Een lijn in het verleden trekken

Ik speel voor de conclusie van De Toekomst Hervonden, waar ik natuurlijk met “hoe nu verder?” ideeën moet gaan strooien, met een voorstel van een nullijn voor muziek die geïnspireerd is op het verleden. Een individueel ethos waarmee je als luisteraar (muzikant zou helemaal mooi zijn) voor jezelf zegt: “Nu is het genoeg, tot hier en niet verder, verzin iets nieuws.” Onbewust doe ik het zelf al. Om een willekeurig recent voorbeeld te noemen: Jacco Gardner. Heb geen noot van zijn muziek gehoord want over zijn invloeden en hermetische muziekwereld lezen zegt mij al genoeg.

Maar het daar bewust keuzes in maken heeft een paar problematische aspecten, los van het feit dat het iets dictatoriaals heeft (zie het daarom als een gedachte-experiment.) Allereerst: waar trek je de lijn? Complete simulacra van een tijdperk zijn een makkelijk taboe. Maar moet je bijvoorbeeld een jaar als scheidslijn aanwijzen? Mag muziek niet klinken als voor 1987? 1981? 1977? Zelf vind ik dat 1977 goed voelt maar al die opgewarmde post-punk zooi zou eigenlijk ook niet meer gemaakt moeten worden. En verschilt het per genre? Niemand haalt het immers in zijn hoofd om nog dixieland te maken (zei hij vol goede moed, hoewel The Bryan Ferry Orchestra gevaarlijk dicht in de buurt komt, en zelfs dat heeft een vreemde charme, bovendien de man is inmiddels bejaard), geen jonge Jamaicaan maakt nog dub in de jaren ’70 stijl, hetzelfde geldt voor jonge rappers die niet teruggrijpen op ‘Rock The Bells’ Dat laatste kan nog gebeuren, maar misschien was Jay-Z te dwingend met zijn ’99 Problems’ om daar nog verder op te borduren. Trouwens is dat wel hoe je een ode moet doseren, eenmalig, het is gehoord, knap gedaan, nu weer voorjekijkendoorlopen.

 Nu ik er over nadenk, even kort door de bocht: is retromania eigenlijk een blank probleem? En nog een: irriteert retromania vooral als een jongere generatie slaafs oude modellen volgt?