Richtung 2000: Vorschau auf die Welt von morgen (1972)

Ah, de toekomst in 1972. Zoals uitgezonden door ZDF. Moderne architectuur. Synthesizers. Kant-en-klaar ontbijt. Proto-Smarts. Gigantische computers met lichtjes. Ouderwets krities ook in deel 3. Zulke programma's met een overkoepelend toekomstscenario, een soort collectief medicijn tegen future shock, zouden in ere hersteld mogen worden. Gewoon pompen die ideeën, mensen een beetje richting geven, hoe speculatief ook. Anders gaan fictieve series als Black Mirror de dienst uitmaken. Noodzakelijk pessimistisch (de White Christmas special was onlangs weer zeer duister) maar iets om naar uit te kijken is geen overbodige luxe.

Een Game Zonder Grenzen

 'De Melkweg Past in een Game', een titel waarmee je mijn aandacht krijgt. 400 miljard zonnestelsels. Oneindige vrijheid. Het is gewoon de opvolger van het goede oude Elite waarmee ik menig tieneruur heb doorgebracht! Ik zie dat de draaiende landingstechniek nog steeds wordt gebruikt. Mooie trailer waardoor ik bijna zin krijg om weer op pad te gaan (in combinatie met de Oculus Rift is het waarschijnlijk helemaal geweldig). Helaas, het is een spel waar je compleet in moet verdwalen. Wie heeft hier nog tijd voor?

Een Nieuwe Aristocratie

Mijn nieuwste essay voor Man Got Style (in het Engels). De laatste mannenmodellen van Saint Laurent zetten mij eens aan denken over de veranderende status van beroemdheid, erfelijkheid en maatschappelijke ideeën over schoonheid. Met een kleine futuristische speculatie aan het eind.

Een monument voor een gebroken natie

Een album dat zich verder zelf verklaart. Maar hoe kan het toch zijn dat zo'n statement zo slecht verkrijgbaar is, tegen zulke bizarre prijzen? Afwezig van Spotify (al is dat nog te begrijpen aangezien je er een fooi aan verdient). Is er geen enkel Europees label dat zich over de distributie ontfermt? En dan over twintig jaar zeker allemaal in retromania-modus schieten.

De Verdamping van Tijd

At the same time, one can perceive, faintly, an even deeper, more glacial political stasis underneath the frenzy of the present. Rosa calls this the “frenetic standstill,” the Boethian “nunc stans” in which one has no time, but in which an eternal, unchanging sameness afflicts the age, and the only salvation one can hope for is environmental catastrophe. For the feeling of the present moment, the movie Speed furnishes an incomparable allegory: if we lift our foot off the gas, death comes instantly.

Uit Too Fast, Too Furious: In Search of Time Gained, een elegant een veelzijdig essay in Throwback. Goed te combineren met 'Tijdstrijd' van Mark Fisher. Langzaamaan zijn zo de contouren te ontwaren van een complexe problematiek.

Boekpresentatie

19 December 17:00 in WORM te Rotterdam. De presentatie van De Toekomst Hervonden. Waarmee ook het fascinerende Eurofuturisme programma van WORM van start gaat.

Dan kan ik hierbij nog een keer Eyesberg onder de aandacht brengen vanwege hun prachtig ontwerp van het boek (de link heeft veel gedetailleerde foto's).

"Huh, huh, wanneer ga jij naar de maan?"

Okay, cool en het zou Dillinja of Photek vast goed staan, maar wellicht iets te futuristisch voor de straten van museumstad Amsterdam. Met een prijskaartje uit het jaar 2101. Wel uit Nederland. Hier de specificaties.

Mooi label toch:

Ursula Le Guin wijst de weg

"We will be wanting the voices of writers who can see alternatives to how we live now and can see through our fear-stricken society and its obsessive technologies to other ways of being, and even imagine some real grounds for hope."

Ursula Le Guin bij de ontvangst van haar National Book Foundation's Medal. Hieronder de rest van de korte speech die bestaat uit louter waarheden.

Handboek voor verandering

Uit de introductie van Ideas for Change:

This resource will help you successfully challenge power and authority.

Whether it’s local officials trampling on your rights or a national government destroying our dwindling freedoms, there is always a need – and a right – to confront power. Intrusive bureaucrats, bullying corporations and intemperate lawmakers all need to be reminded that authority requires respect for dignity and rights. Empowered citizens help ensure that this reminder is never far away from their consciousness.

Sometimes we can influence change in a gentle and conventional way, but there are times when the only message is one that’s more relentless and even disruptive. That’s often the way the world is changed for the better. We’ll explore all possible options throughout this text.

In short, this booklet is an activist’s armoury. It brings together the wisdom of hundreds of campaigners throughout the centuries to provide a strategic shop front that lays out campaigning techniques from gentle moral persuasion, to breathtakingly potent non-aggressive power strategies.

Simon Davies schreef een handig overzicht van verschillende manieren om veranderingen te bewerkstelligen. De principes worden in 100 overzichtelijke, korte punten gebracht.

Favoriete albums 2014 inclusief mix

2014. Een acceptabel muziekjaar, als je de cyclus van 365 dagen belangrijk vindt om muziek mee te kaderen. Een paar mooie comebacks, gedroomde samenwerkingen en gewoonweg een goede dosis spannende muziek. Over het effect op de komende jaren valt weinig te zeggen, maar men doet zijn best. Mijn tien favoriete platen in willekeurige volgorde, al denk ik dat Ex mijn favoriete plaat van 2014 is.

Plastikman - Ex

Ik heb elders Ex al uitgebreid besproken en kan hier nog maar enkele punten accentueren. Eigenlijk wist ik vanaf het moment dat ik de ‘trailer’ van Ex hoorde dat we hier met Hawtin in topvorm te maken zouden hebben. Ruimte, bliepjes, gevoel. Een even belangrijke comeback als Aphex Twin. Ex klinkt bekend en ontzettend fris. Dat heeft denk ik te maken met de snelheid waarmee Hawtin het heeft gemaakt. Een spontaan idee in plaats van een worsteling. Daarnaast zijn er tegenwoordig in techno gewoon weinig artiesten die dit kunnen: noten weglaten, geduld hebben en dan toch een ongekende emotionele diepte bereiken. Ex is eenvoudig weg te zetten als de definitieve manifestatie van museumtechno (dat ís het ook letterlijk). Veeleer vormt het een eerbetoon aan grootmeester Pete Namlook en een van de meest complete techno-albums tot nu toe. Vul hier je favoriete superlatief in.

Aphex Twin – Syro

Aphex Twin, dude.

GusGus – Mexico

De meest onderschatte popband van de laatste twintig jaar. Braaf blijft het IJslandse collectief geweldig album na geweldig album uitbrengen (met dank aan Kompakt die ze trouw een warm onderkomen verzorgt.) Mexico is weer op en top GusGus: dansbaar, melodieus en melancholisch. De riedel waarmee ‘Another Life’ begint - zo juist, zo spannend en opliftend als de beste ravekraker. Mexico is misschien niet zo consistent als Arabian Horse (‘Sustain’ doet me bijvoorbeeld niet zo veel) of compleet als meesterwerk Attention, maar als het goed is dan is er op het moment geen betere pop te vinden.

Scott Walker + Sunn o))) – Soused

Is bij sommige liefhebbers ten ondergegaan aan te hoge verwachtingen. Jammer voor hen. Een welhaast onvermijdelijke samenwerking: delen van The Drift baanden de weg richting Soused, dat een van de origineelste popalbums ooit mag heten. Beide artiesten vullen elkaar bijna moeiteloos aan en halen het beste in elkaar naar boven. De eerste Sunn-riff die neerdaalt is van een ongekende pracht. Walker heeft weer geweldige teksten geschreven vol intrigerende lagen en verwijzingen. Zijn zang past zoals verwacht prima bij Sunn dat hem ook lijkt uit te nodigen tot een bepaalde beweging voorwaarts –scherp en gericht— waardoor ‘Bull’ een heerlijke intensiteit krijgt en vervolgens uitdooft in van de mooiste lavadrones die Sunn ooit wist te kanaliseren. Een van mijn favoriete albums van beide artiesten.

Caustic Window – Caustic Window

De nerdmessias van techno keerde dit jaar eindelijk terug en werd met open armen ontvangen. Een soort officieuze aanloop vond eerder plaats met het Caustic Window album dat om vage redenen nooit werd uitgebracht. Het verloren gewaande testalbum werd geveild en na aankoop via een crowdfundtraject openbaar gemaakt. Een gift aan de mensheid: vintage Richard D. James muziek uit het glorieuze 1994. Het klinkt onaangetast door herinneringen extreem fris: speelse dansmuziek zoals maar een iemand kan maken. In interviews bleek RDJ verguld door het project en het heeft hem waarschijnlijk een laatste zetje gegeven om nieuw werk uit te brengen. Hopelijk volgt nu meer muziek uit zijn legendarische archief. Er kan nooit genoeg Aphex Twin muziek zijn.

Swans – To Be Kind

Deze dubbelaar van Swans 2.0 is zo opgehemeld en uitgebreid geanalyseerd dat er nog weinig aan valt toe te voegen. Niet alles is even goed. De funk in ‘Oxygen’ kan me gestolen worden en de blues is acceptabel. Nee, Swans moet BEUKEN! BEUKEN! BEUKEN! Dubbele drums in je solar plexus met een laag riffs erover heen gezandstraald. En dat gebeurt hier gelukkig regelmatig. Genadeloos psychedelische en hypnotische beukestein richting het hart van de zon. 

The Soft Pink Truth – Why Do the Heathen Rage?

The Soft Pink Truth heb ik altijd leuker gevonden dan Matmos waar Drew Daniel een helft van vormt. Toch is Why Do the Heathen Rage? een zeer onverwachte stap. Daniel blijkt al jaren een liefhebber van black metal, maar heeft daar als weldenkend mens ook zijn twijfels over. Want hoe is de liefde voor de muziek te verenigen met de meer discutabele kanten van het genre? Tijd om meta te gaan en door electronische covers het genre zowel te vieren als te kritiseren. De provocateurs geprovoceerd. Resultaat is een vuige, innovatieve en ook erg grappige plaat.

Lana Del Rey - Ultraviolence

Graag loop ik hand in hand met Lana na een gezamenlijke snowball heel traag richting de zonsondergang in de Pacifische Oceaan. Er zijn op het moment twee ekte-ekte popsterren, Taylor Swift en Lana del Rey. Swift kan ik respect voor opbrengen maar is meer iets voor mijn dochters, Lana is in Ellisaanse termen, post-Empire, met haar realistische lichaam en nihilistische teksten. Ultraviolence is een veel completer album dan haar debuut, dat een connectie zoekt en vindt met Mazzy Star. Het resultaat is een soort valiumversie van Appetite for Destruction. 

ø – Konstellaatio

Een van de platen die ik het meest heb geluisterd dit jaar. Mika Vainio (van Panasonic) is een veelzijdige technoartiest die zijn pseudoniem ø meestal gebruikte voor de betere minimal techno. Op Konstellaatio kiest hij voor een verstilde reis door de kosmos (de titel betekent sterrenbeeld in het Fins). Resultaat is de beste ambientplaat die ik in jaren heb gehoord, een soort onontgonnen vertakking van het WARP geluid van 1992-1994 met een vleugje Porter Ricks. Koud maar menselijk. Soulmuziek voor kosmonauten.

Ariel Pink – Pom Pom

Met gemak zijn beste album sinds The Doldrums. Een ijzersterke verzameling geflipte lo-fi yachtliedjes met het gebruikelijke Ariel Pink gevoel voor humor (waar niet iedereen helemaal gevoelig voor is, zelf lig ik helemaal in een deuk van schedelkleverachtige meligheid als dat "poompadora" op 'Exile on Frog Street'). Een soort god-als-10 jarige die overal zijn neus voor op haalt, classic rock als een soort muziekdoos in zijn hand bestudeert en het wel grappig vindt om even mee te spelen. En op een ander niveau is Pom Pom een van twee grootse L.A.-albums van 2014.

 

2014 Mix by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud

De Jas en Rave

Aangezien het overlappingen kent met bepaalde thema's van De Toekomst Hervonden hier ook maar even aankondigen: mijn eerste artikel/essay is gepubliceerd in het Berlijnse stijltijdschrift Man Got Style. Ik heb de vrije hand gekregen om over stijl te schrijven en dit onderwerp -de jas in dansmuziek- leek me wel een goede introductie. Vreemd genoeg (en gelukkig voor mij) een relatie waar ik nooit eerder over heb gelezen. Maar dat is natuurlijk het basisidee, om stukken te schrijven die niemand anders schrijft.

(Helmut Lang 1999 overigens, die jas hierboven)

Een Ballardiaans Huis

Het droomhuis van elke Ballardiaan, inclusief die auto vanzelfsprekend. House no. 118 van Hoodzielec, een mysterieuze figuur waar online verder niets zinnigs over is te vinden (spannend). Het kunnen architectonische concepten zijn, bewerkingen van bestaande gebouwen, foto's uit niet-bestaande brochures. Hoe dan ook, in dit huis gebeuren interessante dingen.

Gebroken steden

Nog eentje dan. Uit weer een interessant William Gibson interview, dit keer in The Telegraph:

“What I find curious about that,” he says, “is that it suggests that what we, or I, most like about cities is what happens when they’re partially broken. Friends my age in New York have ferocious nostalgia for the city of the late Seventies, which was in some ways a dreadful place for many of its residents. When I returned to London as an adult in the early Eighties, it was wonderful, but it didn’t seem to be functioning up to par in terms of what one would have imagined its engineers and social designers had intended. But people were living vividly and very interestingly amid the bits that worked and there were all those things that happened in cities when there’s available interstitial space; funny, impossible little retail operations that were completely charming and interesting.” He pauses. “For a city to become completely functional and completely successful economically seems to kill all of that, and I can’t really see the way out of that as a paradox.”

Las laatst in het zondagssupplement van El País een artikel over Venetië en hoe toerisme de stad in een zielloos museum heeft veranderd. Niet zo fraai. Aan de andere kant: legacy steden (ha, dat kon ik niet weerstaan) passen in het idee dat geschiedenis nog een van de weinige dingen met waarde zullen zijn in Europa.

De lange introductie van Matthew Lindsday bij zijn artikel over Bowie's Diamond Dogs geeft een mooi en grimmig beeld van de begin jaren zeventig. Het anti-museum.

Grote Werken: Tropical Islands

The hangar at Brand-Briesen, known as the Aerium, is one of the world's largest buildings: The only larger buildings are the Boeing Everett works, the Airbus A380 super-jumbo assembly hall, and a Target distribution warehouse in Washington state. (It's 360 metres long and over 100 metres high: so large you could fit a Nimitz class super-carrier inside it.) It was a suitably ambitious plant for what was essentially a plan to build an aircraft with a cargo capacity even greater than the Antonov An-225 Mriya, with vertical take-off and landing thrown in as a bonus. And so, when CargoLifter AG went bankrupt in 2004, having completed the hangar, it should be no surprise that someone, somewhere, sat up and said to themselves, "hey, we could use that!"

Fascinerend verhaal vol heerlijke details van Charles Stross over de mislukte hangar in het Duitse Brand-Briesen die werd omgebouwd tot Tropical Islands, het grootste indoorzwembad ter wereld. Dat klinkt veel te optimistisch en inderdaad, achter de façade is het een ambitieus panopticon. De toekomst zal kitschy en paranoïde zijn.

Vijftien albumkritieken: nieuw overzicht

 15 van 25. Ik heb de smaak te pakken. Heb nog wat aanpassingen gemaakt aan de laatste tien albums zodat pop vanuit zoveel mogelijk perspectieven kan worden geanalyseerd.

Grace Jones - Nightclubbing
Donald Fagen - The Nightfly
Blondie - Eat to the Beat
Talk Talk - Colour of Spring
Spacemen 3 - Playing With Fire
Scritti Politti - Cupid & Psyche '85
Plastikman - Ex
Serge Gainsbourg - L'homme à tête de chou
Stereolab - Mars Audiac Quintet
Underworld - Beaucoup Fish
Augustus Pablo - King Tubbys Meets Rockers Uptown
Saint Etienne - Foxbase Alpha
Jane's Addiction - Nothing's Shocking
Mouse on Mars - Vulvaland
Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84)

Mainstream Retro

Ikea doet ook een gooi naar retromania met de ÅRGÅNG collectie waarvoor ze schijnbaar in het eigen archief zijn gedoken. Ik zeg schijnbaar, want dat soort vintage is eenvoudig te fantaseren, inclusief oude advertenties. In Zweden blijkbaar al sinds juli verkrijgbaar en daar vind je ook de hele collectie. Wat betekent het allemaal? Dat retromania definitief mainstream is geworden en dus zijn terminale fase ingaat? Of is het nog een extra retrolaag die verstikkend werkt? Of is het, dat kan ook nog, gewoon mooier design?

Cronenberg schrijft

Voor de zekerheid hier nog een keer de link naar het interview met David Cronenberg door Wired. Het hele interview is een podcast en die is absoluut de moeite waard. Cronenberg strooit weer met veel interessante observaties, ideeën en tips. Consumed klinkt veelbelovend, maar dat zou ik altijd zeggen over een roman waarin een echtpaar van Franse filosofen een hoofdrol speelt. Maar eerst even The Peripheral uitlezen (waar ik ongetwijfeld nog uitgebreid op terugkom.)

Over Interstellar

Gisteren naar Interstellar geweest. De film is goed genoeg voor een artikel over zijn plaats in sciencefiction en de vraag of het de interesse in de ruimtevaart weer kan doen herleven. 'Een stoffige wereld, een oude droom' vind je op MyJour. 

Over de film zelf: goed gemaakt maar uiteindelijk geen klassieker (hij is te lang en de hoofdpersoon maakt echt teveel mee. Als ruimtereizen iets zullen zijn is het wel saai.) Maar wel een ouderwetse bioscoopervaring waarbij je bij terugkeer op straat even moet adapteren.

En een handig overzicht dat online de ronde doet (heel onoverzichtelijk wordt het niet):

De Triomf van Bürgerenergie

Germany's whole power supply -- and the way it's managed -- looks very different than it did not so long ago. In contrast to the big, centralized power plants that could meet demand with roughly the same, regular supply day-in and day-out, the new German system is increasingly a dynamic, decentralized patchwork that includes more than two million small and medium-scale renewables producers -- businesses, villages and towns, co-ops, individuals, green investment funds, and farmers -- whose numbers grow by the month.

Mooi artikel in Foreign Policy over de Energiewende en hoe het centralistische denken te kijk zet. Want het model gaat voorbij energievoorziening, het zijn de contouren van een manier van samenleven. Kortom, Duitsland redt het wel tot de 22ste eeuw.

Hoe zijn we De Bom vergeten?

De laatste tijd verschijnt bijna elke dag wel een nieuw interview met William Gibson, die veel moeite doet om zijn nieuw boek The Peripheral te promoten (al is hij voor Nederlandse media vooralsnog onzichtbaar.) Bij Ted snijdt hij een interessant onderwerp aan, de collectieve vergeetachtigheid over de angst voor een kernoorlog in de jaren tachtig.

You invented the term “cyberspace” back when Ronald Reagan was president — before Neuromancer came out in 1984, even before Steve Jobs unveiled the Mac. Yet you typically spend a lot of time in interviews discounting your own predictive capacity. Why? 

Well for me, all of this is a way to get a handle on the present, the present having become extremely fantastic. And from the point of view of someone back when I wrote Neuromancer, the most fantastic thing about the present time is that we’re actually still here. In the early ’80s, people who knew what their situation was with the Cold War and nuclear armament didn’t necessarily expect that we’d make it this far. We’ve kind of lost that knowledge. Once the threat was gone, it was like we disremembered it as a species. It seldom comes up anymore, which is really odd.

When I wrote Neuromancer, any scenario that wasn’t nuclear Armageddon was inherently optimistic. It was an act of optimism in the early 80s to set us up in a future science fiction story in a world in which there hadn’t been nuclear war.

Mad Men in space

Ja, dat waren nog eens tijden. Op je aardboltapijt lekker genieten van het uitzicht onder het genot van een zwaartekracht-vrij drankje.

Vooruitgang of nieuwigheid?

"So if the future is possible today, why is it still the future?"

Om DJ Shadow te citeren: "It's the money." En de gebrekkige samenwerking tussen apparaten. Aldus Christian Cantrell in 'The future is disappearing: How humanity is falling short of its grand technological promise' (Salon.com). Hij maakt ook een belangrijk onderscheid tussen vooruitgang en nieuwigheid:

Progress is about increasing access to information and media as opposed to imposing artificial restrictions and draconian policies; it’s about empowering the world to do more than just shop more conveniently, or inadvertently disclose more highly targetable bits of personal information; it’s about trusting your customers to do the right thing, providing real and tangible value, and holding yourself accountable by giving all the stakeholders in your business the ability to walk away at any moment. And it’s about sometimes taking on a challenge not only for the promise of financial reward, but simply to see if it can be done, or because you happen to be in a unique position to do so, or because humanity will be the richer for it.

De toekomst in 1981

World of Tomorrow: School, Work and Play (1981) van Neil Ardley. Mooi voorbeeld van de manier waarop ideeën over de toekomst soms uitkomen (de elektronische bibliotheek, online shoppen, computer criminaliteit) maar de esthetiek uiteindelijk volstrekt anders is. Hier vind je alle scans van het boek.

Sonic Boom x Lad Musician

Sonic Boom verzorgt de muziek bij de modeshow van het Japanse Lad Musician kledingmerk dat de collectie grotendeels heeft geïnspireerd op Spacemen 3. Een paar van die witte outfits tegen het einde zou ik zo dragen. Briljante totaalervaring in ieder geval (met Steve Hillage als intro!).

Nieuwe William Gibson in aantocht

It was impossible to tell the story because the technology was so weird.

I think if someone had somehow had a dream in which they had seen our smartphone technology as it is today in the 1950s, and they’d written a science fiction story, I doubt they would have been able to publish it. It would be so hard to tell a story while you’re simultaneously describing this thing that these people do with these weird little pocket television sets they all have.

 Sinds Pattern Recognition niet zo enthousiast geweest over een nieuwe Gibson als The Peripheral. Motherboard heeft een leuk interview met veel aandacht voor geschiedenis. Ergens toch wel jammer dat hij dat hoofdstuk waar hij in het citaat naar verwijst niet heeft doorgezet.

Tien albumkritieken, nieuw overzicht

Tien albumkritieken alweer, dus even een nieuw overzicht.

Grace Jones - Nightclubbing
Donald Fagen - The Nightfly
Blondie - Eat to the Beat
Talk Talk - Colour of Spring
Spacemen 3 - Playing With Fire
Scritti Politti - Cupid & Psyche '85
Plastikman - Ex
Serge Gainsbourg - L'homme à tête de chou
Stereolab - Mars Audiac Quintet
Underworld - Beaucoup Fish

Volgende deel gaat over een van mijn favoriete albums. Ik merk tijdens onderzoek dat het op vreemde manier altijd is ondergeanalyseerd. Heel weinig de muziek zelf, altijd de invloed die het heeft gehad. Dus draai ik het meteen radicaal om.

Afkicken van groei

Despite decades of extraordinary technological advancement and huge efficiency improvements, the energy and resource demands of the global economy are still increasing. This is because within a growth-orientated economy, efficiency gains tend to be reinvested in more consumption and more growth, rather than in reducing impact.

This is the defining, critical flaw in growth economics: the false assumption that all economies across the globe can continue growing while radically reducing environmental impact to a sustainable level. The extent of decoupling required is simply too great. As we try unsuccessfully to “green” capitalism, we see the face of Gaia vanishing.

The very lifestyles that were once considered the definition of success are now proving to be our greatest failure. Attempting to universalise affluence would be catastrophic. There is absolutely no way that today’s 7.2 billion people could live the Western way of life, let alone the 11 billion expected in the future. Genuine progress now lies beyond growth. Tinkering around the edges of capitalism will not cut it.

Uit een helder artikel dat een structureel sociaal-economisch probleem aanwijst. En een aantal voorzichtige oplossingen aandraagt. Met een titel die niet onrealistisch is. De ommekeer is lastig en complex maar hoeft zeker niet vervelend te zijn. Maar mijn nieuwe ding is: er hoort een levensstijl bij, een set waarden, praktijken, culturele uitingen die verandering verankeren...en gewoonweg cool maken.

Nieuw artikel Metropolis M over technopaganisme

"De flikkering van onze beeldschermen zijn de nieuwsgierige ogen die voorheen vanuit het woud de mens bekeken."


Het nieuwe nummer van Metropolis M is uit. Met een artikel van mij over de kunstenaar Mark Leckey, Erik Davis en technopaganisme. Soort thuiswedstrijd, een van mijn eerste gepubliceerde recensies was een uitgebreide recensie van Davis' Techgnosis. In Toekomstdagen 2002 - 2007 staat ook nog een recensie van zijn erg vermakelijke 33 1/3 boek over Led Zeppelin.

Brumes d'automne (Plastikman re-score)

Richie Hawtin is goed bezig. Na zijn prachtige Ex is er deze nieuwe soundtrack bij de korte film Brumes d'automne van Dimitri Kirsanoff uit 1928. Dit als onderdeel van Bertrand Bonello’s ‘Résonances’ tentoonstelling in het Centre Pompidou. Verstilde acid die goed past bij de ogen van Nadia Sibirskaia.

 

De eeuw doorkomen

A surprising number of conversations with experts in human extinction end like this: with great hope. You’d think that contemplating robot extermination would make you gloomy, but it’s just the opposite. As Rees explains, “What science does is makes one aware of the marvelous potential of life ahead. And being aware of that, one is more concerned that it should not be foreclosed by screwing up during this century.” Concern over humanity’s extermination at the hands of nanobots or computers, it turns out, often conceals optimism of the kind you just don’t find in liberal arts majors. It implies a belief in a common human destiny and the transformative power of technology.

Een leuk artikel in Salon over de onderzoekinstituten Centre for the Study of Existential Risk en Future of Life Institute die zich hoofdzakelijk bezighouden met rampscenario's. Met onder andere het gezellige "gray goo" scenario. Goed sciencefictionboek over een dergelijk scenario is overigens Blood Music van Greg Bear.

Twee interessante toekomstscenario's

Putting these and other elements together–hi-tech, distributed communications, distributed energy and manufacturing, local sustainable food systems, appropriate technology and tactical urbanism among others–sets the stage for a future that looks quite a bit different than the present one. One might describe it as a kind of postmodern pastiche that looks neither like the antiquated futurisms we once imagined nor an idyllic return to preindustrial peasant society.
It’s a future that by current middle-class measures might look impoverished, but by other metrics is healthier, more resilient, more nourishing and more abundant in the ways that really matter.

Een intrigerende conclusie in deze bespreking van een discussie over catabolic colapse (ik kende de term ook niet) op City of the Future.

AFX/Polygon Window recensie 1993

Ik kwam tijdens onderzoek voor een artikel over een andere artiest deze recensie tegen in mijn archief, uit de Melody Maker van 10 april 1993. Simon Reynolds op zijn best:

"This makes Aphex music sound cold and forbidding, when it actually glistens and glows with "soul". In fact, it's 21st Century gospel, a glimpse of cyberdelic heaven. It's sacred music for a secular age, synth-siphoned balm for the wounded soul, and the (il)logical sequel to both Eno/Bowie's "Low" and Spacemen 3's "Playing With Fire."

Analogue Bubblebath 3 en Surfing on Sine Waves kwamen dus ongeveer op hetzelfde moment uit (wat een weelde.) En al begint Syro voorzichtig zijn geheimen prijs te geven blijven deze twee nog steeds mijn favoriete RDJ albums (mijn herinnering is een beetje in nevelen gehuld op dit gebied maar het kan zijn dat ik deze twee eerder kocht dan Selected Ambient Works 85-92).

(de scan hierboven is aanklikbaar en leesbaar)

Legacy acts

Dit zag ik dan niet aankomen: een nieuw album van The Future Sound of London. Klinkt op het eerste gehoor als hun vertrouwde mix van inventieve ritmiek en ruimtelijkheid met vleugjes melodische kitsch. Van mij mogen ze allemaal terugkeren, de, ik kwam de verschrikkelijke term al tegen, legacy acts. Het inspireert Ryan Alexander Diduck in zijn recensie van Environment 5 tot een optimistische conclusie:

Electronic music is entering into its golden years (after all, the Moog is 50). It's finally getting comfortable in its own skin. So, what of the future, then? If it is indeed boring, can't something be both boring and great? Any lasting relationship, for example, is comprised of lots of indistinguishable days. Even exciting can get boring. Boredom is a sign of durability. And I'd rather have a durable future than no future at all.

Nog een Aphex Twin interview

Uit het Pitchfork-interview met Richard D. James (met wat herhalingen maar ook enkele nieuwe inzichten). Ik weet trouwens niet of ik die manier van tekst presenteren nou innovatief of irritant vind (helemaal omdat Ghostery meteen de tekst molt).

Pitchfork: In the '90s, your music existed in a kind of dialectical relationship with rave culture. Do you miss that?

RDJ: Yeah, I do, actually. For years, I could listen to jungle and nick things from them, but they didn't know I existed. It was a separate world. But that world doesn't exist any more. It's all merged into this global Internet world. It's a real shame. I really don't like that. But that's just globalization. It's got good sides as well. But scenes aren't allowed to develop on their own any more. Everyone knows about everything.

The holy grail for a music fan, I think, is to hear music from another planet, which has not been influenced by us whatsoever. Or, even better, from lots of different planets. And the closest we got to that was before the Internet, when people didn't know of each other's existence. Now, that doesn't really happen.

I used to love jungle. I still think it's the ultimate genre, because the people making it weren't musicians. The best artists are people who don't consider themselves artists, and the people who do are usually the most pretentious and annoying. [laughs] They've got their priorities wrong. They're just doing it to be artists rather than because they want to do it. And a lot of jungle people were actually car mechanics and painter-and-decorator types, like, pretty hardcore blokes. I wouldn't want to get into a fight with them. I know a few people who were like that, and I don't think that really exists any more. Maybe those sort of non-musician types do some dubstep stuff, or grime. But it didn't exist in jungle for long. There was only a couple of years where people didn't know what they were doing, and you got all these samples that are just totally not related in pitch. I really hunt down those records. They've got this ridiculous mishmash of things that totally don't go with each other at all. Obviously, after they've done it for a couple of years they learn how to make chords and stuff, and it's not so interesting now.

Leeslijst lezing DordtYart

Na mijn lezing bij DordtYart waar ik inderdaad op Jeff Millsiaanse wijze door een groot aantal verwijzingen heen ging, werd opgemerkt dat een geprojecteerde afbeelding met verwijzingen best wel handig was geweest. Een geweldig idee! Als er nog eens een vervolg komt, print ik gewoon een stapel lees/kijklijsten uit en neem die mee voor wie geïnteresseerd is. Maar deze keer moet men maar hopen op Google en dit blog.


Michael Solana - 'Stop Writing Dystopian Sci-Fi - It's Making Us All Fear Technology'

Mary Shelley - Frankenstein

Black Mirror (tv-serie Channel 4)

Brazil (film, Terry Gilliam)

Suzanne Collins - The Hunger Games (drie boeken plus verfilmingen)

Geoffrey O'Brien - 'The Sublime Horrors of Ridley Scott'

Samuel Delany - Dhalgren

Vladimir Nabokov - Ada or Ardor

Anthony Burgess - A Clockwork Orange

Gary Shteyngart - Super Sad True Love Story

Ray Bradbury - The Martian Chronicles

Kim Stanley Robinson - Red Mars, Green Mars, Blue Mars

Alvin Toffler - Future Shock

Jean Baudrillard - Simulacres et simulation

The Matrix (film, Andy en Lana Wachowski)

Mulholland Drive (film, David Lynch)

Frederic Jameson - Archaeologies of the Future: The Desire Called Utopia and Other Science Fictions

Erik Davis - Techngnosis: Myth, Magic and Mysticism in the Age of Information

Mark Dery - Escape Velocity: Cyberculture at the End of the Century

Ursula K. Le Guin - The Dispossessed

 J.G. Ballard & John Gray - 'Technology is always a facilitator' (interview in Extreme Metaphors: Collected Interviews)

William Gibson - Neuromancer 

William Gibson & Bruce Sterling - The Difference Engine

Kaze no Tani no Naushika, Tenkū no Shiro Rapyuta (films, Hayao Miyazaki)

Adam Flynn - Solarpunk: Notes toward a manifesto

De harddisk van Aphex Twin

Uit het zeer vermakelijke en informatieve interview van Koen Poolman met Richard D. James (die sowieso in een aantal recente gesprekken zeer openhartig is):

‘Als je al je tracks op de computer hebt staan, kun je heel eenvoudig door je verzameling scrollen en allerlei dummy-albums samenstellen. Dat is het enige waar ik eigenlijk nog een computer voor gebruik tegenwoordig. Ik doe dat regelmatig, albums compileren. Ik heb laatst nog geprobeerd om een old school compilatie te maken. Ik heb letterlijk honderden tracks die dateren van rond Selected Ambient Works 85-92. Maar na drie uur heb ik het alweer opgegeven. Ik heb het al vaker geprobeerd, maar ik kom maar niet door die stapel heen. Na drie uur weet ik niet meer waarom ik het eigenlijk aan het doen ben, het voelt zo zinloos.’

Een gekmakend idee dit. Uit de interviews spreekt soms een vreemde eenzaamheid van iemand die teveel bezig is met muziek en het alledaagse leven om ook nog eens zijn werk goed uit te zoeken. Als ik werkzaam was bij Clone, Kompakt, Dial, et cetera zou ik toch een keer contact zoeken. Het is niet alsof het commercieel oninteressant is. Of moet alles tegenwoordig met kickstarter gedaan worden?

Albumkritieken: een overzicht

Een kort overzicht van de albumkritieken die ik tot nu toe op MyJour heb gepubliceerd. Zal de lijst om de zoveel tijd aanvullen en herposten. En op deze manier kun je precies lezen over dat ene album dat jouw net interesseert.

Grace Jones - Nightclubbing
Donald Fagen - The Nightfly
Blondie - Eat to the Beat
Talk Talk - Colour of Spring
Spacemen 3 - Playing With Fire
Scritti Politti - Cupid & Psyche '85

Lees overigens dit interessante achtergrondverhaal dat bepaalde redenen waarom ik deze reeks schrijf zoals ik hem schrijf in een historische context plaatst: 'Worth Their Wait' van Simon Reynolds. Een langere uitleg komt wel wanneer ik klaar ben (na ongeveer 25 albums).

What the music papers I grew up on offered was a concentrated, all-enveloping experience that allowed you to escape from your real surroundings, with all their dreary limitations, and achieve vicarious access to the place where all the action was happening and all the ideas were percolating. Concentration of a different kind was involved in reading the frequently very long features. It’s perfectly possible, of course, to flick desultorily through a printed magazine in just the same way one drifts shiftlessly across the infosphere. But something about the bound nature of the magazine encourages getting pulled into a story, and staying with it until the end.

Aankondiging lezing DordtYart

11 september geef ik om 20:00 een lezing in DordtYart (Dordrecht) in het kader van nieuw werk van mijn favoriete kunstenaars Paul Segers en Ajla R. Steinvåg dat tegelijkertijd wordt gepresenteerd.

Ja, het gaat over sciencefiction. Met onder andere de vragen: waarom is sciencefiction vaak pessimistisch? Wat kan de beeldende kunst aan sciencefiction bijdragen (en andersom)?

Hier meer informatie.

De melancholie van roest

De Zweedse kunstenaar Simon Stålenhag maakt fascinerende schilderijen van een realistische toekomst. Een half-conventionele wereld van herkenbare houten huizen, Volvo's, gewone kleren, voornamelijk Zweedse natuur die bevolkt wordt door robots, bezig met hun noeste arbeid of juist tot stilstand gekomen, overmand met de melancholie van roest. Volkomen geloofwaardig. Hier is meer werk te bekijken.

Aphex Twin - Syro

Ik denk dat ik zoek naar de populaire interwebz-expressie: shit just got real.

We zullen zien

Soon, zoals men tegenwoordig stelt.

Een wereld voorbij arbeid

Na klimaatverandering waarschijnlijk hét vraagstuk van de komende vijftig jaar: wat als de automatisering daadwerkelijk doorzet?

The idea that robots could make employment itself optional may sound fantastic. No more work! But the end result could be more, not less angst. We’d still have to find our place among the robots, except this time without work as a guidepost for defining a sense of purpose. By eliminating the need for people to work, robots would free us up to focus on what really makes us human. The scariest possibility of all is that only then do we figure out what really makes us human is work.

Vooropgesteld dat er nog genoeg praktische problemen zijn voordat een groot deel van het werk is geautomatiseerd zoals dit artikel in Wired stelt, lijkt de bovenstaande situatie me een existentialistische droomscenario. Cory Doctorow suggereert in het artikel dat de consumptiemaatschappij logischerwijs niet kan overleveren, immers, wie gaat al die producten die robots produceren nog kunnen aanschaffen? 

Zelf denk ik snel aan de volgende vraagstukken:
- Krijg je in eerste instantie een zelfmoordepidemie wanneer mensen geen nieuwe zingeving kunnen vinden voorbij werk?
- Wat gebeurd er wanneer een bepaalde demping, of kanalisering van het onderbewustzijn, wat arbeid in wezen is, wegvalt? Kunnen agressie, fantasie, libido de vrije loop krijgen, of ligt hier een mooie kans voor vergaande virtual reality?
- En de vraag die zelden wordt gesteld: wat is de wettelijke status van de nieuwe werkers? Een nieuwe slavernij lijkt me onwenselijk aangezien mensen er nooit mee om hebben weten te gaan.

Amsterdamse gracht circa 2101?

Uit de serie post-apocalyptische schilderijen van John Walters en Peter Baustdaeter. De Amsterdamse grachten twintig jaar nadat de mensheid is verdwenen. Op io9 zijn nog veel meer bewerkte stadsgezichten te vinden. Zo te zien is Avila het meest robuust.

Toekomst, ik kan je bijna proeven

Eerst, nieuws over het eerste synthetische (semi-synthetisch als ik het goed begrijp) blad dat volledige fotosynthese reproduceert:

 

Als dat niet genoeg is om verschillende toekomstscenario's te laten opbloeien is microgolf aandrijving voor de derde keer geverifieerd (let ook op onderhuidse "Chinezen nooit te vertrouwen" sfeer).

British scientist Roger Shawyer has been trying to interest people in his EmDrive for some years through his company SPR Ltd. Shawyer claims the EmDrive converts electric power into thrust, without the need for any propellant by bouncing microwaves around in a closed container. He has built a number of demonstration systems, but critics reject his relativity-based theory and insist that, according to the law of conservation of momentum, it cannot work. 

 Volgens Wired heeft NASA zijn eigen tests gedaan waarna de poëzie van geesten en anti-deeltjes weer opduikt:

"Test results indicate that the RF resonant cavity thruster design, which is unique as an electric propulsion device, is producing a force that is not attributable to any classical electromagnetic phenomenon and therefore is potentially demonstrating an interaction with the quantum vacuum virtual plasma."

This last line implies that the drive may work by pushing against the ghostly cloud of particles and anti-particles that are constantly popping into being and disappearing again in empty space.

Systemen om verandering tegen te gaan

Throughout the western world new systems have risen up whose job is to constantly record and monitor the present - and then compare that to the recorded past. The aim is to discover patterns, coincidences and correlations, and from that find ways of stopping change. Keeping things the same.
We can't properly see what is happening because these systems are operating in very different areas - from consumerism, to the management of your own body, to predicting future crimes, and even trying to stabilise the global financial system - as well as in politics.
But taken together the cumulative effect is that of a giant refrigerator that freezes us, and those who govern us, into a state of immobility, perpetually repeating the past and terrified of change and the future.

 Te belangrijk om te verzuipen in de Twitter-stroom, De laatste media-archeologie van Adam Curtis: Now Then. "Sometimes paranoia's just having all the facts." van William Burroughs schoot me tijdens het lezen weer eens te binnen.

Futuristisch bier

Voor het eerst in jaren weer eens een witbier gedronken. Halverwege mijn halve liter Korenwolf begon ik het blik half-afwezig te bestuderen en kwam deze onverwachte boodschap tegen (helemaal omdat bier vrijwel altijd met symboliek van traditie wordt verkocht.)

Een experimentele opstelling (over die Caustic Window compilatie)

Blijkbaar hing er iets in de lucht met dat verlangen naar nieuw werk van Richard D. James. Maar dat een nieuw album via een dergelijke omweg zou verschijnen is wel apart. Een korte samenvatting: in 1994 op de top van zijn Aphex Twin faam wordt een testpersing van een compilatie onder het pseudoniem Caustic Window gemaakt. De LP wordt vervolgens om onduidelijke redenen nooit uitgebracht. Twintig jaar later verschijnt een van de zeldzame vinylschijven op eBay waar ze door (hier krijg ik persoonlijk last van gevoelens van synchroniciteit) Markus Persson, de man achter Minecraft, worden gekocht. Via een Kickstartercampagne wordt geld verzameld om de tracks digitaal voor fans toegankelijk te maken. De Aphex-liefhebber heeft toch opeens zijn nieuwe muziek.

Caustic Window is als losstaande entiteit al geweldig. Een prachtige verzameling dansbare techno met een sublieme ambienttrack '101 Rainbows (Ambient Mix)'. Maar ergens is het ook een unieke kans om naar het verschil van twintig jaar in dansmuziek te luisteren. Alsof je een obscuur fossiel in hars vindt. Toevallig hoorde ik de Caustic Window compilatie ongeveer gelijktijdig met The Air Between Words van Martyn, toch een van de meest gerespecteerde producers op het moment, en het verschil is buitengewoon*. Wellicht oneerlijk om Martyn te noemen, want hij is alleen maar een representant. Van wat? Een gortdroog geluid zonder twijfel (Caustic Window ademt.) Maar vooral van een bepaalde collectieve richtingloosheid (met een aantal oorzaken die hier eerder zijn besproken.) In de Caustic Window tracks hoor je een achteloos plezier dat verankerd is in een andere tijd, een andere blik richting de toekomst. Een levende cultuur.

En dan zijn er minsten nog twee albums van Richard D. James uit dezelfde periode die nooit officieel zijn uitgebracht. Als de man wat ambitie zou tonen, kon hij moeiteloos dansmuziek naar zijn hand zetten en er als een ironische dictator over heersen.

* Een minder retorische vergelijking zou met de nieuwe Plastikman zijn. Maar dat album heb ik nog niet goed verwerkt. En het is een andere vergelijking, met een producer die ook al actief was in 1994 (en daar duidelijk, met nieuwe middelen, een continuïteit mee zoekt).

Bestuur in de toekomst

In the future, I can imagine artificial intelligences taking on the role of delegates. The AI will learn your political preferences and priorities, and accordingly vote on your behalf. The trick to delegative democracy, of course, is ensuring that votes aren't passed on to a delegate through coercion, bribes, or other trickery.

George Dvorsky stelt voor io9 een mooie lijst op van twaalf vormen van mogelijk bestuur in de toekomst. Een veelzijdige keuze en tenzij het een van de universele systemen wordt (Democratische Wereldoverheid, AI Singleton of de spannende Noocratie) zal het waarschijnlijk uitlopen op een lappendeken van systemen. Overigens een van de belangrijkste vraagstukken van onze tijd  omdat het militair-bureaucratisch-entertainmentsysteem niet is gemaakt voor veranderingen die nodig zijn (en zo niet eindigen we vanzelf in scenario 12.) In de tekst zijn veel links aangebracht voor extra leeswerk.

Een nieuwe wereldtentoonstelling

Essentieel. Ben aan mijn stand verplicht om er iets over te schrijven. Hier leg ik kort uit waarom de tentoonstelling over de films van David Cronenberg in Eye Amsterdam zo goed is (met een klein nostalgisch uitstapje naar de videotheek.) Inclusief een lijstje van vijf essentiële films (veel te weinig natuurlijk, maar je moet toch ergens beginnen.) Kreeg ontzettend zin om alles weer eens chronologisch te gaan kijken.

Een positieve ontwikkeling

Omdat onder het mom van "we benoemen alleen de ontwikkelingen" begrijpelijk een neutrale toon dient te worden aangehouden, zal ik het maar even vanuit een cultureel persepctief een zeer postitieve ontwikkeling noemen. Uit de resultaten van het Antenne onderzoek 2013 van Jellinek Preventie en het Bonger Instituut:

Het reguliere clubcircuit staat onder druk. Slimme jonge ondernemers organiseren feesten op alternatieve locaties, vooral buiten het centrum van de stad. Deze trend is al een tijdje aan de gang. In 2013 zien we een stroomversnelling en het sleutelwoord is nu: ‘rave’. Raves zijn kleine dance events die niet gebonden zijn aan een vaste locatie of een vaste avond. Ze variëren van kleine festivals tot semilegale feestjes, binnen of in de open lucht. Er zijn uitgaanders die zweren bij raves, andere gaan liever naar clubs. Maar deze circuits zijn niet strikt gescheiden: er zijn ravers die wel eens naar een club gaan en clubbers die ook raves bezoeken.

en:

De dosering van ecstasypillen was in 2013 historisch hoog: gemiddeld 148 mg MDMA per pil. Er was veel variatie in de dosering, maar bijna twee op de drie pillen (64%) waren hoog gedoseerd (> 140 mg MDMA).

 Eens kijken of dat beleefd duffe biersfeertje kan worden weggeblazen.

Mode in de jaren negentig

Ik word niet zo snel overmand door nostalgie maar 'From the Fax Machine to Fashion Week: Fashion in the 90s' in Harper's Bazaar geeft vanuit een aantal invalshoeken een mooi beeld van mode in de jaren negentig:

The shows were much more exclusive and even the shows in New York were not as much about celebrity. Really it was just the editors that went. There was no street style. Particularly in Europe, just editors went to shows. The funny thing was, Paris was pretty irrelevant and Milan was pretty major because Prada, Gucci and Versace were there. That was where the news came from. Saint Laurent was still at YSL and that's was like completely moribund. Chanel was important. The models were more women, there were still girls working like the Carolyn Murphys, but it wasn't the very young girls who were like 14 and 16. Overall, the shows just had a lot more spectacle. I mean Gianni Versace died in 97. Versace was super important. Gucci was super important. That's where all the trends were coming from and it was around the time that New York had just started to be at the beginning of the season— historically it had been at the end of the season until Calvin Klein changed it. Helmut Lang was a really important collection and that showed in New York. But a lot of the Parisian houses that we all think of as super iconic had not been renewed or rebooted yet—no Givenchy, no Lanvin—in the way we think of it now.

Overal Alphaville

'Dark inventory, death of a city edition', een interessant stuk over een mogelijke toekomst van de grote stad waar het gunstiger is om huizen leeg te laten staan. 'Legacy' is overigens het nieuwe buzzword, nietwaar? Vraag me of ik een legacy occupant van Amsterdam ben.

Imagine the scenario many years along: streets and streets of vacant properties and offices, because there’s simply no one left who can afford the rents that can make renting worthwhile for landlords. And even though high prices have encouraged large volumes of new supply to be created by developers these have ended up mostly in the hands of wealth-preservationists, going straight into dark inventory stores.

The capital city retains value only as a retail showroom, a cultural tourist spot and/or an arts and social hub for visitors or legacy occupants. But it has all the same been significantly dehumanised because almost no-one can afford to work there. The workers have either been replaced by robots and technology, or forced (unwittingly) into servitude to a faceless overseer who grants them permission to live rent free. Yes, yes.. think Jean-Luc Godard’s Alphaville.

Meanwhile, inevitably, the outskirt flourished as people from the city relocated to more affordable rural or regional parts of the country. This was facilitated by the internet which increasingly enabled people to work from wherever they choose.

Alles wat je over de toekomst moet weten in een handig boek

Zoals beloofd...

Vreemd om door heen te bladeren. Details volgen later.

Tekst en technologie

Toevallig sloeg ik Understanding Media (1964) van Marshall McLuhan open op de onderstaande passage, net nadat ik een van die artikelen had gelezen (Tim Parks - 'Reading: 'The Struggle') die zich zorgen maakt over aandacht van de lezer en de complexe stijl van de roman.

The speed-up of information gathering and publishing naturally created new form of arranging material for readers. As early as 1830 the French poet Lamartine had said. "The book arrives too late," drawing attention to the fact that the book and the newspaper are quite different forms. Slow down typesetting and news-gathering, and there occurs a change, not only in the physical appearance of the press, but also in the prose style of those writing for it. The first great change in style came early in the eighteenth century, when the famous Tatler and Spectator of Addison and Steele discovered a new prose technique to match the form of the printed word. It was the technique of equitone. It consisted in maintaining a single level of tone and attitude to the reader throughout the entire composition. By this discovery Addison and Steele brought written discourse into line with the printed word and away from the variety of pitch and tone of the spoken, and even the hand-written, word. This way of bringing language into line with print must be clearly understood. The telegraph broke language away again from the printed word, and began to make erratic noises called headlines, journalese, and telegraphese—phenomena that still dismay the literary community with its mannerisms of supercilious equitone that mime typographic uniformity.