"Music criticism has gotten really weird."

In this way, poptimism embraces the familiar as a means of keeping music criticism relevant. Click culture creates a closed system in which popular acts get more coverage, thus becoming more popular, thus getting more coverage. But criticism is supposed to challenge readers on occasion, not only provide seals of approval.

In this light, poptimism can be seen as an attempt to resuscitate the unified cultural experience of the past, when we were all, at least in theory, listening together to “Sgt. Pepper’s” or “Thriller.” The dissolution of a shared musical mainstream means that my Speedy Ortiz or Ka may be gobbledygook to someone whose musical hero is Sky Ferreira. But the splintering of tastes should be celebrated, not treated as further cause for doubling down on our focus on a few familiar stars or sounds. Let a thousand Haims bloom!

'The Pernicious Rise of Poptimism' van Saul Austerlitz begint als een herhaling van zetten in het rockisme debat van 2000-2002 waar men in sommige kringen maar niet genoeg van krijgt. Maar daarna maakt hij een aantal interessante observaties waaronder het bovenstaande over de geünificeerde culturele ervaring (waar Daft Punk vorig jaar aan sleutelde, of te wel De Grote Plaat.) Eigenlijk is de belangrijkste observatie dat muziekkritiek "beschrijvend" is geworden (en dus geen kritiek meer is.) De versplintering van de gemeenschappelijke ervaring is gewoon inherent aan digitale technologie (alleen Amerikanen gaan ervan uit dat je het nieuwe album van Beyoncé hebt gehoord...werkelijk geen noot.) Laatst overviel de gedachte mij dat ik meer weet van van de burgemeester van Toronto dan die van mijn eigen stad, puur door de persoonlijke keuzes van informatiestromen.