At the same time, one can perceive, faintly, an even deeper, more glacial political stasis underneath the frenzy of the present. Rosa calls this the “frenetic standstill,” the Boethian “nunc stans” in which one has no time, but in which an eternal, unchanging sameness afflicts the age, and the only salvation one can hope for is environmental catastrophe. For the feeling of the present moment, the movie Speed furnishes an incomparable allegory: if we lift our foot off the gas, death comes instantly.
Uit Too Fast, Too Furious: In Search of Time Gained, een elegant een veelzijdig essay in Throwback. Goed te combineren met 'Tijdstrijd' van Mark Fisher. Langzaamaan zijn zo de contouren te ontwaren van een complexe problematiek.
Mijn vrees: elke politieke of sociale verandering die alleen al en debat hierover zou aanzwengelen stuit op een muur van domme politici (die denken dat ze geen tijd hebben en deze ideologie naar de maatschappij communiceren). Zolang de politiek - door allerlei redenen - een zichzelf voedende en reproducerende ideologische machine blijft die nog enkel beheert en niet leidt, kunnen we erover nadenken. Maar daar blijft het dan ook bij.
BeantwoordenVerwijderenAch, het zal altijd moeilijk te verkopen blijven aan een samenleving die het op materieel vlak zo goed heeft als de onze dat die manier van samenleven op de schop moet.
Ik ben er zelfs niet zeker van - verre van zelfs - dat crisisomstandigheden dit gewenst proces in gang zou zetten. Ze zullen gewoon allemaal gaan vechten om wat er nog over is (hoeveel tijd daar dan ook voor zal zijn).
Ha! Dat dacht ik ook al, hier is politiek niets maar dan ook niets mee te beginnen. Vreemd toch: het grijpt heel erg op het dagelijkse leven in, maar ergens is het ook te complex waardoor het een soort abstractie krijgt. Dus denderen we maar voort.
BeantwoordenVerwijderen