Most of us succumb to the transformative appeal of club culture because we want something more out of life. The person we are on the dancefloor is someone we're not always in touch with, but is someone we wish we were. Out there, in the club—from the cramped basements miles away from civilization to the biggest dancefloors in the city—we want to believe that change is possible. The club, and the dancefloor specifically, is a place where we submit ourselves to provocation and challenge. It is a space for the most radical kinds of self-questioning.Uit het artikel 'Dixon and the Rise of Conservative Club Culture', dat er al een hele tijd aan zat te komen. Niet dat Dixon er per se toedoet, en ik houd zelf niet zo van het gebruik van de stropop (hier de silent majority clubber) maar verder heeft de auteur het allemaal prima geanalyseerd. Bovendien kan die dancewereld wel een beetje kritische zeflreflexie gebruiken (iets waar de meeste deelnemers niet zo heel goed in zijn.)
* Eerlijk is eerlijk ik heb de titel geleend van een van de comments. Te goed om te laten liggen.
Ik heb enkel onthouden uit de comments: "Don't know mates. I'm 43 and you're all fucked". Iets waar ik me (op een jaar na dan) bij kan aansluiten.
BeantwoordenVerwijderenAch, dit is een era van middelmatige muziek. Hoe zouden de dj's dan top kunnen zijn? Het is niet anders. Laten we gewoon blij wezen dat we veel beter en veel spannender tijden hebben meegemaakt. Dit is het tijdperk van de massa. Heeft de meerderheid dan ooit gelijk gehad?
Zoals met de meeste downward curves van tegenwoordig zie ik een stijgende lijn nog niet zo onmiddellijk aan de horizon.
Jij dit jaar een fantastische, levensveranderende plaat onthouden? Quod erat demonstrandum.
En misschien is de tijd dat muziek levens veranderde ook gewoon voorbij.
Daar ben ik zeker blij mee. :)
BeantwoordenVerwijderenLevensveranderde plaat, dat niet, maar daarover binnenkort meer.