Ik maakte als 15-jarige de, achteraf gezien, cruciale "fout" om in de platenwinkel "Heroes" te kopen (mid-price cd) omdat ik ook eens wat van Bowie wilde hebben. De muziek was, met uitzondering van het titelnummer, in eerste instantie veel te raar, maar het had iets. Het klonk lelijk en deprimerend, maar zo anders en vol mogelijkheden. En aangezien het een van mijn eerste cd's was, deed ik nog heel erg mijn best om het allemaal te begrijpen. Na een aantal jaar wist ik al dat dit album een soort poort vormde naar vrijwel alles wat mij muzikaal fascineert: ambient, kille rock, transformaties, maskers, decadentie, verwijzingen, verval...er zijn droomflarden van een machinale muziek uit de toekomst en het titelnummer (kwam ik pas vele jaren later achter) vindt My Bloody Valentine uit. En dat was maar een album. De rest lees je de komende dagen wel in talloze hagiografieën. Na 1983 was zijn rol als vernieuwer definitief uitgespeeld, Let's Dance voelde perfect de tijden aan, maar hij betaalde een hoge prijs voor die kennis. Het deed er in wezen niet meer toe omdat Bowie allang het model van ultieme popster had gecreëerd.
Bowie is onvervangbaar. Een van de uitdovende sterren die ons bewust maakt dat we richtingloos een schaduwtijdperk binnentreden.
schaduwen van schaduwen ondertussen...
BeantwoordenVerwijderen