Ik heb wel eens eerder opgemerkt hoe het steeds vreemder wordt om oudere films te zien omdat ze er technologisch armoedig uitzien. En dan zijn er films uit een soort tussenperiode. Gisteren keek ik voor het eerst in jaren weer eens Single White Female uit 1992, Barbet Schroeders fijn opbouwende thriller over een vrouwelijke vriendschap die ontspoort. Ik kon me heel veel details van de film herinneren -ik zag hem destijds in de bioscoop- zoals de Front 242 video die op een gegeven moment verschijnt, maar dus niet dat zoiets als internet al aanwezig is. Bridget Fonda loopt sowieso rond met een intrigerende laptop in mini-koffer en die gebruikt ze op een gegeven moment om een vliegticket mee te bestellen. Modems zag je daarvoor wel eens in films (Wargames wellicht al?) al bleef het resultaat op beeld vaak vrij beperkt. In Single White Female krijg je al menu's in beeld, iets wat zo zijn tijd vooruit was dat ik het destijds gewoonweg heb verdrongen. Mooie details worden nu zichtbaar als CompuServe (de eerste grote comerciele online speler), de menustructuur, het Apple-logo, "48K in disk" en de dial-up toon wanneer je computer met de telefoon contact maakte. Er ligt nog een hele internet-in-film archeologie te wachten waarin je kunt zien hoe de online wereld langzaam in plots wordt verwerkt.
Hier nog een screenshot van de vliegticket bestelling:
Het roept overigens een vreemd gevoel van nostalgie op, niet naar deze interface, maar wel naar de "zoekende periode" die nog een aantal jaar zou voortduren (tot het einde van het Netscape Tijdperk?), een onschuldig zoeken met beperkte gereedschappen en steeds het vermoeden dat er oneindige mogelijkheden wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten