Ik was bezig met een deel van mijn archief te kopiëren naar de cloud en kwam dit oude artikel tegen voor De Subjetivisten, gedateerd 9 december 2007. Ik denk dat ik het destijds heb gepubliceerd maar vreemd genoeg is het niet opgenomen in Toekomstdagen 2002 - 2007. Wellicht dat ik die collectie ook nog eens ga herzien. Nog steeds bizar dat die remix nooit werd uitgebracht.
Tiergarten
(Supermayer remix)
Rufus Wainwright, zal ik direct toegeven, heb ik weinig mee.
Hij is mij vagelijk bekend als indie-popprins met familie-issues. En toch, toen
ik vernam dat het dynamische Kompakt duo Supermayer (voor non-housers: Michael
Mayer en Superpitcher) een liedje van hem had geremixt voelde dat minder
tegennatuurlijk dan je zou verwachten. Misschien dat de indie-minimal connectie
die eerder dit jaar werd gelegd met de Pantha du Prince remix van Animal
Collective’s ‘Peacebone’ voor enige gewenning heeft gezorgd, maar ik denk dat
er een andere overeenkomst, voorbij de Duitse titel, bestaat die de
samenwerking minder absurd doet lijken. Het gaat om een stijl, vooral de
sjaal-dragende melancholicus Superpitcher is een dandy die ergens in een zelfde
kwadrant opereert als Wainwright, hoe zeer zij muzikaal ook van elkaar
verschillen.
Want iets moet die synergie verklaren die de ‘Tiergarten’
remix tot een van de late muzikale hoogtepunten van het jaar maken en, dat durf
ik nu al te stellen, de meest ambitieuze en spannende remix sinds Superpitcher
zelf in 2005 ‘Don’t Save Us From The Flames’ van M83 onder handen nam. Gezien
de staat van dienst van Mayer en Superpitcher zou dit niet moeten verbazen,
ware het niet dat hun Supermayer project tot nu toe niet altijd heeft kunnen
overtuigen. Je wordt inmiddels als plezierdodende cynicus betiteld als je de
mening bent toegedaan dat het Save The World-album een
wisselvallige onderneming was, een geforceerd eclectisch popalbum waarvan het
hoogtepunt ‘Two Of Us’ echt de meest ongenadige vloervuller vormt. Hun
‘Doppelwhipper’-remix borduurde daarna gelukkig door op dat model van groots
opgezette Italo-house vol subtiele muzikale snuisterijen. Maar zelfs dat lijkt
nu een voorstudie van ‘Tiergarten’ waarvoor Supermayer alles uit de kast trekt
en tegelijkertijd de eigen stijl perfectioneert.
Het begin is al onconventioneel. Bijna tweeënhalf minuut
lang zingt Wainwright het origineel, een fijn spel met Beach
Boys-in-kerststemming-melodieën, de enige waarneembare ingreep aan Duitse zijde
het verwijderen van de akoestische gitaar. Dan kondigt een voorzichtige beat
zich aan waar een fijn brommende bas zich mee vermengt. Wainwright keert terug,
alleen wordt ‘Tiergarten’ langzaam maar zeker uit elkaar getrokken, alsof hij
het liedje nog een keer in een droom zingt. Na zeven minuten valt alles stil en
zal Wainwright niet meer terugkeren. We zijn dan pas op de helft. De beat keert
terug en we rijden de Autobahn op richting Düsseldorf, Ralf en Florian op de
achterbank met Carl Craig goedkeurend knikkend ertussenin gezeten. Soms lijkt
de auto over de weg te zweven, een geheime versnelling ingeschakeld die ze
voorbij het neon zal dragen richting de sterren waarna alleen het geluid van
regen klinkt.
De vraag die overblijft: is er een dj die dit zal draaien?
Een remix impliceert een praktijk van de dansvloer. De ‘Tiergarten’ remix is
echter zo gevormd dat hij in zijn geheel moet worden gedraaid, het eerste
gedeelte van Wainwright is nodig om de rest te “begrijpen”. Misschien dat er dj’s
zijn die willen maar is er ook een publiek dat niet massaal de dansvloer
verlaat? Kortom, een housetrack die andere luisterervaringen vereist,
kerstvieringen in Marskoloniën, of tot die tijd aanbreekt de auto op duistere
ritten, verlate snelwegen. Fabelhaft.
