Terug naar de toekomsten

Ik heb deze week eindelijk tijd gevonden om eens een recensie/kritiek te schrijven over The Peripheral van William Gibson: 'Terug naar de toekomsten'. Was het eigenlijk niet meer van plan maar ik zie dat nog nergens een recensie in het Nederlands is verschenen (en ik vermoed dat je lang kunt wachten op een vertaling.) Vreemd, dan moet ik maar mijn verantwoordelijkheid nemen. Verwacht van mijn kant geen jubelend verhaal, daarvoor kent het boek teveel problemen. Niet al teveel spoilers en wat ik uitleg is toch handig om te weten, wil je enige grip krijgen tijdens lezing.

William Gibson over sciencefictionfilms

Ik kan het interview niet inbedden dus hier is gewoon de link naar het lange BFI interview met William Gibson. Veel interessante onderwerpen als schrijven voor film, favoriete films, de invloed van Blade Runner en Steely Dan teksten. Dankzij zijn enthousiasme ga ik La cité des enfants perdus (1995) binnenkort weer eens bekijken, een film die ik destijds in de bioscoop wel mooi en geinig vond, maar grotendeels ben vergeten. Het gesprek is erg de moeite waard voor liefhebbers van zowel film als sciencefiction. The Peripheral heb ik inmiddels uitgelezen en moet ik eigenlijk uitgebreid op terugkomen, maar ik worstel nog met een goede insteek. Dat is waarschijnlijk gerelateerd aan het ambivalente gevoel dat ik over het boek heb: geweldig als imaginaire wereld, schrijf-technisch op een aantal punten desastreus. Eigenlijk zou ik het snel een tweede keer moeten lezen, maar een gevoel van zonde houdt me tegen (er is namelijk nog zoveel voor de eerste keer te lezen.)

Gebroken steden

Nog eentje dan. Uit weer een interessant William Gibson interview, dit keer in The Telegraph:

“What I find curious about that,” he says, “is that it suggests that what we, or I, most like about cities is what happens when they’re partially broken. Friends my age in New York have ferocious nostalgia for the city of the late Seventies, which was in some ways a dreadful place for many of its residents. When I returned to London as an adult in the early Eighties, it was wonderful, but it didn’t seem to be functioning up to par in terms of what one would have imagined its engineers and social designers had intended. But people were living vividly and very interestingly amid the bits that worked and there were all those things that happened in cities when there’s available interstitial space; funny, impossible little retail operations that were completely charming and interesting.” He pauses. “For a city to become completely functional and completely successful economically seems to kill all of that, and I can’t really see the way out of that as a paradox.”

Las laatst in het zondagssupplement van El País een artikel over Venetië en hoe toerisme de stad in een zielloos museum heeft veranderd. Niet zo fraai. Aan de andere kant: legacy steden (ha, dat kon ik niet weerstaan) passen in het idee dat geschiedenis nog een van de weinige dingen met waarde zullen zijn in Europa.

De lange introductie van Matthew Lindsday bij zijn artikel over Bowie's Diamond Dogs geeft een mooi en grimmig beeld van de begin jaren zeventig. Het anti-museum.

Hoe zijn we De Bom vergeten?

De laatste tijd verschijnt bijna elke dag wel een nieuw interview met William Gibson, die veel moeite doet om zijn nieuw boek The Peripheral te promoten (al is hij voor Nederlandse media vooralsnog onzichtbaar.) Bij Ted snijdt hij een interessant onderwerp aan, de collectieve vergeetachtigheid over de angst voor een kernoorlog in de jaren tachtig.

You invented the term “cyberspace” back when Ronald Reagan was president — before Neuromancer came out in 1984, even before Steve Jobs unveiled the Mac. Yet you typically spend a lot of time in interviews discounting your own predictive capacity. Why? 

Well for me, all of this is a way to get a handle on the present, the present having become extremely fantastic. And from the point of view of someone back when I wrote Neuromancer, the most fantastic thing about the present time is that we’re actually still here. In the early ’80s, people who knew what their situation was with the Cold War and nuclear armament didn’t necessarily expect that we’d make it this far. We’ve kind of lost that knowledge. Once the threat was gone, it was like we disremembered it as a species. It seldom comes up anymore, which is really odd.

When I wrote Neuromancer, any scenario that wasn’t nuclear Armageddon was inherently optimistic. It was an act of optimism in the early 80s to set us up in a future science fiction story in a world in which there hadn’t been nuclear war.

Nieuwe William Gibson in aantocht

It was impossible to tell the story because the technology was so weird.

I think if someone had somehow had a dream in which they had seen our smartphone technology as it is today in the 1950s, and they’d written a science fiction story, I doubt they would have been able to publish it. It would be so hard to tell a story while you’re simultaneously describing this thing that these people do with these weird little pocket television sets they all have.

 Sinds Pattern Recognition niet zo enthousiast geweest over een nieuwe Gibson als The Peripheral. Motherboard heeft een leuk interview met veel aandacht voor geschiedenis. Ergens toch wel jammer dat hij dat hoofdstuk waar hij in het citaat naar verwijst niet heeft doorgezet.