De cyberpunk-chique van ACRONYM

William Gibson noemde The Cut zijn favoriete korte SF-film van de eeuw. Dat weet ik nog niet, maar het is zeker een vermakelijk futuristisch scenario, met zowaar iets van humor. Het cleane en interessante leven tijdens De Tweede Informatie-oorlog. Als reclame/presentatie is het natuurlijk compleet next-level. Ken-Tonio Yamamoto maakte de film in opdracht van het kledingmerk ACRONYM, specialisten in strenge cyberpunk-chique. Helaas zeer prijzig, al droom ik soms van de J1A-GT (3L Gore-Tex Pro Interops jas, regendicht en genoeg zakken) = ongeveer 1000 verkochte examplaren van Kritische massa.

My Definition of Ambient Music

Vond eindelijk tijd voor een lange ambient-mix die beide kanten van de stijl belicht, de eerste helft lichter van aard, muziek voor peinzende meermannen, en een schaduwkant, muziek voor slapeloze vampiers.



01. Hans Zimmer - This Rock - One Being
02. Michel Redolfi - Immersion Partielle
03. Simon Scott - Sealevel.4
04. Seefeel - CH-Vox
05. 武満徹 - Romance
06. Max Würden - Unterwasser
07. Santana - Eternal Caravan of Reincarnation
08. Paul Bley, Franz Koglmann, Gary Peacock - Annette
09. Robbie Basho - Cathedrals et Fleurs de Lis
10. Transonic - Whirpool (Slow Spiral of Clouds)
11. Biosphere - The Seal and the Hydrophone v.1
12. Fennesz - Mahler Remixed 4
13. Hans Zimmer - Journey to the Line (with voiceover)
14. John Carpenter - Nobody Home
15. Tirath Singh Nirmala - Moore Edge Hush
16. Faust - Lauft...Heisst Das es Lauft
17. William S. Burroughs - Naked Lunch excerpts - You Got Any Egg For Fats
18. Velvet Cacoon - Earth and Dark Petals
19. Carl Sagan - Cosmos episode 1: The Shores of the Cosmic Ocean
20. Coil - Dark River
21. This Mortal Coil - Late Night
22. György Ligeti - Volumina
23. Cluster - Proantipro
24. Alec Empire - La Guerre d'Opium
25. Jozef van Wissem & SQURL - Sola Gratia (part 2)
26. Conrad Schnitzler, Ricardo Villalobos, Max Loderbauer - Zug (Cassette Concert by Gen Ken Montgomery)
27. Igor Wakhevitch - Aurore
28. Hans Zimmer - Brothers - Leaving (voiceover)

Instant Solar Punk icoon

Onvermijdelijk eigenlijk.

De trench coat met zonnepanelen van Junya Wantanabe, toch de ontwerper waar ik altijd van vermoedde dat hij een belangrijke rol ging spelen in Solar Punk. Zou zo uit een animé kunnen komen waar de zon nooit schijnt en is waarschijnlijk onbetaalbaar. Je smartphone er mee opladen is eigenlijk ook best wel teleurstellend onambitieus. Maar als object krijgt het een toekomst hervonden-stempel van goedkeuring.

Over denkbeeldige steden

Seeing how architecture can be used to oppress and exclude but also to subvert and resist is key to understanding the cities we inhabit, all over the world. Even where we do not face overt militarised areas, we face encroaching commercial and liminal spaces that alienate us from our own cities. In Ancient Greece, the word polis was used to refer to both the city and its inhabitants. A city consisting of endlessly spied-on consumers rather than citizens is a cruel forgery, however shiny and new. Yet this example is being actively pursued.

Uit 'Imaginary cities — radical ideas' van Darran Anderson. Een mooi, uptempo artikel dat een aantal ideeën lanceert over het verbeelden van nieuwe steden. En daar wat belangrijke politieke observaties aan toevoegt. (Hopelijk snel hier meer over, het overlapt gedeeltelijk met een essay dat ik aan het voorbereiden ben.)

Uit de oude doos: Tiergarten (Supermayer remix)

Ik was bezig met een deel van mijn archief te kopiëren naar de cloud en kwam dit oude artikel tegen voor De Subjetivisten, gedateerd 9 december 2007. Ik denk dat ik het destijds heb gepubliceerd maar vreemd genoeg is het niet opgenomen in Toekomstdagen 2002 - 2007. Wellicht dat ik die collectie ook nog eens ga herzien. Nog steeds bizar dat die remix nooit werd uitgebracht.

Tiergarten (Supermayer remix)

Rufus Wainwright, zal ik direct toegeven, heb ik weinig mee. Hij is mij vagelijk bekend als indie-popprins met familie-issues. En toch, toen ik vernam dat het dynamische Kompakt duo Supermayer (voor non-housers: Michael Mayer en Superpitcher) een liedje van hem had geremixt voelde dat minder tegennatuurlijk dan je zou verwachten. Misschien dat de indie-minimal connectie die eerder dit jaar werd gelegd met de Pantha du Prince remix van Animal Collective’s ‘Peacebone’ voor enige gewenning heeft gezorgd, maar ik denk dat er een andere overeenkomst, voorbij de Duitse titel, bestaat die de samenwerking minder absurd doet lijken. Het gaat om een stijl, vooral de sjaal-dragende melancholicus Superpitcher is een dandy die ergens in een zelfde kwadrant opereert als Wainwright, hoe zeer zij muzikaal ook van elkaar verschillen.

Want iets moet die synergie verklaren die de ‘Tiergarten’ remix tot een van de late muzikale hoogtepunten van het jaar maken en, dat durf ik nu al te stellen, de meest ambitieuze en spannende remix sinds Superpitcher zelf in 2005 ‘Don’t Save Us From The Flames’ van M83 onder handen nam. Gezien de staat van dienst van Mayer en Superpitcher zou dit niet moeten verbazen, ware het niet dat hun Supermayer project tot nu toe niet altijd heeft kunnen overtuigen. Je wordt inmiddels als plezierdodende cynicus betiteld als je de mening bent toegedaan dat het Save The World-album een wisselvallige onderneming was, een geforceerd eclectisch popalbum waarvan het hoogtepunt ‘Two Of Us’ echt de meest ongenadige vloervuller vormt. Hun ‘Doppelwhipper’-remix borduurde daarna gelukkig door op dat model van groots opgezette Italo-house vol subtiele muzikale snuisterijen. Maar zelfs dat lijkt nu een voorstudie van ‘Tiergarten’ waarvoor Supermayer alles uit de kast trekt en tegelijkertijd de eigen stijl perfectioneert.

Het begin is al onconventioneel. Bijna tweeënhalf minuut lang zingt Wainwright het origineel, een fijn spel met Beach Boys-in-kerststemming-melodieën, de enige waarneembare ingreep aan Duitse zijde het verwijderen van de akoestische gitaar. Dan kondigt een voorzichtige beat zich aan waar een fijn brommende bas zich mee vermengt. Wainwright keert terug, alleen wordt ‘Tiergarten’ langzaam maar zeker uit elkaar getrokken, alsof hij het liedje nog een keer in een droom zingt. Na zeven minuten valt alles stil en zal Wainwright niet meer terugkeren. We zijn dan pas op de helft. De beat keert terug en we rijden de Autobahn op richting Düsseldorf, Ralf en Florian op de achterbank met Carl Craig goedkeurend knikkend ertussenin gezeten. Soms lijkt de auto over de weg te zweven, een geheime versnelling ingeschakeld die ze voorbij het neon zal dragen richting de sterren waarna alleen het geluid van regen klinkt.

De vraag die overblijft: is er een dj die dit zal draaien? Een remix impliceert een praktijk van de dansvloer. De ‘Tiergarten’ remix is echter zo gevormd dat hij in zijn geheel moet worden gedraaid, het eerste gedeelte van Wainwright is nodig om de rest te “begrijpen”. Misschien dat er dj’s zijn die willen maar is er ook een publiek dat niet massaal de dansvloer verlaat? Kortom, een housetrack die andere luisterervaringen vereist, kerstvieringen in Marskoloniën, of tot die tijd aanbreekt de auto op duistere ritten, verlate snelwegen. Fabelhaft.

Kritische massa: schrijven over muziek

De digitale versie van mijn nieuwe boek Kritische massa: schrijven over muziek is nu verkrijgbaar. Je kunt het vinden op Amazon. Een conventioneel boek volgt later deze maand.

Kritische massa presenteert aan de hand van vijfentwintig albums een manier om over muziek te schrijven die de uitdaging aangaat met veranderingen die het online landschap de afgelopen twintig jaar heeft teweeggebracht (soms positief, soms negatief.) Het is een persoonlijke analyse die op verschillende manieren gelezen kan worden als een kritiek op de huidige popjournalistiek, een geschiedenis van de opnametechnologie sinds de opkomst van dubreggae, een alternatieve muziekgeschiedenis, een autobiografie gerelateerd aan platen, een herinnering aan Britse weekbladen en een betoog over de rol van drugs in muziek.

Helemaal conform de huidige stijl heb ik een Spotify-playlist gemaakt die mooi aansluit bij de hoofdstukken (maar wel aan het einde van de tekst is geplaatst.) Alleen Royal Trux en Michael Mayer ontbreken.