Afkicken van groei

Despite decades of extraordinary technological advancement and huge efficiency improvements, the energy and resource demands of the global economy are still increasing. This is because within a growth-orientated economy, efficiency gains tend to be reinvested in more consumption and more growth, rather than in reducing impact.

This is the defining, critical flaw in growth economics: the false assumption that all economies across the globe can continue growing while radically reducing environmental impact to a sustainable level. The extent of decoupling required is simply too great. As we try unsuccessfully to “green” capitalism, we see the face of Gaia vanishing.

The very lifestyles that were once considered the definition of success are now proving to be our greatest failure. Attempting to universalise affluence would be catastrophic. There is absolutely no way that today’s 7.2 billion people could live the Western way of life, let alone the 11 billion expected in the future. Genuine progress now lies beyond growth. Tinkering around the edges of capitalism will not cut it.

Uit een helder artikel dat een structureel sociaal-economisch probleem aanwijst. En een aantal voorzichtige oplossingen aandraagt. Met een titel die niet onrealistisch is. De ommekeer is lastig en complex maar hoeft zeker niet vervelend te zijn. Maar mijn nieuwe ding is: er hoort een levensstijl bij, een set waarden, praktijken, culturele uitingen die verandering verankeren...en gewoonweg cool maken.

De praktische problemen van ruimtereizen

Als sciencefictionschrijver (en lezer) of futurist kun je haast niet ontsnappen aan het idee van ruimtereizen. En de praktische problemen dit hierbij komen kijken. Vanzelfsprekend de klassieke vraag: hoe overbrug je een afstand die, wanneer je naar een ander sterrenstelsel reist, vrijwel zeker langer zal duren dan een mensenleven? Maar ook diverse problemen van fysieke aard waaronder: hoe overleef je op de lange termijn kosmische straling? Een van de interessantere problemen vind ik echter die van economische aard. Paul Krugman heeft verrassend genoeg ooit een stuk geschreven over intergalactische handel. Maar voordat het zover is verschijnt eerst de vraag: wat kost het eigenlijk om een ruimteschip dat werkelijk een  interessante afstand moet afleggen in beweging te krijgen?

Een vraag waar blijkbaar serieus over wordt nagedacht gezien dit artikel in The Economist. Ook al heb ik het laatst in een verhaal gebruikt, betwijfel ik of de conventionele manier van ontsnappen aan de zwaartekracht door grote raketmotoren nog veel toekomst heeft, gezien de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Naast het zeilen op zonlicht (met zijn eigen nadelen) lijkt het gebruik van artificiële zwarte gaten door ruimteschepen een theoretisch intrigerende oplossing. Maar hier komt een andere economische vraag naar boven drijven: wat hebben we er voor over om dit soort reizen te bewerkstelligen? Hoeveel financiële middelen moeten richting onderzoek worden bewogen om een doorbraak te vinden?* Moeilijk om van te voren te zeggen, maar ik ben er van overtuigd dat als de V.S. niet al dat geld had weggegooid aan onzinoorlogen in het Midden-Oosten allang mensen op weg waren geweest naar Mars.

* Ik was laatst toevallig bezig in deel twee van Fernand Braudels De Middellandse Zee en kwam daar een geweldige passage tegen over het opzetten van handelsmissies door Portugal en hoe dit de complete economie van het land op het spel zette, met alle risico's van dien als galjoenen niet op tijd terugkeerden. Tegenwoordig doen we aan obsessieve risicospreiding (vermijding) dus eenzelfde inzet zal moeilijk voorstelbaar zijn. Of: hoe slecht moet het er voorstaan wil men wel zulke risico's nemen?

"We have been reading the same old books for too long."

Eindelijk toegekomen aan 'Cruise Control' van McKenzie Wark. Een fijn stuk over Accelerationisme, in korte observaties geschreven, dat een groot aantal hedendaagse problemen haarfijn analyseert. Kleine aanzetten die verder moeten worden uitgedacht.

08. By their rhetoric you shall know them. The talk these days is of disruption, creation, destruction. The old language of the avant gardes and revolutionaries is now the province of Silicon valley publicists. So we need a careful analysis of that language – and we need a new avant garde. Its clear that this is a commodity economy busy cannibalizing its own means of subsistence. It has run out of ideas. The task of the neo-liberal state is to destroy the social so that it may be commodified, even though this will result in less efficient and effective forms of organization. So: let there be iPads in the charter schools! The result will be less effective, and more expensive, which is of course the goal.

Games en een nieuwe economie

But what if you could choose to play any of these games without trying to gain wealth through conquest, violence or the mercantile capitalist strategy of buying cheap and selling dear? What if you could pursue a strategy to create things collaboratively, outside the market, and give the basic necessities of life away for free? Would you be able, singly or in groups, to screw the slash-and-grab economy so badly that you forced it into a transition state beyond destructive competition?
These are good questions, because a whole school of economists thinks what they describe is the basic problem facing us in the real world.

 Leuk artikel over de implicaties van het "op een andere manier spelen" van games en het verkennen van economische alternatieven. Doet me ook een tikkeltje minder schuldig voelen over mijn Minecraft obsessie van de laatste tijd. Overigens een spel dat het leukst is zonder de actie. Ik vraag me ook af hoeveel verschillende manieren er zijn om het te spelen, of er meer mensen zijn die het op een "laat me met rust"wijze spelen, de kluizenaar die zich alleen in de natuur terugtrekt (steeds lastiger in de echte wereld, daardoor misschien ook steeds meer een aantrekkelijk idee).

Voorbij economische groeipijnen

Toch ook wel van toepassing op het toekomstdenken, mijn essay 'Voorbij economische groeipijnen' in het nieuwe nummer van Metropolis M. Wat is het goede leven? Wat is de minimalistische levensstijl? Is verlangen ooit te verzadigen?