Wat iedereen met maar een minimaal gevoel voor muziek al
wist, is nu officieel: ‘Blurred Lines’ van Robin Thicke plagieert ‘Got to Give
it Up’ van Marvin Gaye. Even 7,4 miljoen dollar overmaken. Mij gaat het niet zo
om rechtvaardigheid. Als het aan mij ligt vervallen auteursrechten direct bij
overlijden van de artiest en hadden Pharell en Thicke hun gang mogen gaan. Maar
aan de andere kant is het hier gewoon een geval van boontje komt om zijn loontje. De
arrogantie dat je hiermee denkt weg te komen. Zelfs in 1984 was het moeilijk
geweest (zie de zaak ‘My Sweet Lord’), maar in tijden van Internet is het volstrekt
onmogelijk. In sommige kringen kan men ‘Blurred Lines’ sowieso niet luchten omdat de
tekst dicht tegen verkrachtingsretoriek aan zit. Misschien overdreven, en dan heel erg light
vergeleken bij de echt ruige voorbeelden. Maar het echte geval van karma is de
brutale aanklacht die in naam van Pharell en Thicke was gedeponeerd, voor het
geval dat de familie van Gaye hen zou aanklagen. Een fraai staaltje slecht
geweten compenseren dat nu is afgestraft.
Wat mij echter interesseert aan ‘Blurred Lines’ is iets
anders. Want de eerste keer dat je het liedje hoort, had je al moeten weten dat
er iets niet aan klopt. Het is simpelweg te
goed om een origineel idee te zijn. Niemand verzint in deze tijd iets dat
zo boven de rest uitstijgt. Om iets van kwaliteit te maken in popmuziek moet je
haast wel plagiaat plegen. “Maar ‘Get Lucky’ dan?” hoor ik je al denken? Daft
Punk was zo slim om het belangrijkste element -de gitaarriff- te laten bedenken
door iemand (Nile Rodgers) uit de jaren zeventig, waar ze verder hun eigen
elementen aan konden toevoegen. Iedereen tevreden.
Nog iets wat opvalt: hoe men over elkaar heen valt om Thicke
en Pharell te verdedigen. Dit is een intrigerende poging,
die uiteindelijk niets uitmaakt en bewijst dat er signatuur bestaat die meer is dan noten. Het is natuurlijk een andere tijd, maar wat mij betreft valt deze zaak in het niet
in vergelijking met de gevallen A Tribe Called Quest, Biz Markie en The Verve, die vanwege het
gebruik van een sample werden aangeklaagd en grotendeels (of zelfs compleet) hun
rechten van die nummers kwijt raakten. Wie zich ergert aan doorgeschoten auteursrecht kan
beter eerst het vrije gebruik van samples verdedigen. Misschien krijgen we dan ook weer eens wat futuristische popmuziek in de hitlijsten te horen.
Zie het kortom als een rechtszaak tegen retromania...en retromania heeft verloren.
robin thicke mag natuurlijk onmiddellijk door een woedende aarde opgeslokt worden, maar ik ken veel ergere gevallen die niet afgestraft worden. samplen en andere varianten (zie recent nog het luc tuymans-proces) is gewoon vaak luie artisticeit (bestaat dat woord?). spijtig genoeg heeft de sample eerder tot de huidige artistieke indolentie geleid. de vraag is nog maar of de volledige bevrijding ervan tot iets beters gaat leiden.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het natuurlijk wel over samplemeisters als DJ Shadow. ;)
BeantwoordenVerwijderen