10 jaar op Tumblr

Deze maand is het tien jaar geleden dat ik met Tumblr begon, mijn eerste wat achteloze stappen in de wereld van social media (een term die volgens mij destijds nog niet bestond.) Sindsdien heb ik elke dag trouw iets gepost, automatisch van een wachtrij, wat me de beste manier leek om een bepaalde discipline te bewaren. Heeft het nut gehad die tien jaar op het arty, meer introverte sociale netwerk, dat nooit echt is doorgebroken en gelukkig vaak vergeten wordt?

Allereerst op direct praktisch niveau bood Tumblr, na het saboteren van de advertenties, een rustgevende ervaring. Na het bekijken van de afbeelding die ik meestal maanden eerder had geselecteerd, volgen 10-15 minuten scrollen door mijn timeline, half-oplettend totdat je misschien gegrepen wordt door een beeld. In tegenstelling tot andere social media die de projectie van het ego voorstaan, heeft Tumblr meer de vorm van een egoloze dagdroom gevuld met willekeurige foto’s, illustraties, kunstwerken of een verdwaalde gif. Geen verplichtingen, geen interacties behalve de goedkeurende hattip van de reblog of like, geen nut ook, binnen het kader van de opgevoerde verkoop-jezelf aandachtseconomie.

Wat niet betekent dat het plezier van de ontdekking, een esthetische herkenning, compleet nutteloos is. Er zijn kleine momenten van inspiratie die soms uitgroeien tot een echte fascinatie, bijvoorbeeld met Lee Miller of ukiyo-e. Menig screenshot heeft me aangezet om een onbekende film te kijken (er bestaat zoiets als de Tumblr-waardige film, zie het oeuvre van Éric Rohmer) en misschien heeft het zich op sluipende manier verankerd als een esthetische levensstijl. In die zin is je Tumblr, wanneer je deze zorgvuldig vult, een eerlijke blik in jezelf, niet zozeer je diepste wezen, als meer de ware lappendeken van verlangens, voorkeuren en herinneringen.

In bredere zin heeft het me bewust gemaakt hoe oneindig groot “het archief” is. Ik ben geboren in een beeldcultuur die maar bleef uitdijen met games, anime, reclames, MTV en uiteindelijk internet zelf. Een kosmos van beelden die je niet kunt bevatten. Zelfs de niche waar ik zelf met scans van The Face, i-D en L’Uomo Vogue het meest aan heb bijgedragen, die van jaren ‘90 stijl en mode, draaiend om de dubbelster Helmut Lang en Martin Margiela, blijft verrassingen aandragen. En fascineren. Wat maakt immers een foto, een gezicht, een jurk, een bepaald licht, een kleur, zo onmiskenbaar onderdeel van een tijdperk?

Waar eindigt het? Ik heb mezelf ooit vagelijk voorgenomen om te stoppen met Tumblr zodra mijn wachtlijst leeg is, maar ik ben in al die jaren niet onder 24 posts gekomen. Maar dat zou wel bij Tumblr passen, dat je er op een dag achterkomt dat er geen nieuwe post verschijnt op je eigen pagina.