Ik ben geen echte Boards of Canada fanboy, zo iemand die
zich stort op geheime codes, elke synthesizer moet identificeren, etc. Meer een
liefhebber. Al hun albums betekenen veel voor mij, zijn compleet in mijn leven
vervlochten. Het zijn waarschijnlijk de platen die ik het meest draai, omdat ze
nooit vervelen, bijna bij elke beluistering een nieuw detail prijsgeven. Je
kunt je er in verliezen, bij werken, bij in slaap vallen. En tracks als
‘Olsen’, ‘Tears From The Compound Eye’, ‘The Beach at Redpoint’ behoren tot de
mooiste muziek die er bestaat. Daar zijn weer een verzameling nieuwe tracks
bijgekomen onder de prachtige noemer Tomorrow’s Harvest. Waar waren we
gebleven? Het permanent ondergewaardeerde The Camping Headphase uit 2005 was
een noodzakelijke zonnige plaat na het sinistere Geogaddi. We worden acht jaar
later wakker na het wonderbaarlijke ‘Farewell Fire’ (“we staarden trippend in
het smeulende kampvuur”)…in een andere wereld. Leeg, de zon schijnt maar
ondanks het zomerse licht is het niet warm. De stad lijkt verlaten.
In deze sfeer begint Tomorrow’s Harvest, onmiskenbaar een
nieuw album van Boards of Canada, maar toch, ondanks het gebruik van bepaalde
motieven, een plaat met een compleet eigen verhaal/energie. Een plaat ook waar
je gemakkelijk van kan houden ondanks een middenstuk waar ik na herhaaldelijke
beluistering de eerste week steeds de weg in kwijt raakte (het soort verdwalen
dat interessant is) dankzij twee slim gepositioneerde hypnotische tracks
(‘Split your Infinities’ en ‘Uritual’). Tomorrow’s Harvest voelt als een sterke
plaat. Dat wil zeggen: het vormt een krachtig artistiek statement,
zelfverzekerd en in totale controle van thematiek en geluid. Het eist een
prominente plaats op, in je leven, in de cultuur. Dit in tegenstelling tot de
gespeelde sterke plaat (zie valse profeet Kanye West) die binnen een paar weken in
de uitverkoopbakken is terug te vinden.
Ik heb het vermoeden dat Tomorrow’s Harvest een politieke
plaat is. Een unieke soort ambient politiek door gebruik van connotatie en gevoel in plaats van tekst en slogans. Een
blik op titels als ‘Reach for the Dead’, ‘Cold Earth’, ‘Sick Times’ en
‘Collapse’ doen een wereld in verval vermoeden. Eigenlijk hoef dat niet
verrassen want er is altijd een rode draad van ecologisch bewustzijn die
door het oeuvre van het duo loopt, een sceptische, licht bezorgde blik vanuit een
pastorale positie op de decadentie van de stadsmachine (bestudeer de hoes en
het wordt duidelijk dat de skyline van San Francisco over een foto van een
woestijnlandschap is geplakt. De geest van de stad?) Als er een breuk is met de
rest van het werk van Boards of Canada dan is het dat de kindertijd is
verlaten. Nostalgie, de term waar Boards of Canada steevast mee word
geassocieerd is op Tomorrow’s Harvest bijna totaal afwezig. Ingetogen, zonder grote
gebaren is de blik richting de toekomst verschoven. Een belangrijke en
noodzakelijke verschuiving, niet alleen voor Boards of Canada dat anders
was meegezogen in retromania, maar ook voor de luisteraar, het gevoel
dat zoiets als een toekomst je denkwereld instroomt. Een onzekere toekomst
zoveel is zeker, al heeft een late titel als ‘New Seeds’ iets hoopvols. Het
ambivalente einde doet je afvragen welke bloemen hier uit zullen bloeien. De
comebacks van 2013 voelen immers niet als afsluitende hoofdstukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten