30 jaar later weer in Amsterdam. Een andere Autechre maar wel een die de belofte van continue vernieuwing blijft nastreven. Een zo donker mogelijke zaal wat het eenvoudiger maakt om met je ogen dicht te luisteren en de muziek te volgen in zijn continue verandering. Een prachtig begin dat meteen mijn twijfels wegneemt. Subtiel komen de ritmes op en dan, zo ingenieus, het geluid van elektriciteit met een eigen onvoorspelbaar patroon...of is dat de bron van de technische problemen? Na een korte pauze pakken ze stevig door. Ik woonde hier als kind 100 meter verder. Dan zijn ze op de top van hun kunnen. In een draaikolk van drums bevindt zich de embryo van een wonderbaarlijk kwetsbare melodie. Acid-lijnen op geologische wijze platgedrukt door massa’s bas. Industrial. Dub. Electro. 22ste eeuwse jazz. Ritmes beginnen te draaien en vervormen als digitale lotussen uit een anime. Soms lijken ze de controle kwijt te raken over de drums. Ik ben mijn fietslichten vergeten. Het laatste level van Boulderdash op bizar hoog tempo. Even een rustpunt en weer verder. Totdat ik plots ben verzadigd, de concentratie is op en er rest onderwerping. Wel zin in bier nu, ga ik weer voor de crème brûlée stout? Een ideale Autechre-set duurt 60 minuten. Alles erna sta ik beleefd met vermoeide benen uit, maar er is geen eer meer aan te beleven. Michael Mann: "De echte film begint wanneer je de bioscoop verlaat." En het besef dat dit is hoe ver muziek op het moment gaat, het buitenaardse raakt, het onmenselijke voelt, herkent en een plek moet geven.
De Toekomst Hervonden
Onderdak voor de kritische massa
donderdag 7 augustus 2025
zaterdag 19 juli 2025
The Universe Will Take Care of You
dinsdag 15 juli 2025
zaterdag 14 juni 2025
zaterdag 31 mei 2025
Andor 2: vechten tegen facisme
Hoe verfrissend dat Andor na twee seizoenen stopt, noodgedwongen want het loopt direct over in Rogue One. Geen onnodig tijdrekken met bespottelijke plottwists (zie Yellowjackets), dit was het. En dat is een zegen want zo blijft het een ongeschonden serie, verre van perfect, maar een fraai voorbeeld hoe je binnen de populaire cultuur een verhaal met gewicht kunt presenteren. Alles wat ik over het eerste seizoen schreef blijft geldig, inclusief de prachtige jassen. Ik vond het een opvallend geduldig en naargeestig verhaal met tegen het eind pas een sprankje hoop en de eerste "May the Force be with you." Wat overheerst en zich direct vertaalt naar het heden is de drukkende opmars van repressie, de controlestaat inclusief uitgelokt geweld en een conformistische media die het narratief van de macht klakkeloos overneemt. Andor legt zich zelf uit.
zondag 4 mei 2025
Vrouwelijk Ballardisme
Toen ik over Loose Talk, het nieuwe album van Bryan Ferry, las, was ik meteen geïntrigeerd. Want hij zingt er zelf niet op. Ferry verzorgt de muziek voor de stem van kunstenares Amelia Barratt die haar teksten voordraagt in plaats van zingt. Dat werkt goed, al dacht ik in eerste instantie dat ik het maar een keer zou beluisteren. Toch niet, want ik merk dat de plaat heel goed werkt in treinen en trams, momenten in beweging waar de gedachten vrijelijk verstrooien. Ik ontwaarde al snel Ballardiaanse associaties op Loose Talk (auto’s die zwenken, identieke mannen die uit een taxi stappen, een gevoel van verwondering in de moderne stad) wat op zich vaker is voorgekomen, zeker op de vroege albums van Roxy Music. Wat me meteen deed doorpakken met de vraag: is dit nu een vrouwelijk Ballardisme? Bestaat dat al of moet het verder worden uitgewerkt?
zondag 30 maart 2025
Weigeren terug te kijken
Ik bedacht nog dat Orbital de enige van de Grote Vier van UK techno is die zich heeft gewaagd aan een nostalgische terugblik. Je weet nooit wat de toekomst brengt, maar op het moment verkent Autechre stug nieuwe paden al dan niet als live-act, Aphex Twin blijft in zijn dj-optredens trouw aan rave maar verbouwt dat met allerlei andere elementen tot iets futuristisch en The Black Dog heeft er simpelweg de tijd niet voor aangezien ze in hoog tempo meerdere nieuwe platen uitbrengen, die steeds anders klinken. Niets om je over te schamen, soms is de innovatiepiek kort en hevig. De sequentie van het tweede album (1993) naar Snivilisaton (1994) naar In Sides (1996) vond in drie jaar plaats. Geen artiest heeft meer gedaan om van techno albummuziek te maken waar je thuis naar kunt luisteren, de euforie van rave verplaatst naar het dagelijks leven. Techno met intrigerende concepten en steeds mooiere en complexere melodieën. In Sides voelde destijds al als een afsluiting, de rave-akkoorden die op een gegeven moment in 'The Girl with the Sun in Her Head' opkomen al een groots melancholisch gebaar, terwijl de spiralen van melodieën waarmee de plaat afsluit overduidelijk een definitief statement zijn. Van Orbital kun je daarna niet meer eisen.
Abonneren op:
Posts (Atom)