Southland Tales

In de bioscoop verwachtte ik een openbaring waardoor alles op zijn plek zou vallen. Maar het blijft een caleidoscopische film van welhaast profetische momenten, bijtende satire en onnavolgbare misstappen. Een onhandige avant-garde? In ieder geval was ik dit keer gevoelig voor het Verfremdungseffekt dat Kelly bij vlagen glorieus inzet (altijd met het risico dat het wordt ervaren als slecht acteren.) Het blijft een film die “onbeslisbaar” is, die niet definitief is te kwalificeren. Hoe graag had ik voluit willen kunnen zeggen: ***** onbegrepen meesterwerk! Maar dat zou bluf in het smaakspel zijn. Tegelijkertijd maakt dat Southland Tales zo fascinerend, de beste film over de jaren 2001-2008 is misschien terecht absurd en lelijk. En er is altijd een “betere” versie, een belofte, hier de Cannes-edit (genadeloos afgekraakt door critici), al geloof ik niet dat 15 minuten extra materiaal genoeg is om de film recht te trekken.

Jaarlijsten

 Of wel jaarlijst ennui. Ritualistisch, als een parade die anderhalf maand door je straat trekt, maar waar je geen affiniteit meer voor voelt (Sinterklaas, maar nog veel aanweziger.) Geen kritiek op het automatisme, behalve op de makkelijkste, Spotify Wrapped. Ik wil het niet meer weten, de favoriete films van de Cineville-bezoekers, de drie beste van Richard Brody, de 100 beste platen van The Quietus, die van Pitchfork, mijn volgers, de 50 beste re-issues, de meta-analyse van de lijstjes, ik kan de hele absurde lijst opratelen maar waarom de moeite doen? Een individueel malaise, vanzelfsprekend. Maar malaise is te negatief, want het voelt rustgevend en het resultaat van een tendens die al langer gaande is: de duik in atemporaliteit, het besef dat de praktijk van luisteren, lezen en kijken meer dan ooit los is gekoppeld van het moment, het dictaat van het nieuwe. Het kalme plezier van de persoonlijke verkenning.

Aevontuurlijke radio

Autechre lijkt meestal te opereren in een eigen universum. Een indruk die versterkt wordt doordat je meestal naar hun muziek luistert als albums. Daarom is hun serie van mixes voor BBC6 Artist in Residence zo intrigerend, met de mixes van een uur plaatsen ze zichzelf in een open wereld van invloeden en geestverwanten, alles experimenteel en vrij, als muzikaal statement vele malen interessanter dan vrijwel alle platen die dit jaar zijn uitgekomen en nu in een stortvloed aan lijstjes voorbij trekken. Het is een levende muziek, avontuurlijk, vol onbekende namen, zonder aanzien van genres en met een energie die ik associeer met de periode 1980 -1999. Ik bedacht dat Autechre een zekere niche als dj’s kunnen innemen en uitwerken die zeer verfrissend zou zijn: heel persoonlijk, nonlinear, het plezier van de continue verrassing.

Genealogie van minimalisme

Ik heb hier lang en volstrekt doelloos over gemijmerd. De genealogie van een bepaald geluid, een zekere persoonlijke hoeksteen.

1950

Howlin’ Wolf x Link Wray

1960

Velvet Underground x The Stooges

1970

NEU! x Suicide

1980

Spacemen 3 x Loop

1990

Stereolab x Spiritualized

2000

The Brian Jonestown Massacre x Moon Duo