What we must lose now is this insidious,
corrosive knowingness, this need to collect and contain. We must open
our brains that have been stopped and plugged with random information,
and once again must our limbs carve in air the patterns of their desire -
not the calibrated measures and slick syncopation of jazz-funk but a
carnal music of total release. We must make joy once more a crime
against the state.
| Barney Hoskyns over The Birthday Party (NME, 1981)
|
Ja, zulke woorden kom je niet meer zo snel tegen. Dat ze van toepassing zijn op het heden bewijst eens te meer dat de situatie niet nieuw is, maar terugkeert in nieuwe gedaanten, nog sterker verweven en vastgebonden. De conclusie van Hoskyns is bijvoorbeeld verleidelijk maar ik denk niet dat de staat, een uitgeholde surveillance-belastingmachine, hoe irritant deze ook mag zijn, het doelwit van creativiteit moet zijn. Bovendien is plezier compleet gevangen in het technokapitalistische schema dat een gedaante van permanente ineenstorting lijkt te hebben aangemeten, wat ons hoopvol op het verkeerde been zet, terwijl het geldstromen op nieuwe wijze richting de 1% leidt. Ik moet de eerste William Gibson boeken weer eens herlezen, want opeens herriner ik mij geen enkele memorabele uiting van conventionele kunst in die (toekomst)werelden (behalve de loeiharde dub van de ruimterasta's in
Neuromancer.)
