Na klimaatverandering waarschijnlijk hét vraagstuk van de komende vijftig jaar: wat als de automatisering daadwerkelijk doorzet?
The idea that robots could make employment itself optional may sound fantastic. No more work! But the end result could be more, not less angst. We’d still have to find our place among the robots, except this time without work as a guidepost for defining a sense of purpose. By eliminating the need for people to work, robots would free us up to focus on what really makes us human. The scariest possibility of all is that only then do we figure out what really makes us human is work.
Vooropgesteld dat er nog genoeg praktische problemen zijn voordat een groot deel van het werk is geautomatiseerd zoals dit artikel in Wired stelt, lijkt de bovenstaande situatie me een existentialistische droomscenario. Cory Doctorow suggereert in het artikel dat de consumptiemaatschappij logischerwijs niet kan overleveren, immers, wie gaat al die producten die robots produceren nog kunnen aanschaffen?
Zelf denk ik snel aan de volgende vraagstukken:
- Krijg je in eerste instantie een zelfmoordepidemie wanneer mensen geen nieuwe zingeving kunnen vinden voorbij werk?
- Wat gebeurd er wanneer een bepaalde demping, of kanalisering van het onderbewustzijn, wat arbeid in wezen is, wegvalt? Kunnen agressie, fantasie, libido de vrije loop krijgen, of ligt hier een mooie kans voor vergaande virtual reality?
- En de vraag die zelden wordt gesteld: wat is de wettelijke status van de nieuwe werkers? Een nieuwe slavernij lijkt me onwenselijk aangezien mensen er nooit mee om hebben weten te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten