Voorbij Kraftwerk

Andrea Ganuza in El País Semanal (21 juli 2013):

- In juni ging ik naar Sónar om Kraftwerk te zien spelen. Voor wie ze niet kent, ze worden de grootvaders van de elektronische muziek genoemd, beroemd vanwege hun groots opgezette spektakels in een heel eigen soort cyber-retro-robot stijl. Dit concert werd het helemaal, op de poster stond: "SUPER 3D SHOW!!"
- We kregen 3D brillen bij de ingang,wat voor heel wat fotomomenten zorgde.
- In het publiek zag ik een jongen die zijn bril afdeed en hem voor zijn camera plaatste. Dat fascineerde mij.
- De jongen koos ervoor dat zijn camera beter zag dan hij. Hij verkoos een scherpere herinnering in plaats van een scherper geleefd moment. We waren Kraftwerk voorbij gestreefd.

Knap hoor, in een pagina, zoveel essentiële thema's samengevat.

Opnieuw Buffy

Ik ben begonnen met het opnieuw kijken naar Buffy The Vampire Slayer (1997-2003). De kinderen moeten toch kwaliteit leren te waarderen (dit is de serie die de renaissance van televisie daadwerkelijk in gang zette). Vreemd genoeg een minder nostalgische ervaring dan ik verwachtte. Twee dingen vielen mij vooral op. De meest Proustiaanse ervaring is auditief: een dalend geluid tijdens de aankondiging waar ik me direct weemoedig door voelde (dubbel weemoedig omdat het mee deed denken aan een effect wat in sommige jungle-platen werd gebruikt, vrijwel zeker op Timeless...toen nog maar twee jaar oud.) Even ben je terug in andere woningen, een richtinglozer (vrijer?) leven dat achter je ligt, is een andere realiteit bijna tastbaar.

Ten tweede, de serie is bijna niet gedateerd wat betreft aankleding en taal (de wekelijkse grunge-bands in de lokale club, The Bronze, daarentegen heel erg). Geen wonder, Sunnydale is zo’n tijdloos Californische buitenwijk waar we in onze geest allemaal wonen. Wat intrigeert is dat de serie in een technologisch sleutelmoment speelt: snob Cordelia is de rest ver vooruit en haalt in de eerste aflevering een werkelijk gigantische gsm (inclusief antenne) uit haar tas. En Willow is waarschijnlijk het eerste televisiepersonage dat op (bijna) natuurlijke wijze internet gebruikt om informatie op te zoeken (al wordt dit nog uitgesproken: “misschien vind ik wel iets…op het internet.”)

Nog steeds erg origineel en ongemeen grappig overigens (en ja, ik geloofde dat in 1997 eerst ook niet.)

Een raam naar een verloren cultuur

Chic blijft mij altijd fascineren. Er zou een Barthesque term moeten bestaan voor het volgende fenomeen dat bij Chic op zijn sterkst is omdat de muziek zelf al een achteloze lichtvoetigheid bezit, namelijk de manier waarop muziek als een soort raam naar een tijdperk functioneert. Niet als louter persoonlijke herinnering maar het gevoel dat je door de muziek heen een hele cultuur hoort. Door ‘Everybody Dance’ hoor je 1978 in zijn totaliteit, een lichte cultuur, in de zin dat alles nog niet is doortrokken van ironie, cynisme en een overdaad aan kennis. Een zekere naïviteit. Dat gewicht is een van die dimensies van de hedendaagse cultuur waar je moeilijk de vinger op kan leggen maar wel degelijk zorgt voor een gevoel van instant inertie, hoeveel nieuwe artefacten er ook worden geproduceerd. Een zwaarmoedigheid van kennis. En je zult er mee moeten leven want in de sociaal-technologische constellatie waarin we nu leven is dit onmogelijk om te veranderen.

Een mogelijke uitzondering? Grimes. Zij is zo alleen en omgeven van een optimistisch aura dat als we in een soort Philip K. Dickachtige valse realiteit leven zij als enige uit het echte 2013 komt.

(Wie bij dit laatste denkt  “waar heeft hij het over?”, leestip: TheMan In The High Castle)