De Rode Draad van 2013?

Uit het uitstekende interview met Boards of Canada in De:Bug:

Simon Reynolds strongly relies on you as the forefathers or originators of certain musical and theoretical concepts of the last ten years, like Hauntology or Hypnagogic Pop. You’re actually the starting point for one aspect of his Retromania concept – making music sound old, worn out, triggering memories etc. Those were things you did and talked about almost 20 years ago and have become the principles of many young producers. What are you thinking about that today?

Mike: That’s still absolutely a driving force in our work. It’s something we love doing, we can never run out of inspiration in this direction, because if you only pay attention to current music then you can’t help sounding pinned down to the fashion of today. But when you allow yourself to explore music from various eras in the past, you can find starting points that were never fully explored, like tangents that didn’t actually occur in the real history of music, and that’s really exciting to me. Especially in the face of so much current music that is becoming indistinguishable because all the producers are basically using the same tools.

In welke richting wijst Tomorrow's Harvest?

Ik ben geen echte Boards of Canada fanboy, zo iemand die zich stort op geheime codes, elke synthesizer moet identificeren, etc. Meer een liefhebber. Al hun albums betekenen veel voor mij, zijn compleet in mijn leven vervlochten. Het zijn waarschijnlijk de platen die ik het meest draai, omdat ze nooit vervelen, bijna bij elke beluistering een nieuw detail prijsgeven. Je kunt je er in verliezen, bij werken, bij in slaap vallen. En tracks als ‘Olsen’, ‘Tears From The Compound Eye’, ‘The Beach at Redpoint’ behoren tot de mooiste muziek die er bestaat. Daar zijn weer een verzameling nieuwe tracks bijgekomen onder de prachtige noemer Tomorrow’s Harvest. Waar waren we gebleven? Het permanent ondergewaardeerde The Camping Headphase uit 2005 was een noodzakelijke zonnige plaat na het sinistere Geogaddi. We worden acht jaar later wakker na het wonderbaarlijke ‘Farewell Fire’ (“we staarden trippend in het smeulende kampvuur”)…in een andere wereld. Leeg, de zon schijnt maar ondanks het zomerse licht is het niet warm. De stad lijkt verlaten.

In deze sfeer begint Tomorrow’s Harvest, onmiskenbaar een nieuw album van Boards of Canada, maar toch, ondanks het gebruik van bepaalde motieven, een plaat met een compleet eigen verhaal/energie. Een plaat ook waar je gemakkelijk van kan houden ondanks een middenstuk waar ik na herhaaldelijke beluistering de eerste week steeds de weg in kwijt raakte (het soort verdwalen dat interessant is) dankzij twee slim gepositioneerde hypnotische tracks (‘Split your Infinities’ en ‘Uritual’). Tomorrow’s Harvest voelt als een sterke plaat. Dat wil zeggen: het vormt een krachtig artistiek statement, zelfverzekerd en in totale controle van thematiek en geluid. Het eist een prominente plaats op, in je leven, in de cultuur. Dit in tegenstelling tot de gespeelde sterke plaat (zie valse profeet Kanye West) die binnen een paar weken in de uitverkoopbakken is terug te vinden.

Ik heb het vermoeden dat Tomorrow’s Harvest een politieke plaat is. Een unieke soort ambient politiek door gebruik van connotatie en gevoel in plaats van tekst en slogans. Een blik op titels als ‘Reach for the Dead’, ‘Cold Earth’, ‘Sick Times’ en ‘Collapse’ doen een wereld in verval vermoeden. Eigenlijk hoef dat niet verrassen want er is altijd een rode draad van ecologisch bewustzijn die door het oeuvre van het duo loopt, een sceptische, licht bezorgde blik vanuit een pastorale positie op de decadentie van de stadsmachine (bestudeer de hoes en het wordt duidelijk dat de skyline van San Francisco over een foto van een woestijnlandschap is geplakt. De geest van de stad?) Als er een breuk is met de rest van het werk van Boards of Canada dan is het dat de kindertijd is verlaten. Nostalgie, de term waar Boards of Canada steevast mee word geassocieerd is op Tomorrow’s Harvest bijna totaal afwezig. Ingetogen, zonder grote gebaren is de blik richting de toekomst verschoven. Een belangrijke en noodzakelijke verschuiving, niet alleen voor Boards of Canada dat anders was meegezogen in retromania, maar ook voor de luisteraar, het gevoel dat zoiets als een toekomst je denkwereld instroomt. Een onzekere toekomst zoveel is zeker, al heeft een late titel als ‘New Seeds’ iets hoopvols. Het ambivalente einde doet je afvragen welke bloemen hier uit zullen bloeien. De comebacks van 2013 voelen immers niet als afsluitende hoofdstukken.