New Scientist Toekomst Special

Het wetenschapstijdschrift New Scientist is 60 jaar oud en presenteert een groot aantal artikelen over hoe de wereld er in 2076 uitziet (ik kan het halen met een mix van gunstige genen, hulpvaardige technologie en vooral een tekort aan collectieve domheid.) Helaas (maar eigenlijk terecht) grotendeels achter de paywall. Maar zo als overzicht ziet het er intrigerend uit. De implosie van de wereldpopulatie is waarschijnlijk de belangrijkste en eigenlijk meest voorspelbare. De anti-wetenschapbeweging is allang aan het pieken dus hoort niet in het rijtje thuis.

Wel compleet te lezen is het mooie portret van sciencefictionschrijver Stanisław Lem. Goede schrijver, met helaas een vrij pedante persoonlijkheid. Zo bekritiseerde hij op de toppunt van zijn faam alle Amerikaanse S.F.-schrijver met uitzondering van Philip K. Dick, die hem als dank in een van zijn paranoïde buien met een brief aan de F.B.I. er van beschuldigde een communistisch commitee te zijn.

Een ding zijn ze bij New Scientist vergeten: drugs. Ik denk dat deze in 2076 grotendeels zijn gelegaliseerd. Dat vreemde stigma, doorweven van bijgeloof en andersoortige irrationaliteit, is dan allang geërodeerd. Geen wonder, aangezien augmented reality in 2076 al zo ver is gevorderd dat het psychedelisch is. Hoogstens zullen bepaalde middelen als primitief en onhandig worden gezien. De War on Drugs zal voorbij zijn, maar het kankergezwel van autoritarisme blijft ongetwijfeld ongevraagde comebacks maken dus dat stigma zal weer ergens anders naar verschuiven. Misschien iets met technologie en dood. "Difficult to see. Always in motion is the future."

De Toekomst van Amerika (remix)

Ik geef eerlijk toe dat ik nooit in een presidentschap van Trump heb geloofd. Dat hij het uiteindelijk voor elkaar heeft gekregen is dankzij een soort ‘perfect storm’ van uiteenlopende factoren, van onverwachte demografische groepen die op hem stemden, onkunde, tot vreemde allianties die hem een handje hielpen. Achteraf lijkt het allemaal bijna logisch. Hoe dan ook, de Verenigde Staten krijgt de president die het verdient, een zelfgenoegzame, decadente, schreeuwlelijk. De ultieme president, meer dan nog dan Reagan, een die sciencefictionschrijvers als decennia lang aan zagen komen (naast een enkele denker als Richard Rorty), een reality tv-ster en merk, de fantasie van een geslaagde zakenman. In die zin is Trump de ware anti-retro president.

Wat te verwachten van vier jaar Trump? Zijn ideeën waren meestal zo vaag, niet meer dan geïmproviseerde slogans en onzin als “the cyber” dat het alle kanten op kan gaan. Obama’s paranoia heeft het grondwerk gelegd voor een politiestaat die nog niet zijn volledige kracht heeft laten zien en komt nu in handen van een onberekenbare persoonlijkheid. Trump gaat natuurlijk ook aan de leidraad van Wall Street lopen en zal zelf waarschijnlijk het Transatlantische Handelsakkoord tekenen zodra hij is bijgepraat (op gênante wijze smeekten E.U.-leiders hem vrijwel direct om te tekenen.) Ik hoop dat hij zijn isolationisme wel waarmaakt, maar Dubya kon dat ook niet langer dan een jaar volhouden. Het zou wel rustgevend zijn, zeker als Poetin niet steeds, zoals door Obama, in zijn ballen wordt geprikt. Wat Trump persoonlijk hierover gelooft maakt niet zoveel uit. De Deep State opereert bijna onafhankelijk en kan op elk moment besluiten provocaties te orkestreren om een nieuwe Vietnam-oorlog of ander desastreus avontuur te ontketenen. Dat het land zichzelf vervolgens vervuilt, koppig een anti-klimaatverandering punt wil maken is dan fijn theater en ik hoop nog een keer mee te maken dat Florida onderloopt.

Maar ik denk dat Trump vooral een symbolische rol zal spelen. Hij zal zich snel vervelen door het saaie leven in Washington en zelf gaan golfen terwijl hij de bureaucratische rotklussen delegeert naar zijn inner circle onder leiding van de enge evangelist Mike Pence (rechtstreeks uit een Stephen King roman gestapt.) En zoals het er naar uitziet zullen dat verschrikkelijke figuren zijn die waarschijnlijk veertig jaar aan trage vooruitgang willen proberen weg te vagen. Hoe dat gaat uitpakken is onduidelijk maar de fictie van Robert Silverberg, Norman Spinrad, Philip K, Dick, James Blish en met name John Brunner heeft genoeg scenario’s aangedragen. Zoals eerder dit jaar met het Verenigd Koninkrijk voel ik vooral opluchting dat ik daar niet woon (wellicht niet te vroeg juichen met onze xenofobe variant van Guus Geluk in de wachtkamer.)

Want wat betekent het voor mezelf: vooral een zeer grote behoefte om het (hypothetische) isolationisme te accepteren en de Amerikaanse desinteresse voor de rest van de wereld terug te kaatsen. De Amerikaanse hyperrealiteit is saai en grimmig geworden. Maar dat afzweren zal nog een flinke klus blijken te zijn. Vanwege mijn werk al, maar ook hoe informatiestromen zich in je leven nestelen, je ontkomt er niet aan. En al helemaal niet in Nederland, dat volstrekt geobsedeerd lijkt door Amerika. Eigenlijk is alleen een offline leven de enige optie...en om veilig te zijn moet je ook verhuizen naar een land buiten Europa. Vooral wachtend op het moment dat de mens zich bevrijdt van de Aarde.