment. Though I appreciate that this sounds like a
huge buzz kill, and I'm not suggesting that we suddenly disengage from
the history of dance music, but we can't just get comfortable with the
assumption that things have already been as good as they're going to
get.
Eindelijk de tijd gehad om
'Does Dance Music Have a Nostalgia Problem' van Angus Harrison te lezen. Weer een prettige blik van de jongere generatie op de huidige staat van dansmuziek. Stipt zowaar zaken als overcodering en de rol van muziektechnologie aan. Bijna maakt hij de volgende radicale stap, al lijkt hij niet te willen doorzetten, namelijk een diepere kritiek van de structuren van dansmuziek. Wordt het niet tijd om serieus aan de conventies van dansmuziek te twijfelen? Waarom altijd de discotheek (uitgevonden in de jaren zestig)? Het festival (zelfde periode)? Is die sociale context niet compleet verzadigd, laat staan gecommercialiseerd tot een geestdodende consumptiemachine? En dan is er nog de artistieke praktijk: waarom altijd de mix? Is de DJ-praktijk niet volkomen geritualiseerd met allerlei regeltjes die onze verwachtingen kaderen? De "correcte" manier van mixen, de "correcte" platen, de "correcte" apparatuur. Zolang die twee structuren niet veranderen zal dansmuziek blijven stagneren en uiteindelijk een nieuw soort jazz of rock worden. Wat op zich niet erg is, ik was er al jaren geleden van overtuigd dat ik ooit
Landcruising in het Concertgebouw zal gaan beluisteren (was die Mills/Garnier set uit 2004 trouwens compleet vergeten, die was inderdaad al heel erg gericht op terugblikken.) En uiteindelijk heb je niets te eisen, kan vernieuwing op onvoorspelbare wijze lang op zich laten wachten. Probeer je eens voor te stellen dat retromania nog een aantal generaties doorgaat...wie houdt daar rekening mee?
die generatie twentysomethings is zo onzeker zeg. en maar zeuren. poor me, poor us, we've got it all. information overload traantjes van een stel verwende eeuwige adolescenten. ze zijn zo cool dat ze doodgevroren zijn.
BeantwoordenVerwijderenik ben het overigens niet met je eens dat dit verfrissend is. daarvoor is het too less too late. juist omdat hij de anti-consumptiesprong die je aanhaalt niet maakt mist hij de juiste blik. ik kan niet langer blij zijn met een dode mus. daarvoor is de déluge après moi te groot.
ook simon reynolds zit ernaast: zolang je blijft focussen op technologie, het middel in plaats van het doel, is vooruitgang illusoir. dat had heidegger hem al kunnen vertellen in de jaren '40 van de vorige eeuw.
Je bent streng. :) Ik vind dat ze een kans moeten krijgen om zich kritisch te ontwikkelen, een eerste aanzet ben ik al blij mee. Ik ontwaar ook een andere toon, heel erg zoekend en vriendelijk. Bovendien moeten ze zich ontwikkelen in een lastige tijd.
BeantwoordenVerwijderenJa, die technologie, dat is maar een onderdeel van de assemblage. Vandaar dat ik me ook aan het voorbereiden op een lange termijn retromania, waar ik eerder wel dacht dat we een verzadigingspunt aan het bereiken waren.
Retromania is volgens mij slechts het culturele gedeelte van het probleem is. Ik ben er al een tijdje van overtuigd dat retromania deel uitmaakt van een algemene devolutie, zeg maar gerust sclerose. Zolang we het neoliberalisme (i.e. de vergoddelijking van technologie en het daarmee gepaard gaande consumentisme) niet kunnen/durven afschudden zie ik daar ook geen verandering in komen. En voordat het zo ver is, kan de planeet al volledig naar de kloten zijn. Ik denk trouwens dat we daar al veel dichter bij zijn dan we vermoeden.
BeantwoordenVerwijderenIk ben inderdaad streng, maar dat komt omdat ik het hele zielloze hoera-sfeertje al langer hoe meer beu ben. Kritiek moet tegenwoordig ook altijd weer gepaard gaan met een positieve quasi-ironische kwink. Ik zoek, om het met Diogenes te zeggen, een mens. Ik ontwaar alleen nog zombies en automata, the blind leading the blind, eeuwig rondjes draaiend door gebieden die allang volledig in kaart zijn gebracht, maar die elke keer opnieuw, als aan onnozele kinderen verklaard, als nieuw en spannend worden gepresenteerd.
Klinkt allemaal apocalyptisch, ik weet het. Maar ik zou zo graag eens bewijsstukken aan de horizon zien verschijnen die de andere kant uitwijzen.
Hetgeen me allemaal uiteraard niet zal tegenhouden om me verder te verdiepen in hetgeen wel de moeite waard is, ça va de soi. maar ik zou toch graag wat meer gesprekspartners hebben die hun vooroordelen en politiek correcte insteek durven laten varen.
Er zijn een aantal niveaus denk ik.
BeantwoordenVerwijderenHet mondiale niveau, waar ik denk dat we op een breekpunt zitten, of we weten het net om te buigen omdat een net genoeg mensen de 'mainstream' economie en politiek gewoonweg negeren, of we gaan er inderdaad met zijn allen aan onderdoor. Ik vind het al heel wat dat het eerste scenario niet eens ondenkbaar is. :)
Het culture niveau is op het moment waardeloos. Een volstrekte aanfluiting. En dan laat ik de kunstenaars buiten schot. Ik heb het dan over het kritische discours. Maar niemand wordt als Athene compleet uit het hoofd van Zeus geboren hè? Ik zie wel het verschil tussen mensen die vragen stellen en zij die echt compleet opgezogen zijn door de hyperrealiteit. En toch ook: weer een groot aantal Aphex Twin demo's uitgebracht die werkelijk volstrekt de vloer aanvegen met alles wat op het moment wordt gemaakt en men kijkt moedwillig de andere kant op.
Over het technologische niveau: ik begin de hypothese te vormen dat technologie die zich richt op de zon inherente progressiviteit uitdraagt. Ben er nog niet helemaal over uit, maar het gaat wel die richting op.