Het is onmogelijk om
The Age of Earthquakes: A Guide to the Extreme Present van Shumon Basar,
Douglas Coupland en Hans Ulrich Obrist te omschrijven zonder te verwijzen naar de
invloedrijke samenwerking van mediatheoreticus Marshall McLuhan en illustrator
Quentin Fiore in de jaren zestig: The
Medium is the Massage: An Inventory of Effects (1967) en War and Peace in the Global Village
(1968). Het boek heeft hetzelfde formaat en in wezen dezelfde opzet als zijn
voorlopers. Het trio laat tekst op fraaie wijze door foto’s en illustraties
lopen, waarbij vanzelfsprekend kwistig gebruik wordt gemaakt van webesthetiek. Je
kunt je afvragen of het papieren boek nog wel het geschikte medium is voor dit
soort projecten. Het ouderwetse Penguin logo geeft het boek ook een extra
nostalgisch air. Maar de keuze is uiteindelijk de juiste. Een flashsite of app
zou The Age of Earthquakes laten
verdrinken in de digitale oceaan, een boek zorgt voor een juiste afstand. Je
pakt het op, laat een van de ideeën op je inwerken en legt het weer weg.
De auteurs presenteren slogans,
denkexperimenten, definities van porte-manteauwoorden en grappen die
uiteindelijk zoiets als de huidige tijdgeest weten te vangen van absurde
onzekerheid, waar weinig ruimte is voor illusies. Daarbij volgen ze hun grote
voorbeeld maar gebruiken ze vooral zijn kracht: de slimme oneliner (wanneer
McLuhan lange argumenten opzette, zakte hij vaak door het ijs.) Nu ken ik het
werk van Basar en Obrist niet, maar je herkent in veel teksten de naïeve ironie
van Coupland, bijvoorbeeld: “Knowing everything turns out to be slightly boring”
of “Before the Internet we had a few memes a year.” Vanzelfsprekend is er geen
conclusie in zicht. De auteurs flirten onvermijdelijk met de komst van de
Singularity en het beeld van de toekomst dat voorzichtig wordt geschetst is er
een van een radicaal andere mens in een verpauperde omgeving (“In the future
everywhere will be Detroit.”) Waarheden zo licht als luchtvervuiling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten