Een geschiedenis van cyberpunk

The future always remains to be rediscovered. Imagine cyberpunk with the complexity of one of China Miéville’s cities or the deranged reflexivity of a Grant Morrison comic strip. Imagine taking the glorious procedural generated planets of No Man’s Sky to build open universe cities, cities which no two people will ever play or inhabit in the same way. As the gap between the virtual and the real closes with developments in augmented reality, imagine expanding our shrinking ability to roam in our own cities. The easy assumption is that the likes of Oculus will lead us down the rabbithole to the detriment of our real lives. This view fails to acknowledge that virtual reality will be the source of countless ideas, connections and experiences applicable to the everyday world. At the very least, the contradiction between plugged in freedom and real-life restriction will become glaring. Given how architecture and games have replicated each other’s methods from isometrics to 3D software, it is very likely physical environments will develop in response to virtual ones.

Darran Anderson verrast weer met een mooi essay over de esthetiek van cyberpunk: 'What cyberpunk was and what it will be'. Zoals ik al een aantal keer heb gehint is het noodzakelijk om die esthetiek uiteindelijk achter ons te laten. En Anderson legt uitgebreid uit waarom, met behulp van een indrukwekkende kennis van games.

Over denkbeeldige steden

Seeing how architecture can be used to oppress and exclude but also to subvert and resist is key to understanding the cities we inhabit, all over the world. Even where we do not face overt militarised areas, we face encroaching commercial and liminal spaces that alienate us from our own cities. In Ancient Greece, the word polis was used to refer to both the city and its inhabitants. A city consisting of endlessly spied-on consumers rather than citizens is a cruel forgery, however shiny and new. Yet this example is being actively pursued.

Uit 'Imaginary cities — radical ideas' van Darran Anderson. Een mooi, uptempo artikel dat een aantal ideeën lanceert over het verbeelden van nieuwe steden. En daar wat belangrijke politieke observaties aan toevoegt. (Hopelijk snel hier meer over, het overlapt gedeeltelijk met een essay dat ik aan het voorbereiden ben.)

Gebroken steden

Nog eentje dan. Uit weer een interessant William Gibson interview, dit keer in The Telegraph:

“What I find curious about that,” he says, “is that it suggests that what we, or I, most like about cities is what happens when they’re partially broken. Friends my age in New York have ferocious nostalgia for the city of the late Seventies, which was in some ways a dreadful place for many of its residents. When I returned to London as an adult in the early Eighties, it was wonderful, but it didn’t seem to be functioning up to par in terms of what one would have imagined its engineers and social designers had intended. But people were living vividly and very interestingly amid the bits that worked and there were all those things that happened in cities when there’s available interstitial space; funny, impossible little retail operations that were completely charming and interesting.” He pauses. “For a city to become completely functional and completely successful economically seems to kill all of that, and I can’t really see the way out of that as a paradox.”

Las laatst in het zondagssupplement van El País een artikel over Venetië en hoe toerisme de stad in een zielloos museum heeft veranderd. Niet zo fraai. Aan de andere kant: legacy steden (ha, dat kon ik niet weerstaan) passen in het idee dat geschiedenis nog een van de weinige dingen met waarde zullen zijn in Europa.

De lange introductie van Matthew Lindsday bij zijn artikel over Bowie's Diamond Dogs geeft een mooi en grimmig beeld van de begin jaren zeventig. Het anti-museum.

Steden en creativiteit

The "creative class" is a frozen archetype - one that does not boost the economy of global cities, as urban studies theorist Richard Florida argues, but is a product of their takeover by elites. The creative class plays by the rules of the rich, because those are the only rules left. Adaptation is a form of survival. But adaptation is a form of abandonment as well.

Goed artikel over de verstoorde relatie tussen steden en creativiteit met veel interessante links en een logische, enigszins positieve, conclusie (ik denk hier meteen aan een bepaald festival in Tilburg.) Het is een belangrijk thema dat parallel loopt aan retromania (waar ik eerder al naar hintte). Maar de terugkeer van het stadscentrum, wie had dat kunnen voorspellen in 1975?