Vangelis - Albedo 0.39

Vreemd hoe je het verleden wordt ingetrokken zelfs als je op zoek bent naar de toekomst. Alsof je binnen het zwaartekrachtveld van een zwart gat bent geraakt en of je het wilt of niet wordt meegetrokken. Maar dit is een apart geval. Ik hoorde 'Albedo 0.39' het titelnummer van het Vangelis album uit 1976 op de prettige ambientmix van Surgeon op Freerotation van 12 juli. Aangezien ik het nummer niet kende klonk het enorm fris en avant-gardistisch. "Aah! Eindelijk nieuwe kosmische geluiden." Bij die gedachte had ik al onraad moeten ruiken. Heb de rest van Albedo 0.39 beluisterd en ook al is het titelnummer verreweg het beste, heeft het zijn momenten, vooral in het begin (opener 'Pulstar' ken ik door "osmosis", zo'n track die talloze keren als openingstune is gebruikt en, hoe kan het anders, in Carl Sagans Cosmos). Op een gegeven moment ontspoort de plaat bijna in bombastische gebaren waardoor het net niet een legendarische herontdekking wordt. Maar dat titelnummer doet je afvragen hoeveel van dit soort worpen in de toekomst nog wachten op herontdekking (een tweede geval deze week kom ik binnenkort nog op terug.)

Nu ik hier toch naar luister vraag ik me af waarom op dit soort muziek is neergekeken door de popkritiek? Pas met de late cd-versie van de Blade Runner soundtrack in 1994 mocht daar dankzij The Orb en Chill Out positief over worden verhaald. Aangezien ik vijf jaar oud was kan ik er weinig over zeggen maar je krijgt het gevoel dat in 1976 een soort cruciaal moment plaatsvond waar progrock synthetiseert. Tangerine Dream had het voorwerk gedaan en dit album samen met knaller Oxygène brengt het geluid naar de massa. Het is overigens frappant dat in Bradley Smiths intrigerende The Billboard Guide to Progressive Rock Tangerine Dream en Klaus Schulze wel uitgebreid wordt besproken en de rest van de synthesizergrootheden compleet wordt genegeerd. In die relatie met progrock zit natuurlijk het probleem, na Jaar Nul 1977 wordt dat tot taboe verklaard in de Angelsaksische poppers, die altijd de standaard is gebleven (slaafs gevolgd door Nederland waar punk calvinisme was voortgezet met andere middelen.) Is het dan toeval dat de synthesizer-muzikanten vrijwel allemaal uit het vasteland van Europa kwamen? Dat is ook een van de redenen waarom je in house zodra het verder van de U.K. wordt geproduceerd sterker hun invloed hoort. Over die invloed zou iemand ook een eens een uitgebreid historische artikel moeten schrijven.