Mark Leckey interview (over beeldende kunst, pop, herinneringen)

Ik had het al eerder over Mark Leckey's geweldige korte film Dream English Kid 1964 – 1999AD. In dit prettige interview met FACT vertelt de kunstenaar meer over zijn laatste film en Fiorucci made me Hardcore.

En een citaat dat ik graag in Kritische massa had willen gebruiken:

“The promise of music isn’t just the sound of it,” he says in his soft Scouse accent. “It’s about the conditions that it’s made under, and the conditions that create it and the technologies and everything else. That is part of your enjoyment of music – or it always was for me.”

Mijn artikel over Leckey en technopaganisme voor Metropolis M is trouwens tegenwoordig online te lezen.

Je herinneringen online terugvinden

DREAM ENGLISH KID 1964-199AD from Mark Leckey on Vimeo.

Dream English Kid 1964 -1999 AD is een prachtige film van kunstenaar Mark Leckey die is opgebouwd uit fragmenten en een soort gemedieerde droom vormt van een leven dat verweven is met popcultuur (je hoort/ziet flarden van The Beatles, Joy Division en rave). Het geluidsspoor is echt indrukwekkend, het onderbewuste als dub, zie het moment rond [17:10] waar de droom na de rave wordt gerecreëerd.

Leckey kwam blijkbaar op het idee voor de film toen hij een bootleg video vond van een Joy Division-concert waar hij bij was geweest en zich realiseerde dat een groot aantal persoonlijke herinneringen nu online zijn te vinden. Wat mooi aanhaakt bij een voetnoot die ik in de latere editie van De Toekomst Hervonden heb toegevoegd:

Een recent fenomeen op YouTube is de toename van beelden van optredens uit de tijd voor de smartphone. Het geeft een onbehagelijk gevoel wanneer men geconfronteerd wordt met beelden van optredens die men heeft bijgewoond, zonder op dat moment bewust te zijn geweest dat het werd gefilmd. Alsof men het verleden vanuit het heden filmt.