De verjaardag van Patrick Bateman

For example, would he be using social media—as a troll using fake avatars? Would he have a Twitter account bragging about his accomplishments? Would he be using Instagram, showcasing his wealth, his abs, his potential victims? Possibly. There was the possibility to hide during Patrick's '80s reign that there simply isn't now; we live in a fully exhibitionistic culture. Because he wasn't a character to me as much as an emblem, an idea, I would probably approach him the same way now and address his greatest fear: Would anyone be paying any attention to him?

Bret Easton Ellis schreef voor Town & Country een intrigerend stuk over 25 jaar American Psycho. Een mooie combinatie van melancholische autobiografie, herinneringen aan het Oude New York en speculatie over de houdbaarheid van de figuur Patrick Bateman. Zo lijkt het erop dat de roman toch eindelijk geaccepteerd is door een cultuur die bij verschijning in 1991 bevangen werd door massahysterie. Zelf werd ik daar destijds ook door geïntimideerd maar toen ik niet veel later op een Ellis-trip zat, verwonderde me het na al een paar pagina’s hoe ongemeen grappig American Psycho is (hoe verkeerd het werd gelezen—destijds, nu zelden meer—als het al werd gelezen.)

Bateman en zijn kornuiten leken mij toen een uitstervend ras en dat bleek een grote vergissing. Ellis schets helder hoe dit spookfiguur moeiteloos de afgelopen 25 jaar had mee kunnen komen (en ja, menig maal vraag ik me af welke kledingstukken hij nu zou dragen. Is hij blijven hangen in zijn jaren tachtig uniform? Of kan hij eindeloos oreren over obscure Japanse merken? Luistert hij nog steeds naar Huey Lewis & the News of is hij overgestapt op Hootie and the Blowfish?) En inmiddels kijkt men niet meer op wanneer bankiers of politici worden gekarakteriseerd als een soort gekanaliseerde psychopaten, neoliberale Eichmanns die alleen kunnen slagen vanwege een gebrek aan empathie, schuld of angst. Ik heb inmiddels wel behoefte aan een ander embleem, maar vreemd genoeg lijkt Ellis onwillekeurig de laatste romanfiguur te hebben gecreëerd die echt memorabel is. Ironisch, een geest, anders een fantast, samengesteld uit verwijzingen zonder uitgesproken persoonlijkheid en toch onvergetelijk.