The Future Regained (The Final Cut - techno mix)

Als bonus een kleine mix om - de hopelijk Final Cut - van De Toekomst Hervonden op muzikaal niveau te vieren. Traktor/Numark Stealth Control/geen edits.

The Future Regained (The Final Cut techno mix) by De_Toekomst_Hervonden on Mixcloud

Release notes De Toekomst Hervonden 3.0

Nu verkrijgbaar, debugged & expanded, De Toekomst Hervonden v3.0. Helemaal opgeschoond en ontdaan van enkele (stilistische) inconsequenties. Hier en daar een extra zin toegevoegd ter verduidelijking. De lijst met belangrijkste toevoegingen:

• Korte noot over Bob Stanley’s Yeah Yeah Yeah in ‘Wanneer je wakker wordt en echt niet meer in een droom leeft’.
• Korte noot over de toename van oude concertopnamen op YouTube in ‘Update op de dansvloer’.
• Lange noot over huidige situatie Griekenland in ‘Het machteloze individu’.
• In ‘1993: De toekomst is onaf’ Her toegevoegd in de lijst van films, ACRONYM bij mode labels.
• In hetzelfde hoofdstuk een aantal pagina’s toegevoegd over Aphex Twin en Caustic Window/Syro/Soundcloud.
• Korte noot in ‘De synergie reeks’ over Ex van Plastikman.

Mars, Antarctica, ongelijkheid

  Mars is an interesting platform where we can model these things. But I don’t know that we’ll get there for another fifty years or so – and once we do get there, I think that for many, many years, maybe many decades, it will function like Antarctica does now: it will be an interesting scientific base that teaches us things and is beautiful and charismatic, but not important in the larger scheme of human history on Earth. It’s just an interesting place to study, that we can learn things from. Actually, for many years, Mars will be even less important to us than Antarctica, because the Antarctic is at least part of our ecosphere.

        But if you think of yourself as terraforming Earth, and if you think about sustainability, then you can start thinking about permaculture and what permaculture really means. It’s not just sustainable agriculture, but a name for a certain type of history. Because the word sustainability is now code for: let’s make capitalism work over the long haul, without ever getting rid of the hierarchy between rich and poor and without establishing social justice.

        Sustainable development, as well: that’s a term that’s been contaminated. It doesn’t even mean sustainable anymore. It means: let us continue to do what we’re doing, but somehow get away with it. By some magic waving of the hands, or some techno silver bullet, suddenly we can make it all right to continue in all our current habits. And yet it’s not just that our habits are destructive, they’re not even satisfying to the people who get to play in them. So there’s a stupidity involved, at the cultural level.

Uit 'Comparative Planetology': An Interview With Kim Stanley Robinson' op BLDGBLOG. Vanzelfsprekend is het hele interview de moeite waard om te lezen. Veel interessante observaties over de mogelijkheden van een realistische utopie en het gevaar van het romantiseren van rampen.

Retro Subliem

Voor het eerst in 23 jaar een nieuwe single van Chic. Ik heb hem braaf geluisterd. En daarna nog een keer, en nog een keer. En na twaalf keer moest ik mezelf dwingen om iets anders te gaan doen. Pure ontroerende euforie zoals alleen Chic dat kan. Met uitzondering van twee geluidseffecten—en zelfs daar kun je over twijfelen—klinkt het precies alsof het tijdens de ‘Good Times’ sessies had kunnen zijn gemaakt. Maar als je opeens merkt dat je op zijn Nile Rodgers luchtgitaar speelt, maakt dat totaal niets uit. Dit is kortom, retro subliem. De tekst hint er ook naar, half verontschuldigend (“I don’t want to live in the past/But it’s a nice place to visit”) en gebruikt achteloos ook nog wat intertekstualiteit. Bovendien, een ambachtsmeester als Rodgers hoeft helemaal niets meer te bewijzen. Het enige minpunt aan de single is de lengte. Vijf minuten is veel te kort. Dit schreeuwt om een 16-minuten edit, met pieken, dalen, opdoemende strijkers en steeds maar weer die gitaar.

Een complete lijst albumkritieken (een nieuw boek)

Met 'Ik leef techno', een kritiek van Michael Mayers Immer (2002), is mijn albumproject voor MyJour voltooid. Ik wist pas donderdag, de dag voordat ik er aan begon, dat ik over dit album ging schrijven. "Natuurlijk! Hoe kon het anders zijn?" Je hebt soms van die flitsen. En zo was het hele project ook begonnen. Nu heb ik dankzij die flits wel genoeg materiaal voor een boek. Ik moet het allemaal in chronologische volgorde plaatsen, een introductie schrijven en vooral weer helemaal doornemen. Meer nieuws hopelijk over enkele maanden op deze plek.

De complete lijst ziet er dus nu uit als:

Grace Jones - Nightclubbing
Donald Fagen - The Nightfly
Blondie - Eat to the Beat
Talk Talk - Colour of Spring
Spacemen 3 - Playing With Fire
Scritti Politti - Cupid & Psyche '85
Plastikman - Ex
Serge Gainsbourg - L'homme à tête de chou
Stereolab - Mars Audiac Quintet
Underworld - Beaucoup Fish
Augustus Pablo - King Tubbys Meets Rockers Uptown
Saint Etienne - Foxbase Alpha
Jane's Addiction - Nothing's Shocking
Mouse on Mars - Vulvaland
Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84)
Royal Trux - Cats and Dogs
Aphex Twin - Syro
Model 500 - Deep Space
Velvet Cacoon - Atropine
Queensrÿche - Operation: Mindcrime
Throwing Muses - The Real Ramona
J Majik - Slow Motion
The Young Gods - L'eau rouge
Boards of Canada - The Campfire Headphase
Michael Mayer - Immer

Nieuwe variëteiten van Afrofuturism

Strong stories or visions of the future stick around. The 1920s sci-fi fantasy of a jetpack commute still pops up in discussions about the future of technology, not to mention as an option on the Citymapper travel app. By co-opting or creating new visions of the future, it seems possible to influence the development of new products and services - from consumer tech to urban infrastructure. A new generation of African artists is taking over the mantle of Afrofuturist arts from a US-centred crowd. They could bring a welcome change to how technology is developed in the region, as well as a challenge to the dominance of imported plans for urban development.

Zo begint het artikel 'Afrofuturism to everyday futurists: new kinds of artists, power & tech' van Jessica Bland, dat in eerste instantie een overzicht lijkt van nieuwe sciencefiction uit Afrika, maar veel meer is dan dat. De tekst is volgestopt met interessante links naar essays, boeken en lezingen die je verder aan het denken zetten over veranderingen die niet eens opvallen (collective unglamorous). Bijvoorbeeld nooit geweten dat de iPad zo geïnspireerd was door The Hitchhikers Guide to the Galaxy (al was het idee mooier en vriendelijker dan de realiteit van het object zoals het uiteindelijk is geïnjecteerd met dat typische Californische neofascisme.)

 

Vergeet 'Blurred Lines', bevrijd de sample!

Wat iedereen met maar een minimaal gevoel voor muziek al wist, is nu officieel: ‘Blurred Lines’ van Robin Thicke plagieert ‘Got to Give it Up’ van Marvin Gaye. Even 7,4 miljoen dollar overmaken. Mij gaat het niet zo om rechtvaardigheid. Als het aan mij ligt vervallen auteursrechten direct bij overlijden van de artiest en hadden Pharell en Thicke hun gang mogen gaan. Maar aan de andere kant is het hier gewoon een geval van boontje komt om zijn loontje. De arrogantie dat je hiermee denkt weg te komen. Zelfs in 1984 was het moeilijk geweest (zie de zaak ‘My Sweet Lord’), maar in tijden van Internet is het volstrekt onmogelijk. In sommige kringen kan men ‘Blurred Lines’ sowieso niet luchten omdat de tekst dicht tegen verkrachtingsretoriek aan zit. Misschien overdreven, en dan heel erg light vergeleken bij de echt ruige voorbeelden. Maar het echte geval van karma is de brutale aanklacht die in naam van Pharell en Thicke was gedeponeerd, voor het geval dat de familie van Gaye hen zou aanklagen. Een fraai staaltje slecht geweten compenseren dat nu is afgestraft.

Wat mij echter interesseert aan ‘Blurred Lines’ is iets anders. Want de eerste keer dat je het liedje hoort, had je al moeten weten dat er iets niet aan klopt. Het is simpelweg te goed om een origineel idee te zijn. Niemand verzint in deze tijd iets dat zo boven de rest uitstijgt. Om iets van kwaliteit te maken in popmuziek moet je haast wel plagiaat plegen. “Maar ‘Get Lucky’ dan?” hoor ik je al denken? Daft Punk was zo slim om het belangrijkste element -de gitaarriff- te laten bedenken door iemand (Nile Rodgers) uit de jaren zeventig, waar ze verder hun eigen elementen aan konden toevoegen. Iedereen tevreden.

Nog iets wat opvalt: hoe men over elkaar heen valt om Thicke en Pharell te verdedigen. Dit is een intrigerende poging, die uiteindelijk niets uitmaakt en bewijst dat er signatuur bestaat die meer is dan noten. Het is natuurlijk een andere tijd, maar wat mij betreft valt deze zaak in het niet in vergelijking met de gevallen A Tribe Called Quest, Biz Markie en The Verve, die vanwege het gebruik van een sample werden aangeklaagd en grotendeels (of zelfs compleet) hun rechten van die nummers kwijt raakten. Wie zich ergert aan doorgeschoten auteursrecht kan beter eerst het vrije gebruik van samples verdedigen. Misschien krijgen we dan ook weer eens wat futuristische popmuziek in de hitlijsten te horen.

Zie het kortom als een rechtszaak tegen retromania...en retromania heeft verloren.

Digitale muziek: doodlopende weg?

The Vinyl Factory analyseert een recent interview met Brian Eno over de voordelen en gevaren van digitale opnametechnologie. Toch een van blokkades die in De Toekomst Hervonden wordt geïdentificeerd. Eno is vrij pragmatisch en hij is volgens mij niet van de school dat analoog per definitie beter klinkt, maar meer dat fouten mooi kunnen zijn en dat beperkingen onvoorziene voordelen hebben:

Did Eno think that belle époque West African records still sound vital and alive 40 or 50 years on because of, rather than despite, the very basic conditions under which most of them were recorded?

“I do,” said Eno. “It’s partly to do with engineers working with very limited resources and really understanding them well. If you’ve only got two mics, one compressor and a couple of pre-amps, you really know what they do, because you’re using them every single day. It’s like an artist who is extremely good with water colours. Water colour is a very limited medium but you can become incredibly good with it if that is all you have. Those old African recordings, and a lot of old rhythm ‘n’ blues and early doo-wop and so on, in many respects they were incredibly limited in recording tools. But nonetheless, the people who were using those limited tools had a real rapport with them, and knew how to get exciting results from them.

Dit is ook een van de redenen dat genres (punk, acid, Detroit techno, jungle) in hun beginfase altijd goed blijven klinken. Niet alleen de ideeën zijn fris maar de beperkingen zorgen voor een bepaalde focus. Overigens ben ik zelf ook dol op het andere extreem: de mega-studioalbums die state of the art technologie volledig uitbuiten: Tusk, Slave to the Rhythm, Wish You Were Here.

Altijd zonnig

Het is lastig te geloven, wellicht is in het echt de illusie beter te ontwaren, maar dit raam met uitzicht op een blauwe hemel en olijk schijnende zon is een belichtingssysteem. Het Italiaanse CoeLux heeft het systeem bedacht dat zich wat mij betreft al een Solar Punk klassieker mag noemen. De lichtbronnen zijn in drie varianten verkrijgbaar waarmee je de verschillende hoeken van de zon kunt simuleren (tropisch, mediterraan en Noordelijk.) In eerste instantie zag ik vooral een afzetmarkt in meer noordelijk gelegen landen en gebieden als Nederland, Schotland of Northwest met hun eeuwige regengebieden. In sciencefiction-modus meteen gevolgd door het beeld van een wereld die altijd is omgeven door luchtvervuiling, waar massaal geïmplementeerde CoeLux lampen nog de enige herinnering zijn aan de blauwe lucht.Alhoewel dat scenario misschien toch op het laatst zal worden vermeden, gezien dit soort nieuws.

Een Parallelle Rockgeschiedenis

Nog twee kritieken te gaan. Eerder deze week L'eau rouge van The Young Gods geanalyseerd, en nu hoef je de auteur nooit te vertrouwen over zijn eigen werk, maar ik was hier toch erg tevreden over, als was het vanwege het sciencefiction begin:

Stel dat door een rimpeling in de tijd een van de dadaïsten op een avond in Cabaret Voltaire een gitaar elektrisch versterkt. Het aanwezige publiek krijgt in 1916 een vreemde, ritmische muziek vol primitieve kreten over zich heen. Zürich is de geboorteplaats van rock ’n roll. Vandaar uit verspreidt het zich over de rest van de wereld.

Een fijne tekst om te schrijven, even keer je terug naar die periode, eind jaren tachtig, van oneindige mogelijkheden. En ik kon niet rusten tot ik ergens (een Portugees interview) had gevonden welke sampler ze precies voor het album gebruikte (een Akai S900).

De Verdwijning van Technologie

“Computers are being updated all the time,” he said, rolling his eyes at a PC laptop his son keeps in the corner. “Your computer becomes obsolete in a very short amount of time. It’s slow. It doesn’t have enough memory. A new model comes out. A printer won’t work with it anymore. That Underwood over there” — he points at a gleaming, black machine fit for James Joyce — “it’s 100 years old. What computer is going to last 100 years?”

'The Last of the Type Writer Men', een mooi portret van de laatste reparateurs van typemachines. De machine is alweer een tijd hip, maar uiteindelijk zal hij echt verdwijnen. Ik gebruik zelf nog sporadisch een Olivetti Dora voor het schrijven van fictie (op het moment toch al op een laag pitje, wie weet later dit jaar) en het heeft zijn charme (geluid, het hameren van de tekst, de esthetiek van de machine) en voordelen (de concentratie en meer geïmproviseerde stijl van schrijven). Maar uiteindelijk kost de overdracht teveel tijd om te kunnen concurreren met digitale tekstproductie. Helaas, want in dat proces gaan zeker dingen, als een bepaalde zorgvuldigheid, verloren. So it goes.