Richtung 2000: Vorschau auf die Welt von morgen (1972)

Ah, de toekomst in 1972. Zoals uitgezonden door ZDF. Moderne architectuur. Synthesizers. Kant-en-klaar ontbijt. Proto-Smarts. Gigantische computers met lichtjes. Ouderwets krities ook in deel 3. Zulke programma's met een overkoepelend toekomstscenario, een soort collectief medicijn tegen future shock, zouden in ere hersteld mogen worden. Gewoon pompen die ideeën, mensen een beetje richting geven, hoe speculatief ook. Anders gaan fictieve series als Black Mirror de dienst uitmaken. Noodzakelijk pessimistisch (de White Christmas special was onlangs weer zeer duister) maar iets om naar uit te kijken is geen overbodige luxe.

Een Game Zonder Grenzen

 'De Melkweg Past in een Game', een titel waarmee je mijn aandacht krijgt. 400 miljard zonnestelsels. Oneindige vrijheid. Het is gewoon de opvolger van het goede oude Elite waarmee ik menig tieneruur heb doorgebracht! Ik zie dat de draaiende landingstechniek nog steeds wordt gebruikt. Mooie trailer waardoor ik bijna zin krijg om weer op pad te gaan (in combinatie met de Oculus Rift is het waarschijnlijk helemaal geweldig). Helaas, het is een spel waar je compleet in moet verdwalen. Wie heeft hier nog tijd voor?

Een Nieuwe Aristocratie

Mijn nieuwste essay voor Man Got Style (in het Engels). De laatste mannenmodellen van Saint Laurent zetten mij eens aan denken over de veranderende status van beroemdheid, erfelijkheid en maatschappelijke ideeën over schoonheid. Met een kleine futuristische speculatie aan het eind.

Een monument voor een gebroken natie

Een album dat zich verder zelf verklaart. Maar hoe kan het toch zijn dat zo'n statement zo slecht verkrijgbaar is, tegen zulke bizarre prijzen? Afwezig van Spotify (al is dat nog te begrijpen aangezien je er een fooi aan verdient). Is er geen enkel Europees label dat zich over de distributie ontfermt? En dan over twintig jaar zeker allemaal in retromania-modus schieten.

De Verdamping van Tijd

At the same time, one can perceive, faintly, an even deeper, more glacial political stasis underneath the frenzy of the present. Rosa calls this the “frenetic standstill,” the Boethian “nunc stans” in which one has no time, but in which an eternal, unchanging sameness afflicts the age, and the only salvation one can hope for is environmental catastrophe. For the feeling of the present moment, the movie Speed furnishes an incomparable allegory: if we lift our foot off the gas, death comes instantly.

Uit Too Fast, Too Furious: In Search of Time Gained, een elegant een veelzijdig essay in Throwback. Goed te combineren met 'Tijdstrijd' van Mark Fisher. Langzaamaan zijn zo de contouren te ontwaren van een complexe problematiek.

Boekpresentatie

19 December 17:00 in WORM te Rotterdam. De presentatie van De Toekomst Hervonden. Waarmee ook het fascinerende Eurofuturisme programma van WORM van start gaat.

Dan kan ik hierbij nog een keer Eyesberg onder de aandacht brengen vanwege hun prachtig ontwerp van het boek (de link heeft veel gedetailleerde foto's).

"Huh, huh, wanneer ga jij naar de maan?"

Okay, cool en het zou Dillinja of Photek vast goed staan, maar wellicht iets te futuristisch voor de straten van museumstad Amsterdam. Met een prijskaartje uit het jaar 2101. Wel uit Nederland. Hier de specificaties.

Mooi label toch:

Ursula Le Guin wijst de weg

"We will be wanting the voices of writers who can see alternatives to how we live now and can see through our fear-stricken society and its obsessive technologies to other ways of being, and even imagine some real grounds for hope."

Ursula Le Guin bij de ontvangst van haar National Book Foundation's Medal. Hieronder de rest van de korte speech die bestaat uit louter waarheden.

Handboek voor verandering

Uit de introductie van Ideas for Change:

This resource will help you successfully challenge power and authority.

Whether it’s local officials trampling on your rights or a national government destroying our dwindling freedoms, there is always a need – and a right – to confront power. Intrusive bureaucrats, bullying corporations and intemperate lawmakers all need to be reminded that authority requires respect for dignity and rights. Empowered citizens help ensure that this reminder is never far away from their consciousness.

Sometimes we can influence change in a gentle and conventional way, but there are times when the only message is one that’s more relentless and even disruptive. That’s often the way the world is changed for the better. We’ll explore all possible options throughout this text.

In short, this booklet is an activist’s armoury. It brings together the wisdom of hundreds of campaigners throughout the centuries to provide a strategic shop front that lays out campaigning techniques from gentle moral persuasion, to breathtakingly potent non-aggressive power strategies.

Simon Davies schreef een handig overzicht van verschillende manieren om veranderingen te bewerkstelligen. De principes worden in 100 overzichtelijke, korte punten gebracht.

Favoriete albums 2014 inclusief mix

2014. Een acceptabel muziekjaar, als je de cyclus van 365 dagen belangrijk vindt om muziek mee te kaderen. Een paar mooie comebacks, gedroomde samenwerkingen en gewoonweg een goede dosis spannende muziek. Over het effect op de komende jaren valt weinig te zeggen, maar men doet zijn best. Mijn tien favoriete platen in willekeurige volgorde, al denk ik dat Ex mijn favoriete plaat van 2014 is.

Plastikman - Ex

Ik heb elders Ex al uitgebreid besproken en kan hier nog maar enkele punten accentueren. Eigenlijk wist ik vanaf het moment dat ik de ‘trailer’ van Ex hoorde dat we hier met Hawtin in topvorm te maken zouden hebben. Ruimte, bliepjes, gevoel. Een even belangrijke comeback als Aphex Twin. Ex klinkt bekend en ontzettend fris. Dat heeft denk ik te maken met de snelheid waarmee Hawtin het heeft gemaakt. Een spontaan idee in plaats van een worsteling. Daarnaast zijn er tegenwoordig in techno gewoon weinig artiesten die dit kunnen: noten weglaten, geduld hebben en dan toch een ongekende emotionele diepte bereiken. Ex is eenvoudig weg te zetten als de definitieve manifestatie van museumtechno (dat ís het ook letterlijk). Veeleer vormt het een eerbetoon aan grootmeester Pete Namlook en een van de meest complete techno-albums tot nu toe. Vul hier je favoriete superlatief in.

Aphex Twin – Syro

Aphex Twin, dude.

GusGus – Mexico

De meest onderschatte popband van de laatste twintig jaar. Braaf blijft het IJslandse collectief geweldig album na geweldig album uitbrengen (met dank aan Kompakt die ze trouw een warm onderkomen verzorgt.) Mexico is weer op en top GusGus: dansbaar, melodieus en melancholisch. De riedel waarmee ‘Another Life’ begint - zo juist, zo spannend en opliftend als de beste ravekraker. Mexico is misschien niet zo consistent als Arabian Horse (‘Sustain’ doet me bijvoorbeeld niet zo veel) of compleet als meesterwerk Attention, maar als het goed is dan is er op het moment geen betere pop te vinden.

Scott Walker + Sunn o))) – Soused

Is bij sommige liefhebbers ten ondergegaan aan te hoge verwachtingen. Jammer voor hen. Een welhaast onvermijdelijke samenwerking: delen van The Drift baanden de weg richting Soused, dat een van de origineelste popalbums ooit mag heten. Beide artiesten vullen elkaar bijna moeiteloos aan en halen het beste in elkaar naar boven. De eerste Sunn-riff die neerdaalt is van een ongekende pracht. Walker heeft weer geweldige teksten geschreven vol intrigerende lagen en verwijzingen. Zijn zang past zoals verwacht prima bij Sunn dat hem ook lijkt uit te nodigen tot een bepaalde beweging voorwaarts –scherp en gericht— waardoor ‘Bull’ een heerlijke intensiteit krijgt en vervolgens uitdooft in van de mooiste lavadrones die Sunn ooit wist te kanaliseren. Een van mijn favoriete albums van beide artiesten.

Caustic Window – Caustic Window

De nerdmessias van techno keerde dit jaar eindelijk terug en werd met open armen ontvangen. Een soort officieuze aanloop vond eerder plaats met het Caustic Window album dat om vage redenen nooit werd uitgebracht. Het verloren gewaande testalbum werd geveild en na aankoop via een crowdfundtraject openbaar gemaakt. Een gift aan de mensheid: vintage Richard D. James muziek uit het glorieuze 1994. Het klinkt onaangetast door herinneringen extreem fris: speelse dansmuziek zoals maar een iemand kan maken. In interviews bleek RDJ verguld door het project en het heeft hem waarschijnlijk een laatste zetje gegeven om nieuw werk uit te brengen. Hopelijk volgt nu meer muziek uit zijn legendarische archief. Er kan nooit genoeg Aphex Twin muziek zijn.

Swans – To Be Kind

Deze dubbelaar van Swans 2.0 is zo opgehemeld en uitgebreid geanalyseerd dat er nog weinig aan valt toe te voegen. Niet alles is even goed. De funk in ‘Oxygen’ kan me gestolen worden en de blues is acceptabel. Nee, Swans moet BEUKEN! BEUKEN! BEUKEN! Dubbele drums in je solar plexus met een laag riffs erover heen gezandstraald. En dat gebeurt hier gelukkig regelmatig. Genadeloos psychedelische en hypnotische beukestein richting het hart van de zon. 

The Soft Pink Truth – Why Do the Heathen Rage?

The Soft Pink Truth heb ik altijd leuker gevonden dan Matmos waar Drew Daniel een helft van vormt. Toch is Why Do the Heathen Rage? een zeer onverwachte stap. Daniel blijkt al jaren een liefhebber van black metal, maar heeft daar als weldenkend mens ook zijn twijfels over. Want hoe is de liefde voor de muziek te verenigen met de meer discutabele kanten van het genre? Tijd om meta te gaan en door electronische covers het genre zowel te vieren als te kritiseren. De provocateurs geprovoceerd. Resultaat is een vuige, innovatieve en ook erg grappige plaat.

Lana Del Rey - Ultraviolence

Graag loop ik hand in hand met Lana na een gezamenlijke snowball heel traag richting de zonsondergang in de Pacifische Oceaan. Er zijn op het moment twee ekte-ekte popsterren, Taylor Swift en Lana del Rey. Swift kan ik respect voor opbrengen maar is meer iets voor mijn dochters, Lana is in Ellisaanse termen, post-Empire, met haar realistische lichaam en nihilistische teksten. Ultraviolence is een veel completer album dan haar debuut, dat een connectie zoekt en vindt met Mazzy Star. Het resultaat is een soort valiumversie van Appetite for Destruction. 

ø – Konstellaatio

Een van de platen die ik het meest heb geluisterd dit jaar. Mika Vainio (van Panasonic) is een veelzijdige technoartiest die zijn pseudoniem ø meestal gebruikte voor de betere minimal techno. Op Konstellaatio kiest hij voor een verstilde reis door de kosmos (de titel betekent sterrenbeeld in het Fins). Resultaat is de beste ambientplaat die ik in jaren heb gehoord, een soort onontgonnen vertakking van het WARP geluid van 1992-1994 met een vleugje Porter Ricks. Koud maar menselijk. Soulmuziek voor kosmonauten.

Ariel Pink – Pom Pom

Met gemak zijn beste album sinds The Doldrums. Een ijzersterke verzameling geflipte lo-fi yachtliedjes met het gebruikelijke Ariel Pink gevoel voor humor (waar niet iedereen helemaal gevoelig voor is, zelf lig ik helemaal in een deuk van schedelkleverachtige meligheid als dat "poompadora" op 'Exile on Frog Street'). Een soort god-als-10 jarige die overal zijn neus voor op haalt, classic rock als een soort muziekdoos in zijn hand bestudeert en het wel grappig vindt om even mee te spelen. En op een ander niveau is Pom Pom een van twee grootse L.A.-albums van 2014.

 

2014 Mix by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud

De Jas en Rave

Aangezien het overlappingen kent met bepaalde thema's van De Toekomst Hervonden hier ook maar even aankondigen: mijn eerste artikel/essay is gepubliceerd in het Berlijnse stijltijdschrift Man Got Style. Ik heb de vrije hand gekregen om over stijl te schrijven en dit onderwerp -de jas in dansmuziek- leek me wel een goede introductie. Vreemd genoeg (en gelukkig voor mij) een relatie waar ik nooit eerder over heb gelezen. Maar dat is natuurlijk het basisidee, om stukken te schrijven die niemand anders schrijft.

(Helmut Lang 1999 overigens, die jas hierboven)

Een Ballardiaans Huis

Het droomhuis van elke Ballardiaan, inclusief die auto vanzelfsprekend. House no. 118 van Hoodzielec, een mysterieuze figuur waar online verder niets zinnigs over is te vinden (spannend). Het kunnen architectonische concepten zijn, bewerkingen van bestaande gebouwen, foto's uit niet-bestaande brochures. Hoe dan ook, in dit huis gebeuren interessante dingen.

Gebroken steden

Nog eentje dan. Uit weer een interessant William Gibson interview, dit keer in The Telegraph:

“What I find curious about that,” he says, “is that it suggests that what we, or I, most like about cities is what happens when they’re partially broken. Friends my age in New York have ferocious nostalgia for the city of the late Seventies, which was in some ways a dreadful place for many of its residents. When I returned to London as an adult in the early Eighties, it was wonderful, but it didn’t seem to be functioning up to par in terms of what one would have imagined its engineers and social designers had intended. But people were living vividly and very interestingly amid the bits that worked and there were all those things that happened in cities when there’s available interstitial space; funny, impossible little retail operations that were completely charming and interesting.” He pauses. “For a city to become completely functional and completely successful economically seems to kill all of that, and I can’t really see the way out of that as a paradox.”

Las laatst in het zondagssupplement van El País een artikel over Venetië en hoe toerisme de stad in een zielloos museum heeft veranderd. Niet zo fraai. Aan de andere kant: legacy steden (ha, dat kon ik niet weerstaan) passen in het idee dat geschiedenis nog een van de weinige dingen met waarde zullen zijn in Europa.

De lange introductie van Matthew Lindsday bij zijn artikel over Bowie's Diamond Dogs geeft een mooi en grimmig beeld van de begin jaren zeventig. Het anti-museum.