De alcoholvrije club

Ik had laatst een droom waarin Jerry Garcia, zanger/gitarist van Grateful Dead, in een interview vertelde over optredens in de jaren zestig en zoiets stelde als “soms speelde we helemaal niet goed, maar dat maakte niet uit omdat het publiek de helft van de som was, en ons kon leiden. Dat is het belang van de vibe, man.” Ik werd een beetje teleurgesteld wakker dat het niet een echt interview was, want het geeft mooi een probleem aan waar ik al een tijd mee worstel (voor De Toekomst Hervonden: het hoofdstuk ‘Update op de Dansvloer’).

Vaak heb je geluk en vind je net een citaat dat je betoog helpt en soms heb je pech en open je een boek te laat. Dat gebeurde laatst toen ik DJ Culture van Ulf Poschardt weer eens uit de kast trok en tot mijn verbazing las dat in de legendarische New Yorkse discotheek Paradise Garage geen alcohol werd geschonken. Ik kan me ook een artikel in The Face herinneren waar de leden van Depeche Mode in een vroeg stadium in Detroit naar een technofeest worden gebracht om Derrick May te ontmoeten en vooral versteld staan dat er geen alcohol is te vinden. Lange tijd heb ik gedacht dat dit het resultaat van Amerikaans puritanisme was, maar de Paradise Garage met zijn beroemde geluidssysteem was gemaakt voor de muziek, en alleen de muziek. De mensen achter de discotheek hebben waarschijnlijk bewust gekozen om alcohol, bedwelmend en, uiteindelijk, agressie opwekkend, te weren. Tegelijkertijd was ik laatst bij een optreden van The Necks—een minimal jazzband die een lang geïmproviseerd stuk per optreden speelt—en merkte hoe groot de afstand is tussen muzikant en luisteraar. Je bent daar als luisteraar deel van een ritueel waarbij je beleefd de muziek bijna moet aanschouwen als een schilderij. Ik voelde geen werkelijke onderdompeling waar de muziek eigenlijk om vraagt. De muziekbeleving is klinisch geworden, in de greep geraakt van een breed gedragen maatschappelijk puritanisme, terwijl het juist een zone moet kunnen zijn waar de fantasie bloeit, regels worden overtreden.

De conclusie die volgt, kan iedereen trekken: het wordt tijd om te experimenteren met een alcoholvrije club. Ik had een tijd geleden een gerucht opgepikt dat de opvolger van Trouw, kleinschaliger zou worden (een oud schoolgebouw met veel hout?) en ik zou graag zien hoe dat hier kan werken. Vanzelfsprekend is er meteen tegen in te brengen dat het een club teveel inkomsten kost. Maar misschien is dat de prijs die je moet betalen wanneer je daadwerkelijk voor muziek kiest. En vanzelfsprekend zijn er genoeg drugs die wel de muziekervaring verhogen. Of een dergelijk hypothetische club meteen een coffeeshop moet hebben, kun je over twijfelen, vooral gezien de bureaucratische onzin die je er meteen gratis bij krijgt. De club nieuwe stijl moet bijna onzichtbaar zijn, voor elke bureaucratische inmenging en media-aandacht, meer een gerucht dan een merk. Een ander deurbeleid regelt al veel, ten minste totdat het drugsbeleid in de komende jaren verandert, wat gewoon gaat gebeuren. Binnen twintig - dertig jaar zijn marihuana, psilocybine, waarschijnlijk MDMA en LSD op nieuwe wijze legaal gemaakt. En geloof het of niet, we zullen het geïmporteerd krijgen uit de Verenigde Staten. De vibe via amazon.