Jaren '70 licht

Interessant interview met cinematograaf Harris Savides, grotendeels over de kunst van het "jaren zeventig beeld" in film. Dit is een onderwerp waar ik daadwerkelijk ambivalent over ben. Jaren zeventig licht is een persoonlijke fascinatie, die langs herinnering, technologie, kindertijd gaat (de essentiële zaken zeg maar). Verrassend om te lezen dat Savides gewerkt heeft aan het hypnotiserende Somewhere (zie afbeelding) en The Yards (een niet bijster originele gangfilm met wonderbaarlijke belichting). Maar ergens loert het gevaar van de "we spelen alleen op jaren zestig apparatuur" retro-obssessie. Ik neem aan dat het uiteindelijk om de intentie gaat. Zoekt men een bepaalde naturalistische belichting? Is dat hoe men de realiteit "ziet" (ik ben er van overtuigd dat een bepaalde Amerikaanse realiteit, viezig, niet hyperreëel, vastzit in een soort jaren zeventig realiteit). Of wil men obsessief jaren zeventig auteurcinema nadoen? En moet men een film die in jaren zeventig speelt er in alles uit laten zien als de jaren zeventig? Is dat zelfs mogelijk? Ik kan me herinneren dat ik een scene uit het veelgeprezen Zodiac (ook met Savides) zag die mij op een of andere manier tegen de borst stuitte, namelijk een nachtelijke rit over de Golden Gate Bridge die overduidelijk met de computer was opgebouwd. Aan de andere kant: hoe moet je anders San Francisco in die tijd oproepen? Met een maquette? Is dat minder storend?