Toen ik over Loose Talk, het nieuwe album van Bryan Ferry, las, was ik meteen geïntrigeerd. Want hij zingt er zelf niet op. Ferry verzorgt de muziek voor de stem van kunstenares Amelia Barratt die haar teksten voordraagt in plaats van zingt. Dat werkt goed, al dacht ik in eerste instantie dat ik het maar een keer zou beluisteren. Toch niet, want ik merk dat de plaat heel goed werkt in treinen en trams, momenten in beweging waar de gedachten vrijelijk verstrooien. Ik ontwaarde al snel Ballardiaanse associaties op Loose Talk (auto’s die zwenken, identieke mannen die uit een taxi stappen, een gevoel van verwondering in de moderne stad) wat op zich vaker is voorgekomen, zeker op de vroege albums van Roxy Music. Wat me meteen deed doorpakken met de vraag: is dit nu een vrouwelijk Ballardisme? Bestaat dat al of moet het verder worden uitgewerkt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten