Nog een keer en dan houd ik erover op. De Grammy Awards hebben mij nooit geïnteresseerd, geen enkele prijsuitreiking interesseert me. Ik had er ook totaal niet bij stil gestaan dat Daft Punk genomineerd was voor ik weet niet hoeveel Grammy's. Maar wat mij wel interesseert, realiseerde ik gisteren, is de Grammy als symbool. Dat wil zeggen: als je een Off The Wall wilt maken, dan moet je ook Off The Wall prijzen winnen. De Grote Plaat kan niet alleen een conceptueel kunstwerk zijn (wat Random Access Memories op een niveau natuurlijk is), het moet ook daadwerkelijk succesvol zijn. Verkoopcijfers en radioplay versterken de onvermijdelijkheid van een Grote Plaat (naast tegenwoordig memes en twitter-hAtORz), maar het scenario wordt geperfectioneerd met een Grammy (zie de hints naar de plaats van de prijsuitreiking in deze constructie in Interstella 5555.) Laat staan vijf Grammy's, waarmee de Grote Plaat status definitief wordt.
Wat ik overigens wel prettig vind is dat met de Grammy voor Best Engineered Album nog een keer wordt benadrukt hoe goed Random Access Memories klinkt. Meer is hierover te lezen in dit artikel over de geluidstechnici van het album, waar ook al een soort melancholie in doorklinkt over wat je al snel kon ontwaren: dit zal niet snel worden herhaald. Ook omdat Daft Punk hetzelfde traject niet zal herhalen. Zelf gok ik overigens op twee mogelijke scenario's voor de opvolger. In Random Access Memories zijn al prog-motiefen aanwezig die vragen om te worden uitgewerkt tot hun Phaedra of Dark Side of the Moon en wat ik zo uit spaarzame uitspraken van Guy-Manuel de Homem-Christo heb begrepen is dat wel zijn ding. Of ze zitten retromania, de vulgariteit van EDM en de inspiratieloze "house"-revival de komende jaren uit en gaan terug naar hun wortels met een gooi naar het ultieme Amerikaanse house-album, waarbij Random Access Memories stijl allerlei figuren als Marshall Jefferson, Larry Heard en Lil'Louis worden betrokken en geëerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten