Een Nieuw Communisme?

Een scherpe Slavoj Žižek is de beste Žižek (kortom hij wordt niet afgeleid door gegoochel met films.) ‘The Non-Existence of Norway’ in London Review of Books heeft niet alleen een prachtige titel (hij wordt op wrange wijze uitgelegd) en een paar typisch žižekiaanse observaties (“To paraphrase Stalin, they are both worse.”) maar analyseert het huidige vluchtelingenprobleem op systematische wijze:

The new slavery is not confined to the suburbs of Shanghai, or Dubai, or Qatar. It is in our midst; we just don’t see it, or pretend not to see it. Sweated labour is a structural necessity of today’s global capitalism. Many of the refugees entering Europe will become part of its growing precarious workforce, in many cases at the expense of local workers, who react to the threat by joining the latest wave of anti-immigrant populism.

En hij durft daardoor met vergaande oplossingen te komen. De aflsuitende weet Žižek toch mee te verrassen. Wie weet? De diagnose is denk ik onvermijdelijk, maar het label voor de kuur moet nog aan gewerkt worden (het is toch het politieke equivalent van Buckler.) Los van het feit dat het neoliberale systeem zo strak in de sociale realiteit is vervlochten dat alleen een alexandriaanse hakbeweging het nog kan slechten. Aangezien het tijdperk van leiders met de toevoeging “de Grote” allang achter ons ligt, zal de scheur alleen door rampspoed teweeg gebracht kunnen worden. Op ruïnes groeien ook bloemen.