Is er nog leven voor betonpsychedelica?

Mooie introductie van het fotoproject Souvenir d'un Futur van Laurent Kronental (eigen website) waarin ouderen en hun leefomgeving van naoorlogse flatgebouwen in Parijs worden vastgelegd. Ik kan niet ontkomen aan de indruk dat ondanks een tijdelijke terugval van deze esthetiek (betonpsychedelica?) die resulteerde in een slechte naam (terwijl de inwoners vaak tevreden zijn) een renaissance niet lang op zich zal laten wachten aangezien de stadscentra de komende decennia zullen worden bezet door rijken en toeristen. Wellicht met de nodige verbeteringen: beton moet nooit zichtbaar zijn in massale woonomgevingen, structuren zullen een open karakter hebben (grotere ramen!), groener zijn, geïntegreerd met de winning van zonne-energie en een betere vervlechting met commerciële centra kennen (en vooral glasvezelkabels.) Kortom, de stad van solarpunks.

Paris 1984 mix

Paris 1984 by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud

Sinds het idee in mij opkwam heeft het me niet losgelaten: de denkbeeldig soundtrack van de Parijse discotheek in 1984. Na kort onderzoek is dit het resultaat, dansmuziek rond 1984, pre-house, van vooral Franse makelij met een enkel uitstapje richting Montréal (Lime, Denise Simmins) en aangezien we toch in 1984 waren met toevoeging van een van beste popnummers ooit, 'Self Control' van Raf. Plukbassen, synths, LinnDrums en... goede liedjes. Kenzo en entourage in een hoek strak aan de coke, de rook van Gitanes vermengd met Paris by Yves Saint Laurent en later wellicht een joyride over de boulevards. Waarschijnlijk een totale fictie, dat wat retro eigenlijk zou moeten zijn, want het dichtst dat ik bij een Parijse disco ben geweest is de (sublieme) clubscène in Polanski's Frantic.

Platte technologie

Een van de mooiste blogs die ik ken is The Dictionary of Obscure Sorrow. Een sensationele collectie zelfverzonnen verdriet, mentale afwijkingen, omschreven met poëtisch inzicht, waaronder recentelijk deze:

vemödalen
 n. the frustration of photographing something amazing when thousands of identical photos already exist—the same sunset, the same waterfall, the same curve of a hip, the same closeup of an eye—which can turn a unique subject into something hollow and pulpy and cheap, like a mass-produced piece of furniture you happen to have assembled yourself. 

Meest extreme voorbeeld is waarschijnlijk de Mona Lisa/La Gioconda die ik laatst weer onder ogen kwam. Toen ik de hoek om kwam was ik in een flits even onder de indruk van de kleur (het schilderij was bovendien groter dan ik me kon herinneren, toen ik het, de eerste keer dat ik het zag, juist veel kleiner vond dan ik had verwacht.) Maar in detail bestuderen was er niet bij omdat de voorspelde schare toeristen met hun opgeheven telefoons verder elk zicht ontnamen. Ik had eigenlijk achter het schilderij moeten gaan staan om het tafereel vast te leggen maar zelfs dat is waarschijnlijk al duizenden keren gedaan. Bovendien is fotograferen in een museum vulgair. Dit is een extreem voorbeeld maar soms maken die je dingen snel duidelijk. Fotografie is vrijwel betekenisloos geworden. Het volgende slachtoffer van een neurotische omgang met de zwarte spiegel.