Het Italo antidotum

Ze zijn opgekomen zoals je verwacht van artiesten in 2025, niet op de dansvloer, televisie, radio of tijdschrift maar via YouTube en vooral Instagram. Het Italiaanse duo Mind Enterprises verscheen door een gooi van het algoritme in je feed en trok, in die minuut die je hoogstens hebt, de aandacht. Vaak in een gewone setting, bijvoorbeeld de keuken, draaien of spelen twee mannen, gekleed in vintage jaren ‘80 polo’s, onberispelijke Italo disco met een vleugje humor, terwijl ze ondertussen een sigaret roken en elkaar een toost uitbrengen met een glas Campari. En dan blijken ze opeens in de kleine zaal van Paradiso te spelen. Elke hoop dat je te maken zou hebben met een niche fenomeen meteen de grond ingeboord, want voordat je het door had, waren de twee avonden uitverkocht. Niet getreurd, op de huidige manier, dus hoe dichter de avond komt, hoe eenvoudiger het is om toch kaartjes te bemachtigen. 

Wat me in eerste instantie opvalt, is hoe Mind Enterprises al iconen zijn. Wanneer ze het podium opstappen word je even overmand door het samenvallen van beeld en realiteit, daar zijn ze: de kleinere met zonnebril, snor en krullen naast de langere met bril en jasje. Net echt. In een uur spelen ze een fascinerende set met een briljante intro, snel gevolgd door hun bekendste liedje en daarna een soort hyperreële versie van Italo. Dat wil zeggen, het jaren ‘80 Italo-geluid dat een post-house update geeft gekregen wat betreft dynamiek en bas maar tegelijkertijd onmiskenbaar de melodische kracht inzet en daarnaast de symboliek van Italo ongegeneerd hergebruikt (girls, boys, beach, sun). Een olijke, glanzende oppervlakte met een knipoog en zonder enige duisternis, zelfs wanneer het tegen het einde opeens heerlijk hypnotiserend richting D.A.F. gaat. Als toegift wordt ‘Gloria’ van Umberto Tozzi gezongen, een prachtig eerbetoon (vreemd genoeg op vakantie zowel eerst de Branigan-versie als het origineel gehoord, na iets van 30 jaar.)

Mijn vriendin observeerde achteraf of ze het gaan maken, een serieuze carrière. Ik had daar zelf niet bij stil gestaan, in mijn beleving zijn ze al groots, zelf in de kleine zaal (bovendien gaan ze al een tijd mee, een van hun signature liedjes, 'Idol' is al acht jaar oud.) Ik denk in ieder geval dat ze de wind in de zeilen hebben, dansmuziek kent op het moment niet zijn meest inventieve periode en lijkt gevangen in festivalpodia waar de correcte muziek volgens de regeltjes moet worden gedraaid als achtergrond voor de sociale cohesie die de consumptie-ervaring tijdelijk oproept. Authentiek plezier lijkt zelden te worden opgeroepen. En daar kan Italo een tegenwicht bieden, zoals het eigenlijk altijd heeft gedaan, ik denk aan I-F’s trouw aan het genre in de jaren ‘90, Miss Kittin & The Hacker - First Album of Felix Da Housecats sublieme gebruik van het genre aan het begin van de jaren 2000. In die zin verschijnt Italo wanneer het nodig is, een zomerse dans zonder pretentie, een vergeeld futurisme.

Autechre in De Melkweg

30 jaar later weer in Amsterdam. Een andere Autechre maar wel een die de belofte van continue vernieuwing blijft nastreven. Een zo donker mogelijke zaal wat het eenvoudiger maakt om met je ogen dicht te luisteren en de muziek te volgen in zijn continue verandering. Een prachtig begin dat meteen mijn twijfels wegneemt. Subtiel komen de ritmes op en dan, zo ingenieus, het geluid van elektriciteit met een eigen onvoorspelbaar patroon...of is dat de bron van de technische problemen? Na een korte pauze pakken ze stevig door. Ik woonde hier als kind 100 meter verder. Dan zijn ze op de top van hun kunnen. In een draaikolk van drums bevindt zich de embryo van een wonderbaarlijk kwetsbare melodie. Acid-lijnen op geologische wijze platgedrukt door massa’s bas. Industrial. Dub. Electro. 22ste eeuwse jazz. Ritmes beginnen te draaien en vervormen als digitale lotussen uit een anime. Soms lijken ze de controle kwijt te raken over de drums. Ik ben mijn fietslichten vergeten. Het laatste level van Boulderdash op bizar hoog tempo. Even een rustpunt en weer verder. Totdat ik plots ben verzadigd, de concentratie is op en er rest onderwerping. Wel zin in bier nu, ga ik weer voor de crème brûlée stout? Een ideale Autechre-set duurt 60 minuten. Alles erna sta ik beleefd met vermoeide benen uit, maar er is geen eer meer aan te beleven. Michael Mann: "De echte film begint wanneer je de bioscoop verlaat." En het besef dat dit is hoe ver muziek op het moment gaat, het buitenaardse raakt, het onmenselijke voelt, herkent en een plek moet geven. 

The Universe Will Take Care of You

De bescheiden trip, lichtstralen omgevormd tot pulserende kristallen die op onmogelijke wijze langs elkaar schuiven. De mens als natuurgod verborgen in een andere groene wereld. Overal muziek die in je gehoorgang verdwijnt en ergens in de ziel verstuift, kleine inzichten doet opbloeien die weer verwaaien. De cadans van de Autobahn, dagdromen op de achterbank. Alles en niets tegelijkertijd. Les fleurs du bien.
 

Ooit...

 

Sly (1943 - 2025)

 

Ik zal hier altijd in geloven.

Andor 2: vechten tegen facisme

Hoe verfrissend dat Andor na twee seizoenen stopt, noodgedwongen want het loopt direct over in Rogue One. Geen onnodig tijdrekken met bespottelijke plottwists (zie Yellowjackets), dit was het. En dat is een zegen want zo blijft het een ongeschonden serie, verre van perfect, maar een fraai voorbeeld hoe je binnen de populaire cultuur een verhaal met gewicht kunt presenteren. Alles wat ik over het eerste seizoen schreef blijft geldig, inclusief de prachtige jassen. Ik vond het een opvallend geduldig en naargeestig verhaal met tegen het eind pas een sprankje hoop en de eerste "May the Force be with you." Wat overheerst en zich direct vertaalt naar het heden is de drukkende opmars van repressie, de controlestaat inclusief uitgelokt geweld en een conformistische media die het narratief van de macht klakkeloos overneemt. Andor legt zich zelf uit.

Vrouwelijk Ballardisme

  

Toen ik over Loose Talk, het nieuwe album van Bryan Ferry, las, was ik meteen geïntrigeerd. Want hij zingt er zelf niet op. Ferry verzorgt de muziek voor de stem van kunstenares Amelia Barratt die haar teksten voordraagt in plaats van zingt. Dat werkt goed, al dacht ik in eerste instantie dat ik het maar een keer zou beluisteren. Toch niet, want ik merk dat de plaat heel goed werkt in treinen en trams, momenten in beweging waar de gedachten vrijelijk verstrooien. Ik ontwaarde al snel Ballardiaanse associaties op Loose Talk (auto’s die zwenken, identieke mannen die uit een taxi stappen, een gevoel van verwondering in de moderne stad) wat op zich vaker is voorgekomen, zeker op de vroege albums van Roxy Music. Wat me meteen deed doorpakken met de vraag: is dit nu een vrouwelijk Ballardisme? Bestaat dat al of moet het verder worden uitgewerkt?