Bowie(s)

The 20th century was the age of the frontline news photo, the water-cooler TV moment, the must-have LP, but all those heat-of-the-moment things have been demoted or disappeared in our new century's digital realignment. In our current post-everything age, Bowie's death was another reminder of how times have changed: an oldtime star who once enacted his alter ego Ziggy Stardust's demise as an old-fashioned diva-esque theatrical goodbye-ee, and who more or less staged his own death online, with admirable restraint, impeccable good manners, and a profoundly surprising, legacy-salvaging last work, Blackstar. His career began in the early-to-mid 1960s when rock music itself had barely got up a head of steam, BBC2 had just become the UK's third TV channel, and there was very little 'media' to register the underground tremors of rock. By the time he died, the music and the culture it gave birth to had boomed, then bust. There is still music and obscene amounts of money to be made – perhaps more than ever. But it sometimes all feels like little more than a Potemkin masquerade, mass nostalgia for a time when rock really mattered. It's impossible to imagine something like Bowie's masterpiece Low (1977) coming out now, an album split down the middle like an old Mad centrepiece, one half fidgety pop songs (the whitest blues ever recorded), the other just pure tone.

Ian Penman in London Review of Books. Onder het mom van een recensie van vier boeken over Bowie en glamrock gaat de meester natuurlijk zijn eigen gang en maakt vervolgens de boeken onnodig. Best wel een streek. Ik vraag me trouwens af hoe lang het nog duurt voordat dit soort artikelen ook niet meer dan een herinnering zijn. In zekere zin kunnen ze alleen in deze periode worden geschreven, een wijze melancholie van iemand die weet dat een tijdperk ten einde is gekomen en de toekomst...ondenkbaar is?

David Bowie: visionair (1947 - 2016)

Ik maakte als 15-jarige de, achteraf gezien, cruciale "fout" om in de platenwinkel "Heroes" te kopen (mid-price cd) omdat ik ook eens wat van Bowie wilde hebben. De muziek was, met uitzondering van het titelnummer, in eerste instantie veel te raar, maar het had iets. Het klonk lelijk en deprimerend, maar zo anders en vol mogelijkheden. En aangezien het een van mijn eerste cd's was, deed ik nog heel erg mijn best om het allemaal te begrijpen. Na een aantal jaar wist ik al dat dit album een soort poort vormde naar vrijwel alles wat mij muzikaal fascineert: ambient, kille rock, transformaties, maskers, decadentie, verwijzingen, verval...er zijn droomflarden van een machinale muziek uit de toekomst en het titelnummer (kwam ik pas vele jaren later achter) vindt My Bloody Valentine uit. En dat was maar een album. De rest lees je de komende dagen wel in talloze hagiografieën. Na 1983 was zijn rol als vernieuwer definitief uitgespeeld, Let's Dance voelde perfect de tijden aan, maar hij betaalde een hoge prijs voor die kennis. Het deed er in wezen niet meer toe omdat Bowie allang het model van ultieme popster had gecreëerd.

Bowie is onvervangbaar. Een van de uitdovende sterren die ons bewust maakt dat we richtingloos een schaduwtijdperk binnentreden.