Mastodon designing futures where nothing will occur

donderdag 3 oktober 2013

Mijn favoriete nummer van The Beatles

Misschien tegen beter weten in hoop ik dat na 2020 wanneer je voor het laatst kunt zeggen dat het "vijftig jaar geleden is dat een album van The Beatles werd uitgebracht" iedereen het dan ook echt voor gezien houdt. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat in 2063 we weer een ronde Beatles fetisjisme voorgeschoteld krijgen. Voor die tijd eerst 2017 overleven wanneer die ene plaat zijn jubileum viert. Op The Quietus probeert Luke Turner de babyboomgeneratie de schuld van de oneindige nostalgietrip in de schoenen te schuiven, wat mij betreft een onjuiste reductie. Tenzij je retromania als het resultaat ziet van een  angst voor de toekomst, dit relateert aan de huidige economische crisis als lange termijn uitkomst van de verkiezingen van Reagan en Thatcher door de babyboomers. Dan heb je een punt.

Maar ik vermoed dat de cd-heruitgaven niet louter door babyboomers worden gekocht, zoals de Bob Dylan shirts in H&M daar niet worden neergelegd door oude hippies (ze kijken wel beter uit want hierdoor is Dylan een leeg symbool geworden, volstrekt inwisselbaar). Het fantasieloze conservatisme van conventionele media lijkt me ook meer het resultaat van een politiek-economische tendens die veel breder is dan een internationale samenzwering van pensioengerechtigden nostalgici. Desondanks blijft het fascinerend dat met name The Beatles in de jaren '80 klaar waren om op de schroothoop van de geschiedenis te verdwijnen en daar op miraculeuze wijze aan zijn ontsnapt. In mijn herinnering was bijvoorbeeld de cd-uitgave van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band in 1987 (een bizar uitstel eigenlijk) een compleet non-evenement. Nu zou je begraven worden onder krantenspecials, documentaires en ontelbare televisiemomenten.

Overigens is 'I am the Walrus' mijn favoriet.

1 opmerking:

  1. Ja, wat een overtrokken artikel is dat zeg! Hoewel, denk ik, je het pers-culturele landschap in de US en de UK niet moet onderschatten wat dat betreft. Uiteindelijk is dat artikel daarvan net de spiegeltendens (zie ook FACT, waar ze zo ongegeneerd in R&b en hiphop meegaan, dat ik me in hun plaats schaam). Overigens denk ik dat de grote samenzwerig er louter in bestaat dat we het met z'n allen zo goed hebben, dat het discours over muziek zulke belachelijke vormen kan aannemen :-)

    mijn favoriet, ter zijde, is 'i want you (she's so heavy)'

    BeantwoordenVerwijderen