30 jaar later weer in Amsterdam. Een andere Autechre maar wel een die de belofte van continue vernieuwing blijft nastreven. Een zo donker mogelijke zaal wat het eenvoudiger maakt om met je ogen dicht te luisteren en de muziek te volgen in zijn continue verandering. Een prachtig begin dat meteen mijn twijfels wegneemt. Subtiel komen de ritmes op en dan, zo ingenieus, het geluid van elektriciteit met een eigen onvoorspelbaar patroon...of is dat de bron van de technische problemen? Na een korte pauze pakken ze stevig door. Ik woonde hier als kind 100 meter verder. Dan zijn ze op de top van hun kunnen. In een draaikolk van drums bevindt zich de embryo van een wonderbaarlijk kwetsbare melodie. Acid-lijnen op geologische wijze platgedrukt door massa’s bas. Industrial. Dub. Electro. 22ste eeuwse jazz. Ritmes beginnen te draaien en vervormen als digitale lotussen uit een anime. Soms lijken ze de controle kwijt te raken over de drums. Ik ben mijn fietslichten vergeten. Het laatste level van Boulderdash op bizar hoog tempo. Even een rustpunt en weer verder. Totdat ik plots ben verzadigd, de concentratie is op en er rest onderwerping. Wel zin in bier nu, ga ik weer voor de crème brûlée stout? Een ideale Autechre-set duurt 60 minuten. Alles erna sta ik beleefd met vermoeide benen uit, maar er is geen eer meer aan te beleven. Michael Mann: "De echte film begint wanneer je de bioscoop verlaat." En het besef dat dit is hoe ver muziek op het moment gaat, het buitenaardse raakt, het onmenselijke voelt, herkent en een plek moet geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten