Mastodon designing futures where nothing will occur

zaterdag 6 juli 2013

Opnieuw Buffy




Ik ben begonnen met het opnieuw kijken naar Buffy The Vampire Slayer (1997-2003). De kinderen moeten toch kwaliteit leren te waarderen (dit is de serie die de renaissance van televisie daadwerkelijk in gang zette). Vreemd genoeg een minder nostalgische ervaring dan ik verwachtte. Twee dingen vielen mij vooral op. De meest Proustiaanse ervaring is auditief: een dalend geluid tijdens de aankondiging waar ik me direct weemoedig door voelde (dubbel weemoedig omdat het mee deed denken aan een effect wat in sommige jungle-platen werd gebruikt, vrijwel zeker op Timeless...toen nog maar twee jaar oud.) Even ben je terug in andere woningen, een richtinglozer (vrijer?) leven dat achter je ligt, is een andere realiteit bijna tastbaar.

Ten tweede, de serie is bijna niet gedateerd wat betreft aankleding en taal (de wekelijkse grunge-bands in de lokale club, The Bronze, daarentegen heel erg). Geen wonder, Sunnydale is zo’n tijdloos Californische buitenwijk waar we in onze geest allemaal wonen. Wat intrigeert is dat de serie in een technologisch sleutelmoment speelt: snob Cordelia is de rest ver vooruit en haalt in de eerste aflevering een werkelijk gigantische gsm (inclusief antenne) uit haar tas. En Willow is waarschijnlijk het eerste televisiepersonage dat op (bijna) natuurlijke wijze internet gebruikt om informatie op te zoeken (al wordt dit nog uitgesproken: “misschien vind ik wel iets…op het internet.”)

Nog steeds erg origineel en ongemeen grappig overigens (en ja, ik geloofde dat in 1997 eerst ook niet.)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten