Ik ben begonnen met het opnieuw kijken naar Buffy The Vampire Slayer (1997-2003). De
kinderen moeten toch kwaliteit leren te waarderen (dit is de serie die de
renaissance van televisie daadwerkelijk in gang zette). Vreemd genoeg een
minder nostalgische ervaring dan ik verwachtte. Twee dingen vielen mij vooral
op. De meest Proustiaanse ervaring is auditief: een dalend geluid tijdens de
aankondiging waar ik me direct weemoedig door voelde (dubbel weemoedig omdat
het mee deed denken aan een effect wat in sommige jungle-platen werd gebruikt, vrijwel zeker op Timeless...toen nog maar twee jaar oud.) Even ben je terug in andere woningen, een richtinglozer (vrijer?) leven dat achter je ligt, is een andere realiteit bijna tastbaar.
Ten tweede, de serie is bijna niet gedateerd wat betreft aankleding en taal (de
wekelijkse grunge-bands in de lokale club, The Bronze, daarentegen heel erg).
Geen wonder, Sunnydale is zo’n tijdloos Californische buitenwijk waar we in
onze geest allemaal wonen. Wat intrigeert is dat de serie in een technologisch
sleutelmoment speelt: snob Cordelia is de rest ver vooruit en haalt in de
eerste aflevering een werkelijk gigantische gsm (inclusief antenne) uit haar
tas. En Willow is waarschijnlijk het eerste televisiepersonage dat op (bijna)
natuurlijke wijze internet gebruikt om informatie op te zoeken (al wordt dit
nog uitgesproken: “misschien vind ik
wel iets…op het internet.”)
Nog steeds erg origineel en ongemeen grappig overigens (en ja, ik geloofde dat in 1997 eerst ook niet.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten