donderdag 29 augustus 2013

Gehypnotiseerd door de weerspiegeling van retromania

De voorpublicatie van Mark Fishers Ghosts of my life (mooie titel, Japan via Goldie n'est pas?) in The Quietus zorgde gisteren voor een rimpeling in de informatiestroom:

Where is the 21st-century equivalent of Kraftwerk? If Kraftwerk’s music came out of a casual intolerance of the already-established, then the present moment is marked by its extraordinary accommodation towards the past. More than that, the very distinction between past and present is breaking down. In 1981, the 1960s seemed much further away than they do today. Since then, cultural time has folded back on itself, and the impression of linear development has given way to a strange simultaneity. 

Het is elegant geschreven en ik sympathiseer met de strekking van de tekst en toch voelde ik meteen twee belangrijke bezwaren opkomen. Allereerst is het denken in equivalenten achterhaald. We leven in een andere tijd. Er gaat geen nieuwe Beatles of Kraftwerk opstaan. De hele dynamiek van subculturen zoals die tot zeg maar 2001 functioneerde is voorbij, voor altijd. Maar belangrijker, en ergens hoop ik dat het boek in die zin niet nog een laag aan Retromania toevoegt,vindt men ook aan de kritische zijde de cult van het verleden stiekem niet te prettig? Of wel, begint men in het kritische discours ook in cirkels om retromania heen te draaien? Het begint nu toch op te vallen dat heel strategisch in dat soort kringen platen van o.a. James Holden en The Knife worden genegeerd. Ik voel een vreemd korte termijn denken, wel gericht op uitbundige historische parallellen, maar gecombineerd met het vreemde idee dat de huidig situatie permanent is.

3 opmerkingen:

  1. ja, dat denken in equivalenten... fisher blijft natuurlijk iemand van de universiteit, niet?

    nog zoiets: kraftwerk is groot geworden in de jaren zeventig van de vorige eeuw en en er zou nu in 2013 - het equivalent van 1913 ;-) - al een nieuwe kraftwerk moeten zijn. vergeet ook niet dat dit de man is die ooit sunn tot hauntology verklaarde :-)

    ik sta sceptisch :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. nu ik het stuk op the quietus heb gelezen, moet ik zeggen dat heel dat clubje (fisher, reynolds, nina power en hun maatjes) nu toch al een goeie tien jaar op hetzelfde ressentiment teert. en feitelijk is het een valse discussie, want het blijft immer bij dagnoses. nooit gaat het eens over mogelijkheden en oplossingen (of zijn ze ondertussen door hun eigen overtrokken analyses zo cognitief ondergesneeuwd, dat ze in dat woord niet meer geloven?).

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Exact! Dat probeerde ik eigenlijk te zeggen. ;)

    BeantwoordenVerwijderen